Morgunblaðið - 15.10.2021, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 2021
✝
Björn Garðars
Daníelsson
fæddist 26. ágúst
árið 1932 í Syðra-
Garðshorni í Svarf-
aðardal. Hann lést
27. september
2021. Hann var son-
ur hjónanna Önnu
Jóhannsdóttur og
Daníels Júl-
íussonar. Systkini
Björns, Steinunn,
Jóhanna María, Júlíus Jón og
Jóhann Kristinn, eru látin.
Björn ólst upp í Syðra-Garðs-
horni. Hann gekk í barnaskól-
ann á Grund í Svarfaðardal og
var síðan á Héraðsskólanum í
Reykholti. Íþróttakennaraprófi
lauk hann á Laugarvatni og var
síðan á lýðháskóla í Svíþjóð.
Svarfdæla og verið forseti Kiw-
anisklúbbins Hrólfs á Dalvík.
Björn ólst upp við mikinn
söng og söngurinn fylgdi honum
upp frá því. Ungur söng hann
með kirkjukór í sveitinni og
hann hafði verið félagi í Fóst-
bræðrum og Karlakór Dalvíkur.
Oft söng hann með kórum við
útfarir og aðrar kirkjulegar at-
hafnir í heimabyggð sinni.
Eiginkona Björns er Fjóla
Guðmundsdóttir frá Kvígind-
isfelli í Tálknafirði. Dætur
þeirra eru Bryndís, eiginmaður
hennar er Svavar Alfreð Jóns-
son, Hrafnhildur, gift Þorsteini
Hjaltasyni, og Sigríður Birna.
Barnabörnin eru Björn Ingi,
Sunna, Hildur Emelía, Hjalti,
Hörður og Ísak. Hörður er ný-
látinn. Langafabarn Björns er
Þorsteinn Mikael.
Útförin fer fram frá Akureyr-
arkirkju 15. október 2021
klukkan 13.
Björn kenndi
íþróttir í nokkrum
skólum í Reykjavík
en var síðan kenn-
ari við Húsabakka-
skóla í Svarfaðar-
dal frá 1962 til 2000
er hann lét af störf-
um.
Björn var fulltrúi
kennara í fræðslu-
ráði Norðurlands
eystra og hafði átt
sæti í skólanefnd Svarfaðardals.
Lengi var hann endurskoðandi
Svarfaðardalshrepps og í kjör-
stjórnum hreppsins og Dalvík-
urbyggðar. Þrjá áratugi var
Björn bókavörður Bókasafns
Svarfdæla og lengi formaður
þess. Hann hafði gegnt for-
mennsku í Framsóknarfélagi
Þegar barnið hugsar til pabba
síns er hann stór og kröftugur og
getur allt. Þannig er mín bernsku-
minning um pabba. Þótt hann
væri lágvaxinn og fíngerður
fannst mér hann geta allt. Hann
var sterki og duglegi pabbi minn
sem ég fann öruggt skjól hjá.
Hann gat brotið tvíbökur með
annarri hendi og mulið út í kakó-
súpuna á meðan ég horfði á full
aðdáunar. Ég man enn eftir glotti
föðurbræðra minna þegar ég lýsti
því yfir hversu sterkur pabbi
minn væri.
Alltaf fylgdi gleði og kraftur
honum pabba mínum. Blístrið
hans ómaði um húsið, hann söng
alltaf með okkur í bílnum eða tók
miklar hetjuaríur enda var hann
góður söngmaður. Ferðalög og
útilegur um landið urðu að stór-
kostlegum sögu- og náttúruvið-
burðum. Hann hafði einstakt lag á
að glæða áhuga okkar á Íslands-
sögunni og fáir voru fróðari um
allt er tengdist henni. Á skemmti-
legan og lifandi hátt tókst honum
að gæða söguarfinn lífi og tengja
hann við náttúruna og staði sem
við heimsóttum. Hann var kenn-
ari af Guðs náð og hafði ástríðu
fyrir því að miðla þekkingu sinni á
mannkynssögunni, Íslendinga-
sögunum og íslensku mannlífi.
