Morgunblaðið - 15.10.2021, Side 20

✝
Snorri Bald-
ursson fæddist
á Akureyri 17. maí
1954. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 29. sept-
ember 2021. For-
eldrar hans voru
Þuríður Helga
Kristjánsdóttir frá
Hellu á Árskógs-
strönd, f. 21. nóv-
ember 1915, d. 2.
júlí 2009 og Baldur Helgi Krist-
jánsson, Ytri-Tjörnum í Eyja-
firði, f. 7. júní 1912, d. 25. nóv-
ember 2003.
Systkini Snorra eru Kristján,
f. 5. janúar 1945, Sigurbjörg
Helga, f. 4. janúar 1946, d. 11.
febrúar 1964, Benjamín, f. 22.
janúar 1949, Guðrún Ingveldur,
f. 17. maí 1952 og Fanney Auð-
ur, f. 2. júní 1956.
Snorri kvæntist Guðrúnu
Vignisdóttur, f. 1954, hjúkr-
unarfræðingi árið 1976 og eign-
uðust þau soninn Heimi, f. 1974,
sálfræðing, g. Signýju Kol-
beinsdóttur, f. 1978, hönnuði,
börn þeirra Snorri, f. 2004 og
Svava, f. 2009.
Snorri kvæntist Guðrúnu
Narfadóttur, f. 1955, líffræð-
ingi, þau eignuðust synina
Narfa Þorstein, f. 1982, raf-
magnsverkfræðing, sambýlis-
landbúnaðarháskólanum í
Kaupmannahöfn 1993.
Eftir nám erlendis sinnti
Snorri jafnhliða öðrum verk-
efnum, rannsóknum á sviði land-
græðslu og skógræktar. Hann
beitti sér mikið fyrir náttúru-
vernd og skrifaði fjölda greina
um þau efni.
Á árunum 1983-1986 var
Snorri kennari við Fjölbrauta-
skólann við Ármúla, var sér-
fræðingur hjá RALA og Skóg-
rækt ríkisins um árabil og var
aðalritari hjá Norðurskauts-
ráðinu CAFF 1997-2002.
Hann starfaði um skeið hjá
Náttúrufræðistofnun Íslands
2002-2008, var þjóðgarðsvörður
hjá Vatnajökulsþjóðgarði og for-
maður Landverndar 2015-2017,
stýrði auðlinda- og umhverfis-
deild Landbúnaðarháskóla Ís-
lands frá 2018 og var við störf
hjá skólanum fram á þetta ár.
Árið 2014 kom út bókin Líf-
ríki Íslands eftir Snorra. Hlaut
hún Íslensku bókmenntaverð-
launin í flokki fræðirita sama ár.
Í september sl. kom svo út bókin
Vatnajökulsþjóðgarður: gersemi
á heimsvísu. Bókin er að stofni
til efni umsóknar til UNESCO.
Síðastliðið sumar stofnaði
Snorri náttúruverndarsamtökin
Skrauta en markmið þeirra var
verndun Vonarskarðs og hinna
ósnortnu víðerna landsins.
Útför Snorra fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 15. októ-
ber 2021, kl. 13.
kona hans er Svava
Þorleifsdóttur
landslagsarkitekt,
f. 1983, eiga þau
börnin Þorleif
Kára, f. 2010, Dag
Snorra, f. 2016 og
Lovísu Guðrúnu, f.
2018; Baldur
Helga, f. 1986,
arkitekt, sambýlis-
kona Sunna Kristín
Hannesdóttir, f.
1989, og Snorra Eldjárn, f.
1988, sambýliskona Alda Val-
entina Rós Hafsteinsdóttir, f.
1993, sonur Snorra með Ósk
Gunnarsdóttur, f. 1986, er
Benjamín Eldjárn, f. 2013.
Eftirlifandi eiginkona
Snorra er Elsa Friðrika Eð-
varðsdóttir, f. 19.12. 1954,
hjúkrunarfræðingur. Foreldrar
hennar voru Eðvarð Sig-
urgeirsson ljósmyndari, f. 1907,
d. 1999, og kona hans Marta
Jónsdóttir húsmóðir, f. 1920, d.
2009.
