Morgunblaðið - 26.11.2021, Síða 64

64 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. NÓVEMBER 2021
✝
Sturla Þórð-
arson fæddist í
Reykjavík 22. mars
1944. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni hinn
14. nóvember 2021.
Foreldrar Sturlu
voru hjónin Þórður
Benediktsson lög-
regluþjónn, f. 20.
júlí 1912, d. 27.
janúar 1998, og
Guðný Sigurðardóttir, rithöf-
undur og húsfreyja, f. 22. ágúst
1915, d. 20. mars 1978. Bróðir
Sturlu er Benedikt lögfræð-
ingur, f. 14. maí 1945.
Sturla kvæntist 25. sept-
ember 1971 Ástu Garð-
arsdóttur viðskiptafræðingi, f.
21. nóvember 1946. Foreldrar
hennar voru Garðar Pálsson
skipherra og Lilja Jónsdóttir
húsfreyja.
Börn Sturlu og Ástu: 1. Lilja
Sturludóttir lögfræðingur, f.
20. júlí 1970, d. 22. júní 2017. 2.
Kjartan Sturluson viðskipta-
fræðingur, f. 27. desember
1975. Kona hans er Kristín
Gunnarsdóttir viðskiptafræð-
arvinnu, í slökkviliðinu á
Reykjavíkurflugvelli, hjá
Sindra, Lögmönnum í Tryggva-
götu og kenndi auk þess á
meiraprófsnámskeiðum. Frá
árinu 1971 starfaði hann hjá
lögreglustjóraembættinu í
Reykjavík þar til að hann fór á
eftirlaun.
Sturla hafði yndi af ýmsum
verklegum framkvæmdum og
hafði alltaf næg smíðaverkefni
í kollinum. Hestamennska
fylgdi honum alveg frá barns-
aldri og frá fermingaraldri var
hann með hesta í Reykjavík.
Síðar byggði hann sér hesthús í
Faxabóli í Víðidal um það leyti
sem hann hóf háskólanám. Þau
hjónin festu kaup á sumarbú-
staðalandi árið 1974 og byggðu
þar bústað. Þar var fjölskyldan
með hesta á sumrin og stund-
aði skógrækt.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu
Sturla og Ásta í Norðurmýrinni
en fluttu fljótlega í Árbæinn
þar sem þau byggðu sér
framtíðarheimili.
Útför Sturlu verður gerð frá
Háteigskirkju í dag, 26. nóv-
ember 2021, kl. 13.
Í ljósi aðstæðna þurfa kirkju-
gestir að sýna fram á neikvætt
Covid-hraðpróf við inngöngu,
ekki eldra en 48 klst. gamalt.
ingur. Dætur
þeirra eru Kára og
Freyja, stjúpdóttir
Kjartans er Val-
gerður Gríma Sig-
urjónsdóttir. 3.
Halldór Sturluson
myndlistarmaður,
f. 11. ágúst 1982.
Kona hans er Heba
Eir Jónasdóttir
Kjeld dansari. Son-
ur Halldórs er
Gylfi Maron og sonur þeirra
Hebu er Hringur.
Sturla ólst upp á Snorra-
brautinni til 10 ára aldurs en
flutti þá í Vesturbæinn. Hann
gekk í Gagnfræðaskólann við
Hringbraut, þá Hagaskóla og
tók landspróf frá Gagnfræða-
skólanum við Vonarstræti.
Hann varð stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykjavík árið
1964. Síðar lauk hann kandí-
datsprófi í lögfræði frá Háskóla
Íslands, í maí 1971.