Þar var hann svo sannarlega á
heimavelli og hreif okkur dætur
sínar og nemendur sína með sér
með skemmtilegum útúrdúrum
og leikrænni tjáningu.
Pabbi fæddist á Syðra-Garðs-
horni í Svarfaðardal og ólst þar
upp í umhverfi menningar síðustu
aldar þar sem mikið var um gesta-
gang og söng. Þennan arf bar
hann áfram til okkar dætra sinna.
Hann var óspar á að kynna okkur
náttúru Svarfaðardals og kenna
okkur nöfn fallegu fjallatindanna
sem einkenna dalinn. Það gerði
hann með því að skipuleggja fjall-
göngur og berjaferðir til að við
gætum notið náttúrunnar með
honum – og árlega var farið upp á
Lómatjörn með viðkomu á helstu
kennileitum leiðarinnar. Þrátt
fyrir að ég og systur mínar vær-
um stundum lítið spenntar fyrir
þessari útivist innrætti hann okk-
ur elsku á náttúrunni og áhuga á
umhverfi okkar.
Pabbi átti gott líf, hann var vin-
margur, honum fannst gaman að
hitta fólk og vera með fólki og
skildi eftir hjá mér svo margt sem
ég get borið áfram til minna
barna.
Þrátt fyrir erfið veikindi nú síð-
asta árið var húmorinn aldrei
langt undan og ég er þakklát fyrir
þann tíma sem ég fékk að eiga
hann sem pabba. Ég geymi minn-
ingu hans í hjarta mér.
Bryndís Björnsdóttir.
Elsku Bubbi frændi.
Hjartans þakkir fyrir allar
ljúfu og góðu samverustundirnar
sem munu ávallt lifa í minning-
unni.
Dánarfregn
drúpa menn höfði
fer haust um huga.
Horfinn er sjónum
hann sem var áður
virtur af vinum góðum.
Góðu dagsverki
Guði og mönnum
skilaðir þú með heiðri.
Vinamargur ætíð
og vinafastur
nafn þitt hjá niðjum geymist.
Sveitungar, vinir
og söngvabræður
kveðja þig klökkum huga.
Verður enn lengi
vandfyllt skarð
í kærum kunningjahópi.
Far svo í friði
frændi og vinur
sæll til ljóssins landa.
Letra ég hryggur
við leiði þitt
þakkir og kærleikskveðju.
(Halldór Jóhannesson)
Þín
Anna María og fjölskylda.
Jæja, þá er síðasta systkini
mömmu farið yfir móðuna miklu.
Hann Björn bróðir, eins og
mamma sagði alltaf þegar hún
minntist á hann, en við frænd-
systkinin kölluðum hann alltaf
Bubba frænda. Ég man hvað
mamma hélt alltaf mikið upp á
litla bróður sinn, enda var hann
yngstur þeirra systkina og
mamma passaði hann alltaf þegar
þau bjuggu á æskustöðvunum að
Syðra-Garðshorni norður í Svarf-
aðardal.
Hún sagði mér oft frá því þegar
hún var unglingsstúlka og var ein
inni í bænum að passa Björn sem
þá var tveggja ára þegar Dalvík-
urskjálftinn reið yfir árið 1934.
Hitt heimilisfólkið var úti á engj-
um að vinna. Er bæjarhúsið tók að
hrynja yfir þau Björn, tók hún
hann í fangið og skýldi þeim undir
vegg. Þetta snarræði hennar mun
hafa bjargað lífi þeirra beggja.