Snorri lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri
1974, B.Sc.-gráðu í líffræði frá
Háskóla Íslands 1979 og
kennsluréttindum í framhald-
inu. Meistaranámi í plöntuvist-
fræði og plöntuerfðafræði frá
University of Colorado og dokt-
orsprófi PhD frá Konunglega
Elsku afi minn.
Ég er þakklátur fyrir tímann
með þér á Ytri-Tjörnum og mun
sakna þess að þú sért ekki lengur
þar.
Ég man þegar þú fórst með
mér að tína lerkisveppi í skóg-
inum fyrir ofan bæinn og gafst
mér bók um sveppi. Við fórum
líka í berjamó þegar þú varst orð-
inn mjög veikur. Þú vissir mikið
um fugla og gafst mér kíki til að
skoða fuglana betur. Mér leið
mjög vel í sveitinni hjá þér og þú
varst alltaf svo góður við mig.
Ég á góðar minningar þegar
þú passaðir mig og Benjamín
frænda á Ásvallagötunni. Okkur
fannst mjög gaman að vera í næt-
urpössun hjá þér en við vöknuð-
um yfirleitt alltof snemma, sem
þér fannst ekki mjög skemmti-
legt.
Minning þín lifir.
Þorleifur Kári.
Mjög er um tregt tungu að
hræra, orti Egill Skallagrímsson
í erfiljóði sínu um son sinn. Og
víst er um það að okkur aðstand-
endum Snorra finnst að skjótt
hafi sól brugðið sumri og að vet-
urinn sem nú er að byrja fari að
með óvenjumikla nepju og kulda.
Þannig er tilfinning okkar við
missi míns kæra bróður. Hans
síðasta sumar í Eyjafirðinum var
þó í alla staði ljúft og friðsælt.
Ég vil því ekki vera sorg-
mæddur og hryggur því ég trúi
því að hans nýja líf á sumarlandi
eilífðarinnar verði beint framhald
á hans góða athafnalífi hér og það
verði frjálsara og dýrlegra en
nokkurn tíma hér í heimi hægt er
að öðlast. Við skulum því líka
gleðjast yfir allri hans miklu arf-
leifð sem hann skilur eftir handa
okkur. Hugsjónunum hans og
þrotlausri vinnu fyrir náttúru-
vernd Íslands, sem hann var svo
trúr alla sína ævi og fórnaði
kröftum sínum fyrir.
Hans miklu og glæsilegu rit-
verkum og miklu félagsstörfum.
Hans yndislegu ljósmyndum sem
margar hverjar eru hrein lista-
verk.
Við trúum því að nú geti hann
um frjálst höfuð strokið laus úr
viðjum sjúkleika. Nú geti hann
tekið upp þráðinn að nýju og tek-
ið til hendi og unnið að hugsjón-
um sínum á eilífðarlandinu. Við
skulum líka gleðjast yfir hans
skipulögðu og einbeittu afrekum
sem hann kom í framkvæmd á
sínu síðasta æviskeiði.
Honum lá mikið á að koma í
verk mörgum hugðarefnum sín-
um. Hann vissi að hverju stefndi
og sýndi fádæma æðruleysi í
veikindum sínum. Metnað sinn
lagði hann í að endurbæta ætt-
aróðalið á Ytri-Tjörnum, honum
tókst á undraverðan hátt að búa
til glæsilega, alþýðlega og fróð-
lega bók um Vatnajökulsþjóð-
garð. Samin upp úr skýrslu sem
hann skrifaði á ensku um að
koma Vatnajökulsþjóðgarði á
heimsminjaskrá UNESCO.
Hann þýddi úr ensku yndislega
bók um andleg mál. Það var
hugðarefni sem hann fékk meiri
og meiri áhuga fyrir á seinni ár-
um.
Ég kveð kæran bróður með
miklum söknuði og er þakklátur
fyrir samfylgd hans.
Ég og fjölskylda mín vottum
sonum hans og Elsu innilega
samúð.
Kristján Baldursson.
Til Fanneyjar sem „fyllir húsið
af gleði“. Þessi orð eru mér hugg-
un í sorginni, áletrun til mín í
nýju bókinni, Guð í sjálfum þér,
sem hann gaf mér stuttu áður en
hann lést. Við vorum mjög náin
alla tíð enda bara tvö ár á milli
okkar. Snorri var svo fjölhæfur,
„gat bara allt“. Hann var doktor í
líffræði, náttúrufræðingur og
vildi bara óspillta íslenska nátt-
úru. Hann var umhverfissinni,
hafði fallega rödd og ein af æsku-
minningunum mínum var að
hlusta á hann syngja, þegar hann
hélt að enginn heyrði til hans.