Sem ungur drengur var
Sturla í sveit á Kjarlaksstöðum
á Fellsströnd. Síðar vann hann
ýmis störf með skóla og á
sumrin eins og í bygging-
Það er ekki erfitt fyrir mig að
lýsa tengdaföður mínum, Sturlu
Þórðarsyni, en aldrei hef ég
kynnst jafn hjartahlýjum, ein-
lægum og ljúfum manni. Smit-
andi hlátur, ómótstæðilegt bros
en fyrst og fremst einstakir per-
sónutöfrar og nærvera sem hlýj-
aði öllum sem urðu þeirrar gæfu
aðnjótandi að upplifa. Það var
FEgill
fljótlega ljóst að í honum ætti
ég vin og þrátt fyrir töluverðan
aldursmun þá virtumst við geta
talað saman um allt milli himins
og jarðar. Við tvö áttum okkar
góðu kaffihúsaferðir og ófáar
samverustundir í hinum ólíkleg-
ustu erindagjörðum en sameig-
inlegur áhugi okkar á misgóðum
rómantískum gamanmyndum er
í sérstöku uppáhaldi. Stulli hafði
þann einstaka hæfileika að geta
sett sig í hvaða spor sem er og
þess vegna var alltaf hægt að
leita til hans. Undantekningar-
laust mætti maður skilningi og
rólegheitum þar sem farið var
yfir hlutina í góðu tómi. Hann
var mikill hestamaður og deildi
þeim lífsstíl og áhugamáli með
strákunum sínum en ljóð voru
honum einnig mjög kær og hann
var ekki nema fimm ára gamall
þegar hann hafði lært Fáka eftir
Einar Benediktsson frá upphafi
til enda. Það bar alls ekki mikið
á hans eigin kveðskap en hér er
eitt eftir hann sem Dóra mínum
þykir svo vænt um.
Margt nú býr í brjósti mér,
bágt á ég í sinni.
Hann afa ég með harmi kveð,
hinstu kveðju minni.
Harður ertu himnafaðir,
hann að taka burt frá mér.
Viltu halda hann guð minn góður,
í garði himins vel hjá þér.
Alltaf mun hann afi búa,
innst í mínum hugarrann.
Og því mun ég örugg trúa,
að ég síðar hitti hann.
(Sturla Þórðarson)
Það er mér svo dýrmætt að
hafa fengið að vera undir vernd-
arvæng Stulla í öll þessi ár, frá
fyrsta degi gekk maður í hans
ljúfa faðm og var nánast ekki
sleppt þaðan. Faðmlög af öðru
kalíberi og þrátt fyrir að finna
fyrir því hvað honum þótti vænt
um þig í faðmlaginu, þá passaði
hann alltaf að segja manni það
líka.
Orð fá ekki lýst hvað ég
sakna þess að hafa þig ekki hjá
okkur öllum, faðma afastrákana
þína og biðja um aukaknús í
hvert einasta skipti. Fyrir þig
og okkar vináttu er ég ævinlega
þakklát.
Elska þig.
Þín
Heba.
Þú komst inn í líf mitt eins og
hinn svalasti kúreki, með ham-
arinn í annarri og risaknúsið í
hinni.
Þú tókst mér frá fyrsta degi
af þinni alkunnu hlýju og faðm-
aðir mig inn í nýjar og hlýrri
breiddargráður. Völu, sem þá
var bara fjögurra ára þegar ör-
lagadísin loksins leiddi okkur
Kjartan saman, tókstu um leið
sem þínu eigin barnabarni og
kallaði hún þig afa sinn frá
fyrsta degi. Hún varð moldrík á
einu bretti af ömmu og afa í
Lækjarási. Þótt það hafi verið
hamagangur í kringum hvít-
hærða töffarann okkar, naglar,
skrúfur, verkefnalistar og te-
húshugmyndir sem þurfti að
ræða í þaula þá var alltaf örstutt
leið að endalausum faðmlögum
og knúsum, svo ekki sé talað um
öll aukaknúsin. Ekki var hægt
að gera þér meiri grikk en að
geyma faðmlagið of lengi eftir
að komið var inn um dyrnar.
Þegar þú hittir Káru nýfædda
í fyrsta sinn sastu stjarfur í
lengri tíma með hönd undir kinn
við vögguna hennar þar sem
hún lá. Þessi mynd af þér, þar
sem þú starðir dolfallinn á hana,
er mér svo minnisstæð því þú
heyrðir hvorki umhverfishljóð
eða fæðingarblaðrið í okkur á
þessum tímapunkti. Þú sást
bara litlu afastelpuna þína og
þar var þessi mikli kærleiks-
strengur festur niður í kviku
sem einkenndi líka samband þitt
við litlu afleggjarana sem á eftir
komu.