Þegar ég var ungur austur á
Eskifirði hlakkaði ég alltaf til að
fara með mömmu þegar hún fór
norður til að heimsækja systkin
sín þar og foreldra. Alltaf var til-
hlökkun að heimsækja Björn og
Fjólu á Húsabakka og skemmti-
legu stelpurnar þeirra þær Bryn-
dísi, Hrafnhildi og Sigríði Birnu
sem eru á mínum aldri. Það var
hreinasta ævintýri að koma til
þeirra á heimavistarskólann að
Húsabakka þegar þau bjuggu þar
í kennaraíbúð, þar sem þau höfðu
gert sér fallegt og notalegt heim-
ili. Frelsið sem maður naut hjá
þeim á svæðinu í kringum Húsa-
bakka sem staðsettur er mið-
svæðis í hinum fagra Svarfaðar-
dal, skilur eftir dásamlegar
minningar þar sem við frænd-
systkinin höfðum mikið athafna-
frelsi og ótakmarkaðan tíma að
okkur fannst. Og alltaf skein sólin
þar, svona í minningunni. Björn
var líka vinmargur og oft og tíðum
fékk hann heimsóknir og var þá
kátt á hjalla á Húsabakkanum,
mikið spjallað, hlegið og jafnvel
tekið lagið af svo bar undir og
Bubbi spilaði á píanóið í stofunni
hjá sér og söng hátt og snjallt svo
að undir tók.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja Björn og konu hans Fjólu,
eða frú Fjólu, eins og hann kallaði
hana stundum til hátíðarbrigða.
Björn og Fjóla voru alltaf mjög
samrýnd og voru einatt nefnd í
sömu andrá. Björn var ákaflega
hress og skemmtilegur, mjög
glaðsinna, hrókur alls fagnaðar og
var orðlagður fyrir fyndni og orð-
heppni og skemmtilegar frásagn-
ir. Hann hafði gaman af að spjalla,
var ræðinn mjög og kölluðu eldri
bræður hans, þeir Júlíus og Jó-
hann, hann „Mælska Björn“ í góð-
látlegu gríni, enda voru þeir líka
orðlagðir húmoristar eins og
Björn.
Björn var góður söngmaður og
söng mikið, hátt og snjallt með
sinni hljómfögru söngrödd, lengst
af með Karlakór Dalvíkur. Hann
var og ómissandi á öllum söng-
ferðalögum karlakórsins, var orð-
lagður fyrir söngsnilli sína sem og
skemmtilegheit. Björn ferðaðist
vítt og breitt um landið með kór-
félögum sínum og einnig til Norð-
urlandanna.
En nú kveð ég Björn eða
Bubba frænda eins og ég kallaði
hann alltaf og verður söknuður að
þessum góða og einstaklega
skemmtilega manni. Eftirlifandi
eiginkonu hans, Fjólu og dætrum
sem og fjölskyldum þeirra, votta
ég og fjölskylda mín dýpstu sam-
úð.
Örn Jónasson, Mosfellsbæ.
Mig langar að minnast Björns
Daníelssonar kennara, eða Bubba
eins og hann var alltaf kallaður,
með nokkrum orðum. Bubbi var
minn aðalkennari öll mín barna-
skólaár í Húsabakka í Svarfaðar-
dal, en þar kenndi hann um ára-
tuga skeið. Þegar ég lít til baka sé
ég hversu Bubbi reyndist mér ein-
staklega vel í glímunni við mínar
veiku hliðar í náminu.
Mér gekk vel í öllu bóklegu, en
ég er örvhent og í þá daga þurftu
allir að skrifa með blekpenna. Í
skrifbókinni minni var iðulega
kám og blekklessur, því höndin á
mér rakst í blautt blekið. Ég
skammaðist mín mikið fyrir að
geta ekki gert betur, en mér
fannst Bubbi sýna mér mikið um-
burðarlyndi. Aldrei man ég eftir
að hann gerði nokkra neikvæða
athugsemd við skriftarbókina
mína, heldur reyndi hann að
benda mér á hvernig best væri að
beita hendinni.
Eins var það í sundinu, þar
sýndi Bubbi mér mikinn stuðning.
Ég var vatnshrædd og óörugg
með mig í sundi og árangurinn var
eftir því. Bubbi hjálpaði mér og
hvatti mig áfram, þannig að mér
tókst að lokum komast í gegnum
öll sundstigin.