Rödd hans var svo skær og falleg
drengjarödd eins hjá Róbertinó.
Röddin hans breyttist í fallegan
bassa og hann söng með Fóst-
bræðrum sem veitti honum mikla
lífsfyllingu og gleði.
Hann var náttúrubarn. Ég á
fleiri æskuminningar þar sem við
systkinin erum að fara upp að
Drang og upp í skóg að tína ber.
Ég yngst átti til að missa úr föt-
unni minni en fékk alltaf bætt
upp frá systkinum mínum. Síðan
þá hef ég reynt að endurgjalda
greiðann í gegnum tíðina. Svo
fórum við að leita að hreiðrum,
Snorri fann 10 en ég ekkert, tínd-
um egg í kílunum og gerðum
skipapoll. Yndisleg æska. Man
reyndar eftir honum að lesa og
lesa, hann var víðlesinn með af-
brigðum. Hann var fagurkeri, allt
svo fallegt sem hann tók sér fyrir
hendur, bækurnar Lífríki Íslands
og Vatnajökulsþjóðgarður: ger-
semi á heimsvísu eru gullfallegar
bækur. Síðustu ár hefur hann
verið að gera upp gamla æsku-
heimilið á Ytri-Tjörnum í Eyja-
fjarðarsveit af mikilli smekkvísi
ásamt sonum sínum og tengda-
dætrum, allir sérfræðingar á sínu
sviði. Það er unun að sjá garðinn
og umhverfið. Hann hafði
áhyggjur af garðinum en ég er
viss um að við hjálpumst að við að
halda honum fallegum til að
heiðra minningu hans. Snorri
stóð fyrir skógardegi fjölskyld-
unnar þar sem stórfjölskyldan
kom saman og gerði göngustíga
og hreinsaði til í skóginum og all-
ir tóku þátt og styrktu fjölskyldu-
böndin. Ég sakna bróður míns
sárt. Fyrir mér var hann gersemi
á heimsvísu. Ég og fjölskylda mín
sendum fólkinu hans Snorra
hjartanlegar samúðarkveðjur.
Fanney systir.
Mig langar að minnast elsku
bróður míns með nokkrum orð-
um.
Ég var tveggja ára þegar ég
fékk fínustu afmælisgjöf sem
hægt er að hugsa sér, lítinn bróð-
ur. Aðdáun mín á þessum fallega
dreng sem kom í heiminn á af-
mælisdaginn minn var mikil
strax frá upphafi og hélst alla ævi
hans. Honum var svo margt til
lista lagt, sama hvað hann tók sér
fyrir hendur. Hvort sem það voru
listir eða fræðistörf og eftir hann
liggja mikil verðmæti í ljósmynd-
um og bókum sem hann gaf út.
Vænst þykir mér um bókina um
andleg málefni sem hann þýddi
stuttu fyrir andlát sitt og færði
mér með svo fallegri kveðju rit-
aðri inn í bókarkápuna þótt sjón-
in væri að mestu farin. Mér þykir
einnig svo vænt um hvað hann
gerði fallega upp æskuheimili
okkar og ættaróðal, bæði að utan
og innan.
Ég minnist undurfagurrar
söngraddar sem hann bjó yfir
þegar sem ungur drengur. Hann
söng fallegar aríur af hjartans
lyst og ég dáðist að honum í laumi
og óskaði þess að hann yrði fræg-
ur söngvari. Seinna fengu kórar
að njóta fallegrar raddar hans.
Ég kveð elskulegan bróður
minn með sorg í hjarta en falleg-
ar minningar eru mér til hugg-
unar, minningar um sameiginleg
afmæli okkar, minningar um
söng og gleði og svo hvernig hann
tók örlögum sínum af fádæma
æðruleysi. Bróðir minn heldur
áfram að vera mér fyrirmynd.
Að lokum leyfi ég mér að nota
tvö erindi úr uppáhaldsljóðinu
hans.
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lifandi guð hefur fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
alls staðar fyllir þarfir manns.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(Jónas Hallgrímsson)
Votta ástvinum öllum mína
dýpstu samúð.