Kúrekinn okkar með hattinn
minn, hann fór þér sko vel. Það
fór þér líka vel að þylja upp
endalausa ljóðabálka sem ég
vissi ekki að væru til í þessu
magni. En við þuldum líka sam-
an upp Urð og grjót og svo
stakkstu þér til sunds, tókst
listilega dýfu eins og á Spáni
þar sem við klöppuðum fyrir afa
Stulla, afa sem kunni svo margt
og gat allt. Þannig hjálpaðir þú
okkur Kjartani óendanlega mik-
ið í hreiðurgerð okkar í Hlíð-
unum og við elskuðum að hafa
þig í kringum okkur með ham-
arinn þinn og verkvitið, fengum
okkur svo steiktan fisk með
miklum lauk að loknu góðu
dagsverki. „Það verður ekki
betur gert með þessum mann-
skap,“ var svo sagt og glott við
tönn.
Þegar stóllinn á hjólunum
varð óumflýjanlegur partur af
þér fyrir fimm árum síðan
þurfti hamagangurinn óneitan-
lega að víkja en það gerði sko
ekki hjartalagið, hlýjan, húmor-
inn og kvæðasnilldin. Knús-
meistarinn virkjaði þess í stað
alla sína hægri hönd og bjó til
ný knús og að sjálfsögðu auka-
knús. Strákarnir ykkar Ástu og
barnabörnin öll bera faðmlögin
þín áfram og mun hlýjan þín lifa
í gegnum okkur öll. Við munum
knúsa hvert annað og auka-
knúsa fyrir afa Stulla.
Ég hefði óskað þess að fá að
vera lengur með þér og í kring-
um kúrekann sem þú varst í
hnakknum en í stað þess að
kenna svifaseinu örlagadísinni
um mun ég þess í stað ylja mér
við minningarnar af þeim tíma
sem við þó fengum. Ég er betri
manneskja með þig í hjarta
mínu og ég mun skila þinni
hlýju áfram til þeirra sem með
okkur eru. Vala, Kára og Freyja
eru ríkustu afleggjararnir.
Faðmaðu nú loks Liljuna þína
þéttingsfast með báðum hönd-
um frá okkur öllum áður en þú
stekkur af stað í einn langþráð-
an reiðtúr á Litla-Brún. Það
munu verða bjartir fagnaðar-
fundir.
Kristín
Gunnarsdóttir.
Góður drengur og kær vinur
er fallinn frá.
Sturlu kynntist ég í mennta-
skóla en það var í lagadeildinni
sem vinátta okkar hófst. Við
unnum saman að raunhæfum
verkefnum þegar ég var á land-
inu en þrjú síðustu árin í náminu
bjó ég erlendis vegna fram-
haldsnáms Pál manns míns og
þá var Sturla einn af þremur
helztu tengiliðum mínum við
lagadeildina, óþreytandi að
senda mér gögn og upplýsingar
sem komu mér að gagni.
Sturla var vinur vina sinna,
ljúfur, skemmtilegur, greiðvik-
inn, einstaklega bókelskur og þá
ekki sízt ljóðelskur. Hann hafði
það sem kallað hefur verið lím-
heili; það sem hann las festist í
minni hans og gat hann t.d. þul-
ið upp heilu ljóðabálkana án
þess að þurfa að líta í bók. Ljóð
Einars Ben kunni hann utan að
sem og fleiri stórskálda í ljóða-
gerð.
Sturla var einstaklega hand-
laginn og enda þótt hann hafi
gert lögfræðina að lífsstarfi sínu
stóð hugur hans alltaf til smíða-
vinnu, enda lék allt slíkt í hönd-
um hans. Hann byggði meira og
minna einbýlishús þeirra Ástu í
Lækjarási, sem og sumarhús
þeirra við Apavatn. Þá lá hann
ekki á liði sínu ef vini hans eða
fjölskyldu vantaði aðstoð við
einhver viðvik og fórum við Páll
ekki varhluta af greiðasemi
Sturlu.