Á Húsabakkaárum mínum vor-
um við krakkarnir mikið bæði á
skíðum og skautum og kepptum í
hvoru tveggja. Bubbi stýrði þess-
um keppnum og studdi okkur með
ráðum og dáð. Honum tókst að
skapa góða stemningu og hvatti
alla til að taka þátt. Þar sveif alltaf
skemmtilegur léttleiki yfir vötn-
um, fannst mér og mikið lagt upp
úr leikgleðinni.
Ég var ekki góð á skíðum.
Skíðaskórnir mínir voru nokkrum
númerum of stórir á mig og það
hjálpaði ekki til, en ég tók alltaf
þátt. Þegar við vorum að keppa í
svigi þá höfðum við Bubbi með
okkur alveg sérstakt samkomulag
um að ég færi síðust í brautina, því
ég laskaði hana yfirleitt á leiðinni
niður. Við Bubbi gerðum góðlát-
legt grín að öllu saman og ég
skemmti mér.
Það gekk bókstaflega brúsæði
á árunum mínum í Húsabakka-
skóla. Við spiluðum allar lausar
stundir hvar sem við fundum stað,
þar á meðal inni í skólastofunum.
Eins og þeir vita sem þekkja til
þessarar spilamennsku þá gátu
orðið ryskingar og skólabækurn-
ar fengu stundum að finna fyrir
því. Þá var Bubbi ótrúlega um-
burðarlyndur og við fundum að
hann skildi vel þessa spilaþrá okk-
ar, enda annálaður brússpilari
sjálfur.
Í minningunni voru alltaf tvær
samliggjandi kennslustundir í
teikningu eftir hádegi á fimmtu-
dögum í Húsabakka, einmitt þeg-
ar óskalagaþáttur sjómanna var í
útvarpinu. Ég átti lítið útvarp og
kom það iðulega í minn hlut að
biðja Bubba um að fá að hafa út-
varpið í gangi í þessum tímum. Ég
man aldrei eftir að Bubbi hafi sagt
nei við okkur.
Á síðustu árunum mínum í
Húsabakka vorum við vinkonurn-
ar stundum að passa dætur
Bubba og Fjólu, þær Bryndísi,
Hrafnhildi og Sigríði Birnu, sem
þá voru á leikskólaaldri. Þetta
fannst mér mikil upphefð og man
ekki eftir öðru en þær systur hafi
alltaf verið einstaklega ljúfar og
góðar. Kæra Fjóla, Bryndís,
Hrafnhildur og Sigríður Birna, ég
votta ykkur og fjölskyldum ykkar
mínar innlegustu samúðarkveðj-
ur.
Hulda Steingrímsdóttir.
Eftir að við fluttum í Tjarnar-
garðshorn árið 2004 tókst mikil og
góð vinátta með okkur og Birni og
Fjólu sem bjuggu aðeins neðar í
Laugahlíðinni í Svarfaðardal,
dalnum hans Bubba eins og Björn
var gjarnan kallaður. Við höfðum
reyndar þekkt þau og vitað af
þeim miklu lengur. Jóhann var í
sveit í Syðra-Garðshorni, æsku-
heimili Björns, og móðir mín hafði
kynnst þeim Garðshornsbræðr-
um þegar hún flutti ung kona til
Dalvíkur og talaði þannig um þá
að mér fannst ég hafa þekkt þá
jafnlengi og hún. Leiðir okkar
sköruðust líka um samkomur hjá
Jóhanni Dan. bróður Björns og
svo auðvitað í hinu sameiginlega
félagslífi Húsabakkaskóla og Dal-
víkurskóla þaðan sem minnis-
stæðast er þegar þeir Birnir á
Húsabakka, The Singing Bears,
tróðu upp. Það er ógleymanlegt.