Takk fyrir allt, elsku Snorri.
Þín systir,
Guðrún (Gunna).
Um svipað leyti og við Elin
tókum við búskapnum á Ytri-
Tjörnum fyrir tæpum þremur ár-
um, var Snorri föðurbróðir minn
kominn í fullan gang við að gera
upp æskuheimilið, gamla húsið á
Tjörnum. Hús, sem hefur verið
samkomustaður stórfjölskyld-
unnar svo lengi sem ég man.
Einn eftirminnilegasti gleðskap-
urinn sem ég hef upplifað þar, af
mörgum góðum, var haldinn þeg-
ar Snorri lauk doktorsnámi í júní
1993. Ég held reyndar að sú
veisla hafi verið skyndiákvörðun;
þáverandi tengdamóðir hans,
ákaflega minnisstæð persóna,
taldi brýna nauðsyn að skála við
föður nýdoktorsins á þessum
merku tímamótum.
Snorri var ágætur ræðumaður
og fyrirlesari sem gaman var að
hlýða á. Ég heyri fyrir mér vís-
urnar eftir Theodór afabróður
sem hann fór með í veislunni
miklu 1999, sem slegið var upp í
tilefni af 100 ára samfelldri bú-
setu sömu fjölskyldu á Ytri-
Tjörnum. Vísan var samin í tilefni
af áttræðisafmæli afa míns 1992,
en þeim tímamótum var fagnað í
Kaupmannahöfn hjá Snorra og
Guðrúnu. Á sama tíma kom upp
eldur í Kristjánsborgarhöll.
Til Danmerkur fór hann með hopp og hí
heyrast þar skrækir og sköll.
Áttræður kallinn kveikti í
Kristjánsborgarhöll.
Snorri var einlægur áhuga- og
baráttumaður fyrir náttúruvernd
og ég hygg að hann hafi viljað
vinna landi sínu allt það gagn sem
hann gat á því sviði. Þótt barátt-
an hafi verið snar þáttur, þá miðl-
aði hann einnig rausnarlega til
samferðamanna og komandi kyn-
slóða. Þar ber hæst stórvirki
hans Lífríki Íslands, vistkerfi
lands og sjávar, sem kom út árið
2014. Bókin sú mun halda nafni
hans á lofti um langa framtíð.
Það haustaði snemma hjá
frænda. Í árslok 2019 greindist
hann með mein það sem nú hefur
lagt hann að velli. Þessa rúmu 20
mánuði sem síðan eru liðnir nýtti
Snorri ákaflega vel. Sumarið
2020 lét hann skipta um glugga í
gamla húsinu, svo nú hefur sá
svipur þess verið færður í nær
upprunalegt horf. Samhliða
framkvæmdunum ákvað hann að
skrifa bók sem kom út fáum dög-
um fyrir andlát hans. Vatnajök-
ulsþjóðgarður: gersemi á heims-
vísu er einstaklega falleg og
skemmtileg bók, meitlaður texti
og fallegar myndir sem bera höf-
undi gott vitni. Það var gleðilegt
að hann fékk að fylgja henni úr
hlaði. Og þó að það haustaði 20
árum of snemma hjá Snorra, þá
var líka gleðilegt að síðasta sum-
arið sem hann lifði heima á Ytri-
Tjörnum skyldi vera mesta góð-
viðrissumar frá upphafi mælinga,
sem hann naut ríkulega í fé-
lagsskap fjölskyldu og vina. Svo
seint sem í júlí sl. bauð hann mér
aðstoð sína við að standa fyrir
kvígum sem bóndinn var þá að
reka með nokkrum tilþrifum.
Við Snorri vorum ekki sam-
mála um alla hluti, vel fór þó á
með okkur enda hefur mér ætíð
þótt eftirsóknarvert að umgang-
ast fólk með ólíkar skoðanir og
aðra sýn á tilveruna. Ég hefði
gjarnan viljað hafa Snorra í kall-
færi lengi enn og ég veit að hann
átti margt ógert.
Við Elin vottum fjölskyldu og
vinum Snorra okkar innilegustu
samúð með von um að þau finni
huggun í sorginni sem kvatt hef-
ur dyra. Guð blessi hann í eilífð-
inni.
