Hinsegin dagar í Reykjavík - 01.08.2021, Page 53

V
iðtal
Jacob
Það þarf ekki mikla þekkingu á LGBT+
málefnum til þess að vita að ástandið í
Póllandi er ekki ákjósanlegt. Á síðustu
árum hefur ástandið, sem ekki var gott
fyrir, orðið að enn meira helvíti fyrir
alla liti regnbogans. Endurkjör hins
hómófóbíska Andrzej Duda og skipun
sérstakra svæða sem eru „laus við LGBT
hugmyndafræði“ hefur misboðið fólki um
allan heim. Það vill svo til að fjölmargir
Pólverjar hafa sest hér að og var ég
þess heiðurs aðnjótandi að fá að taka
viðtal við einn af þeim. Jacob Volsky er
samkynhneigður Pólverji sem hefur búið
á Íslandi síðastliðin fjögur ár og hefur
margt um það að segja hvernig það er
að vera samkynhneigður í landi eins og
Póllandi.

Hvað fékk þig til að flytja til Íslands?
Ekki veit ég það. Ég held, í raun, að það
hafi bara gerst. Ég vissi alltaf að ég vildi
yfirgefa Pólland. Mér leið alltaf eins og ég
væri öðruvísi, svona almennt séð miðað
við Pólverja. Það er reyndar skondin saga
vegna þess að ég var í heimsókn hjá
vinkonu minni þar sem hún átti afmæli
og ég var á leiðinni heim. Þá sagði hún
við mig: „Bíddu aðeins, Monika (eða
hvað sem hún hét), hún er á leiðinni og
hún var á Íslandi. Hún er ljósmyndari
og tók myndir!“ Ég var alveg ákveðinn
í að fara heim vegna þess að ég var
þreyttur en sagði: „Ókei, ég get beðið
í fimm mínútur,“ vegna þess að ég er
óþolinmóður. Og já, ég ákvað að bíða og
hún sýndi mér myndir. Á þessum tíma var
ég að leita að sjálfum mér. Ég vissi ekki
hvað mig langaði að gera. Ég vissi að ég
þyrfti að búa annars staðar en þar sem
ég bjó. Ég myndi segja að það hafi gerst
fyrir slysni, en ég er mjög ánægður. Ég
er ekki að segja að ég muni búa hérna
til æviloka, en mig langar ekki að fara
aftur til Póllands. Sú ákvörðun hefur verið
tekin.

Hvað fær þig til að vera áfram hér á
Íslandi?
Hér finnst mér ég eiga heima. Mér
finnst ég velkominn. Ég á mitt líf hérna.
Kærastinn minn er hér. Ég hef vinnuna
mína. Einfaldir hlutir, en þeir leyfa mér
að vera, leyfa mér að lifa. Ég kann líka vel
við kyrrðina. Fólk hér er ekki eins stressað
og Pólverjar til dæmis. Mér finnst ég vera
hluti af samfélaginu.

Hvenær vissir þú að þú værir
samkynhneigður?
Ég veit ekki hvort að það hafi verið
eitthvað ákveðið augnablik þar sem ég
bara vissi það. Það fyrsta sem ég tók eftir
var þegar ég var sirka tíu ára. Ég tók eftir
því að ég hlustaði á öðruvísi tónlist en
bekkjarfélagar mínir. Það var þá sem ég
áttaði mig á því að það væri munur á
mér og öllum öðrum. Ég fattaði auðvitað
seinna að þau eru alveg eins. „En hvers
vegna er ég að dansa við tónlist þeirra
Madonnu og Britney Spears? Það er
áhugavert,“ hugsaði ég. Þessi tilfinning
innra með mér, þú veist, tónlistin, ég var
að vaxa úr grasi og svo auðvitað fór ég
að horfa á stráka og var bara: „Ókei, það
er eitthvað að gerast, það er eitthvað er
í gangi.“ Þannig að ég fann að þetta var
öðruvísi og áttaði mig á því að strákar
töluðu um stelpur með hætti sem kveikti
ekki í mér og er hluti af karlmennsku-
staðalímyndinni. Ég vil frekar horfa á þá,
[strákana]. Þannig að það var þetta, en
ég hafði ekki hugtak yfir það. Ég vissi að
ég var öðruvísi en ég vissi ekki hvort að
ég samþykkti það. Ég hvorki hataði né
elskaði sjálfan mig. Ég var eiginlega of
ungur til að vera nógu meðvitaður til að
hugsa: „elska ég sjálfan mig eða ekki?“
Svo áttaði ég mig seinna þegar ég hitti
annað fólk að það er til hugtak yfir það,
og þannig er það. Og, ég veit ekki, ég var
ekki svartsýnn á líf mitt sem hommi. Það
er eitthvað gott að lokum.

Hvernig er ástandið í Póllandi?
Það var betra fyrir 10 árum en það er
núna. Það er drifið af stjórnmálafólki.
Pólverjar hafa ekki alltaf verið
hómófóbískir. Stjórnmálafólk er að leika
hræðilega ljótan og harkalegan leik.
Þau eru að búa til óvin sem hægt er að
berjast gegn. Fyrir nokkrum árum var
flóttafólk óvinurinn í Póllandi. Þegar
krísan um flóttafólk var í Evrópu fyrir
fimm, sex, sjö árum, þá leyfði Pólland
ENGU flóttafólki að koma inn í landið á
meðan Þýskaland hleypti milljón inn,
sem dæmi. Og Pólland, „kaþólskt“ ríki,
hjálpaði ekki aumingja fólkinu sem
var að flýja stríð. Það er hræðilegt. En
það var vegna þess að stjórnmálafólk
bjó til óvin. Og núna hafa þau nýjan
óvin sem er LGBTQ+ fólk. Þau segja
að samkynhneigðir séu það sama og
barnaníðingar. Þau koma stundum
fram með dæmi sem eru falsfréttir. Það
er ein ástæða þess að Andrzej Duda
vann kosningarnar. Í ræðum sínum
minntist hann á margt slæmt. Ég er líka
með dæmi sem kemur frá Jóhannesi
Páli II páfa, „pólska páfanum“. Ég held
að hann sé frægari en Jesú í Póllandi,
hann er eitthvað betra en Jesú. Það er
þannig sem að miðjan í stjórnmálunum
í Póllandi hefur færst lengst til hægri.
Miðjan er í raun hægri-miðja. Pínulítið
til vinstri fyrir þeim er öfga-vinstri.
[Jacob vitnar í blaðagrein] „Í ræðu
sinni svaraði forsetinn þeirri gagnrýni
sem hann hefur sætt um helgina
vegna ummæla sinna gegn LGBTQ+.“
Að sjálfsögðu voru margir á móti
ummælum hans vegna þess að
hann sagði að LGBTQ+ fólk sé ekki
fólk, heldur hugmyndafræði. Fyrir
mig persónulega, þá var ég ennþá
tilfinningalega tengdur þessum
hlutum. En ekki lengur. Ég finn til með
vinum mínum sem eru hinsegin og
búa þarna, því þau eru í hættu, það er
málið. Þetta snertir mig ekki á nokkurn
53