En þarna voru þau orðin okkar
næstu nágrannar. Og fljótlega
komst það á að ef heldur mikið
hafði verið tekið frá til dagsins í
Tjarnargarðshorni var hóað í
Björn og Fjólu, sem stauluðust
upp hólinn, eins og Björn orðaði
það, og jafn oft trítluðum við tind-
ilfætt niður brekkuna til að njóta
veitinga Fjólu og félagsskapar
þeirra hjóna, sem jafnan ein-
kenndist af gleði, jákvæðni, sög-
um og vísum. Einnig voru þau
hjón mjög áhugasöm um pólitík
og höfðu gaman af því að pæla í
því sem gerðist á þeim vettvangi.
En umfram allt nutum við um-
hyggju þeirra og vináttu. Eftir að
við fluttum niður á Dalvík varð
lengra á milli samfunda, en engin
samkoma á heimili okkar í Görð-
um varð veisla fyrr en þau hjón
voru mætt og sest í sín sæti við
gluggann. „Það er gamli vaninn
sagði Björn og þaðan nutum við
frásagna hans, sagna sem við vild-
um heyra aftur og aftur því frá-
sagnarsnilldin var slík að hver
saga var alltaf sem ný. Og svo var
sungið. Ef jólin voru í nánd gátu
það verið hátíðarsöngvar séra
Bjarna, síðan álfa- og áramóta-
söngvar eða að karlaraddir æstu
sig upp í karlakórasöng. Alls stað-
ar var Björn gjaldgengur og hrók-
ur alls fagnaðar.
Síðustu misseri hafa verið erf-
ið. Einangrun og veikindi Björns
hafa sett sinn svip á samskiptin.
Við áttum þó yndislega samveru á
veröndinni við nýju íbúðina þeirra
á Akureyri nú í haust, samveru
sem við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta með okkar góðu
vinum, þar sem allir voru glaðir og
sólin skein.
Við munum áfram eiga góðar
stundir með Fjólu, bæði á nýja
heimilinu og á ýmsum samkomum
í vinahópnum. Og Björn mun lifa
áfram með okkur. Við munum
rifja upp skemmtilegu augnablik-
in, sögurnar og sönginn og þannig
halda minningu hans á lofti, minn-
ingu um góðan mann sem við vild-
um öll eiga að vini og erum þakk-
lát fyrir að hafa fengið að verða
samferða.
Við sendum Fjólu og öðrum
ástvinum Björns okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Svanfríður og Jóhann.
Bubbi var vinur minn. Ég man
þegar ég sá hann fyrst, sumarið
1982. Hann var jafn gamall pabba
mínum og ég var nýútskrifaður
kennari. Ég kom í Svarfaðardal til
að líta á verðandi vinnustað minn,
Húsabakkaskóla. Fyrir framan
skólahúsið var maður að dytta að
bátnum sínum. Það var Bubbi –
og ekki er ólíklegt að kisan Lurfa
hafi verið í námunda við hann. Síð-
ar var oft minnst á „túnfiskveiðar“
Bubba, þegar skondið þótti að sjá
bát á túni frammi í sveit.
Á haustdögum 1982 hófst
skemmtileg og gefandi samvinna
okkar við skólann. Bubbi og Fjóla
bjuggu á hæðinni undir heimavist
eldri nemenda. Oft hafa þau þurft
að taka á þolinmæðinni þegar
hlaupið var um ganginn uppi,
hurðum skellt og hávaðinn fór að-
eins yfir eðlileg mörk. En við vor-
um einstaklega heppin með
krakkahópinn okkar og kennari á
heimavistarvakt gat yfirleitt haft
taumhald á liðinu eða sent það út í
fótbolta til að losa umframorku.
Krökkunum fannst afar vænt
um Bubba, sem var góður kennari
með mikla frásagnargáfu. Hann
sagði frá afrekum fornaldarkappa
með leikrænum tilþrifum, auk
ýmissa sagna af þeim himnafeðg-
um. Hann var drátthagur, kenndi
teikningu og átti mikið myndasafn
í fórum sínum, sem krökkunum
fannst gaman að spreyta sig á að
teikna eftir. Hann kenndi líka
íþróttir og sund í Sundskála
Svarfdæla, enda alltaf léttur á sér,
fimur og sprækur og íþróttakenn-
ari í grunninn.