Baldur Helgi Benjamínsson,
Ytri-Tjörnum
Við systur minnumst Snorra,
yngsta bróður pabba, með vænt-
umþykju og virðingu. Helstu
minningarnar tengjast sveitinni,
þar sem við fjölskyldan hittumst
svo oft. Líflegar umræður,
skemmtileg samtöl, góður matur,
kyrrð og hlýja einkenna Ytri-
Tjarnir. Þegar hann og strák-
arnir byrjuðu að lagfæra gamla
húsið, tókst Snorra að halda vel í
þann góða anda sem þar ríkir.
Hann var einnig mjög frændræk-
inn og duglegur að bjóða til sín
stórfjölskyldunni þegar hann var
í sveitinni og þannig gátum við
áfram notið góðra samveru-
stunda. Skógardagarnir eru
einna eftirminnilegastir, þegar
við hittumst til að útbúa stíga og
grisja skóginn. Fjölskyldustemn-
ing, drunur í vélsög, ómur af
krökkum að leika sér og ilmur af
bakkelsi einkenndu þá daga.
Snorri var okkur mikil fyrir-
mynd í baráttu sinni fyrir nátt-
úruvernd, en hann var einlægur
bandamaður náttúrunnar. Í
þeirri baráttu hafði hann sjald-
fundið og aðdáunarvert hug-
rekki, en sú barátta getur oft á
tíðum verið ansi óvægin. Það eru
mikil verðmæti sem hann hefur
náð að miðla til samferðafólks og
komandi kynslóða með skrifum
sínum um íslenska náttúru. Það
er gaman að lesa greinarnar hans
og bækur þar sem hann miðlar
kunnáttu sinni af innsæi og virð-
ingu fyrir viðfangsefninu. Hann
hafði gott lag á að nota tungutak
sem gerði stórbrotnu landslagi
og viðkvæmu lífríki skil á sann-
gjarnan hátt. Listrænir hæfileik-
ar komu fram í ljósmyndum en
myndirnar hans ná að draga fram
óvenjuleg form og liti í nátt-
úrunni þannig að viðfangsefnið
verður enn áhugaverðara fyrir
vikið.
Snorri tókst á við veikindi sín
af aðdáunarverðri yfirvegun,
æðruleysi og reisn og ótrúlegt að
sjá hvernig hann náði hverju
markmiði sínu á fætur öðru á erf-
iðum tímum. Við sendum frænd-
um okkar, fjölskyldum þeirra og
Elsu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Kristín, Sólveig, Þuríður og
Þórhildur Kristjánsdætur.
Fallinn er frá vinur, skóla-
félagi og kollegi til margra ára-
tuga. Við hittumst fyrst í lands-
prófi í Reykholtsskóla í
Borgarfirði haustið 1969. Kynnin
hófust með því að við tókum
„slag“ í frímínútum eins og ungra
drengja var siður. Fylgdumst að
eftir það í Menntaskólanum á Ak-
ureyri í námi, söng og skemmtun
og síðar í líffræðinámi við Há-
skóla Íslands. Á þessum árum
lærði ég að meta hinar margvís-
legu gáfur Snorra sem og inni-
haldsríka glaðværð í félagsskap
hans. Þá tóku við ár er við vorum
í mismunandi löndum og ólíkum
störfum en tengsl og vinskapur
ávallt til staðar sem fyrr.
Upp úr aldamótunum tókum
við upp gönguferðir í hópi vina
um hálendi Íslands. Ég minnist
með þakklæti ferða okkar um
stórfengleg svæði íslenskrar
náttúru, s.s. Skaftafellssvæðið,
Sveinstind, Eldgjá, Borgarfjörð
eystri, Stórurð, Hornvík, Lónsör-
æfi og fleiri staði þar sem sem
mikillar þekkingar Snorra á nátt-
úru landsins naut svo vel við. Þá
þurfti oft að nema staðar til þess
að Snorri gæti tekið myndir sem
margar hverjar hafa birst í verk-
um hans síðar. Við komum báðir
úr sveit og ólumst upp í hugsun-
arhætti landbúnaðar sem byggist
á nýtingu landsins. Með árunum
óx einlægur áhugi Snorra á nátt-
úruvernd sem við vinir hans
kynntumst æ betur á ferðum
okkar um ættjörðina og hafði
áhrif, jafnvel á þá okkar sem eru
talsvert miklir nytjasinnar. Með-
al viðfangsefna síðasta æviárs
Snorra var barátta fyrir friðun
Vonarskarðs og nærsvæðis þess,
m.a. fjallsins Skrauta, sem lýsir
vel áköfum vilja hans til að
vernda ósnortna náttúru lands-
ins. Í náttúruverndarbaráttu
hans birtist enn frekar hæfileiki
Snorra til ritstarfa sem meðal
annars leiddi til útgáfu bóka sem
eru meðal gersema á mínu heim-
ili. Þá birtist þar hæfileiki hans til
innblásinnar ræðumennsku sem
ég hafði ekki orðið vitni að áður.
Snorri hvatti mig til að ganga í
Karlakórinn Fóstbræður þar
sem við sungum saman síðastlið-
in 20 ár og höfum haft mikla
ánægju af. Snorri fékk áhuga á
andlegum málefnum sem við
ræddum mest á seinustu árum
ævi hans og hann beindi til mín
efni sem hefur orðið mér inn-
blástur. Ég þakka innihaldsríka
og ánægjulega samfylgd í meira
en hálfa öld. Far þú í friði um
Vonarskörð þess himnaríkis sem
fylgir þér hvert sem þú ferð með-
al Skrauta alheimsins.
Júlíus Birgir Kristinsson.
Kær vinur og félagi, Snorri
Baldursson, er fallinn frá. Við
syrgjum góðan dreng með spurn
í huga um gang lífsins, réttlæti og
hendingar, en erum jafnframt
fullir þakklætis fyrir kynnin af
vönduðum og skemmtilegum
manni.
Snorra, sveitunga okkar frá
Ytri-Tjörnum í Eyjafirði, kynnt-
umst við fyrst að marki eftir að
við snerum heim allir þrír að
loknu langskólanámi í líf- og vist-
fræði á erlendri grundu um og
upp úr 1990. Við náðum þó í
skottið á Snorra í M.A., hann að
klára stúdentinn og við að byrja,
og síðan aftur í H.Í. þegar hann
var að klára líffræðinám og við að
hefja það. Snorri var umtalaður
meðal okkar yngri nemenda og
ekki laust við að horft væri til
hans með vissri lotningu fyrir
framsækinn vistfræðilegan
þankagang, dirfsku og gáfur.
Snorri lagði í kjölfarið stund á
nám í vist- og erfðafræði, fræði-
greinum sem þá voru í örri þró-
un, fyrst við háskólann í Colo-
rado, Bandaríkjunum, og síðar
Landbúnaðarháskólann í Kaup-
mannahöfn. Hann lét síðar að sér
kveða á þessum sviðum svo um
munaði.
Hér heima áttu leiðir okkar
þriggja eftir að liggja saman á
ýmsa vegu í gegnum fræði- og
stjórnunarstörf á sviði náttúru-
fræða og náttúruverndar og
vegna sameiginlegra áhugamála
og bakgrunns á námsárum hér
heima og erlendis.
Kynnin af Snorra voru afar
gefandi og innihaldsrík. Hann
skildi betur en flestir tengslin í
gangverki náttúrunnar, samspil
lífrænna og ólífrænna þátta, að
allt hangir saman með einum eða
öðrum hætti og að náttúran er sí-
breytileg og stöðugt á hreyfingu.
Hann hafði mjög skýra sýn á sér-
stöðu náttúru Íslands og norður-
slóða, einkum er varðar líffræði-
lega fjölbreytni og mikilvægi
hennar. Þekkingunni kom Snorri
til skila með margvíslegum hætti,
með kennslu, landvörslu, ritun
fræðigreina, skýrslna og bóka og
náttúruljósmyndun. Snorri var
góður uppfræðari og honum var
kappsmál að miðla vísindum til
almennings – hann ritaði um
náttúru á mannamáli betur en
flestum er gefið. Eftir hann ligg-
ur fjöldi ritverka, jafnt strangvís-
indalegra sem alþýðlegra. Þar
ber hæst stórvirki hans Lífríki
Íslands – Vistkerfi lands og sjáv-
ar, sem kom út árið 2014 og hlaut
Íslensku bókmenntaverðlaunin.
Snorri Baldursson
20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 2021