Bubbi var mikill gleðimaður.
Ég minnist óteljandi stunda við
söng, brússpil og bókaleiki. Einu
sinni var ákefð hans svo mikil í
bókaleiknum að hann braut fest-
ingar á rúmbotni í einu heimavist-
arherbergjanna (eða þannig er
það í minningu minni), enda þátt-
takendur leiksins margir miklir
keppnismenn, svo hart var barist
til sigurs í hverjum leik.
Í Bakkagerði bjó frændi og vin-
ur Bubba og þangað fór stundum
hópur glaðbeittra karla til að
draga aðeins fyrir strá, spila,
hlæja og og yrkja skemmtivísur
um menn og atburði líðandi
stundar. Þessa texta sungu þeir
svo af miklum þrótti og gleði og
lifa margir þeirra enn. Oft barst
leikurinn út á tún, þar sem söng-
urinn „Fram, fram fylking“ ómaði
skyndilega í vornóttinni frá þess-
um glaðværa hópi. Þarna var
Bubbi hrókur alls fagnaðar og lék
svo gjarnan samkomurnar síðar,
ef mikið fjör hafði verið, – gjarnan
með formálanum „… og nú dettur
mér í hug smásaga …“
Síðasta ár fór heilsu Bubba að
hraka. Hugurinn dvaldi þá oft
með horfnum bændum og vinum í
dalnum. Hann gladdist mjög þeg-
ar Siggi bauð honum í bílferðir um
sveitina og í sumar fóru þeir fram
í gangnamannakofann Stekkjar-
hús. Þá sagði hann frá gömlum
tíma, minntist foreldra sinna og
samferðamanna. Bubbi fagnaði
alltaf heimsóknum vina og naut
þess að spjalla yfir kaffibolla.
Hann fylgdist með ferðum Sigga
um Laugahlíðarveginn og þeir
áttu góðar samverustundir í eld-
húsinu hjá Fjólu, allt þar til kraft-
ar þrutu nú í sumarlok.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar, elsku Fjóla, Bryndís,
Hrafnhildur, Systa og fjölskyldur.
Takk fyrir góðar stundir og
ljúfar minningar, kæri vinur.
„Dreymi þig ljósið, sofðu rótt.“
Helga Hauksdóttir.
Björn Daníelsson
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
HÓLMFRÍÐUR INGA
GUÐMUNDSDÓTTIR
lést þriðjudaginn 12. október á
Landspítalanum í Fossvogi.
Útförin fer fram frá Garðakirkju í Görðum á Álftanesi,
þriðjudaginn 19. október klukkan 13.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki B2 á LHS fyrir umönnun
og hlýhug.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Barnaheill.
Sveinn Ingi Sigurðsson
María Ósk Sigurðardóttir Anders Bramsen
Arnar Ingi Sigurðsson Benna Þórhallsdóttir
Rakel Rut Sigurðardóttir Kristinn Týr Gunnarsson
og barnabörnin; Gabríel, Ísak, Esja, Bríet, Malín, Íris,
Alexía, Aþena, Theodór og Gunnar
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
SÆVAR ÖRN KRISTBJÖRNSSON,
Sautjándajúnítorgi 1,
Garðabæ,
lést á Landspítalanum 7. október.
Útförin fer fram frá Vídalínskirkju í Garðabæ mánudaginn
18. október klukkan 15. Blóm eru vinsamlegast afþökkuð
en þeim sem vilja minnast hans er bent á Lungu, samtök
lungnasjúklinga. Hægt er að nálgast streymi frá útförinni á
www.mbl.is/andlat
Erna Aradóttir
Kristbjörn Sævarsson
Ari Sævarsson Gitte Drescher
Sævar Örn Sævarsson
Gylfi Sævarsson Hafdís Bridde
afa- og langafabörn