Hestamaður var Sturla mikill
og átti hesta sem hann annaðist
af ástríðu. Ég á minningar frá
útreiðartúr þar sem ég sat
gömlu Gránu, sem var stöð og
erfið fyrir manneskju sem varla
kunni að sitja hest, en þeim mun
heimfúsari á bakaleið og hélt ég
reyndar að þá væri mín síðasta
stund upp runnin þegar hest-
urinn bremsaði með látum við
hesthúsið og ég rann af baki. Ég
þáði ekki fleiri útreiðartúra með
Sturlu en oft höfum við hlegið að
þessari ferð.
Vinátta okkar Ástu hófst á
unglingsárunum og áttum við
Páll margar góðar stundir með
þeim hjónum, bæði á heimili
þeirra eða í sumarbústaðnum
við Apavatn sem og á heimili
okkar. Þá má nefna ógleyman-
legan hjólatúr sem Páll átti með
Sturlu þvert yfir landið frá suðri
til norðurs og sem oft var rifj-
aður upp.
Aðeins fáeinum dögum áður
en Sturla varð fyrir því áfalli
sem lamaði hálfan líkama hans
og gerði hann nær ósjálfbjarga
síðustu fimm ár ævinnar áttum
við hjónin yndislega stund á
heimili þeirra Ástu og nutum
einstakrar gestrisni þeirra þá
sem oftar.
En skjótt skipast veður í lofti.
Heilablóðfallið sem lagði
Sturlu í rúmið náði þó ekki að
taka frá honum heilbrigða hugs-
un og mál og heldur ekki skop-
skyn hans og hans einstakt
geðslag og æðruleysi sem gerði
honum kleift að takast á við það
sem fram undan var. Síðustu ár-
in dvaldi hann á Hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni þar sem hann
naut góðrar umönnunar. Þótt
líkaminn væri í fjötrum hélt
Sturla áfram að gefa af sér,
hann fór með ljóð fyrir heim-
ilisfólk sem hafði unun af ljóðum
og var móðir mín um tíma ein af
þeim sem Sturla skemmti með
ljóðaflutningi. Hafi hann heila
þökk fyrir.
Ásta var kletturinn í lífi hans
alla tíð og kom það ekki sízt í
ljós eftir að hann veiktist. Henn-
ar harmur er sár, sem og son-
anna og fjölskyldna þeirra. Þeim
vottum við Páll okkar innileg-
ustu samúð og biðjum Sturlu
guðs blessunar í nýjum heim-
kynnum.
Sigríður Ólafsdóttir.
Þegar ég frétti um andlát
Sturlu Þórðarsonar lögfræðings
kom upp í hugann minning frá
löngu liðnu sumri. Ég var á leið
frá Gunnarshólma niður í Víði-
dal. Langt fram undan sá ég
grilla í mann sem reið á móti
mér og fór greitt á áberandi
reisulegum hesti. Varð mér ljóst
að þarna fór vinur minn Sturla
Þórðarson á hesti sínum Þokka.
Þegar við loks mættumst kom í
ljós að Sturla var í harla góðu
skapi og glaður yfir því hve vel
þeir náðu saman, hann og Þokki,
í þetta skipti. Á ýmsu hafði
gengið við tamningu og þjálfun
hestsins sem reyndist hafa við-
kvæma lund líkt og Sturla sjálf-
ur. Sturla hafði til að bera mikla
náttúruhæfileika á sviði hesta-
mennsku. Í þeim efnum bjó
hann yfir mikilli næmni og hug-
rekki. Munu margir minnast
hans léttríðandi á viljugum og
myndarlegum hrossum sínum í
Víðidalnum. Sturla var glæsi-
menni og annálað hreystimenni
svo minnti á hetjur Íslendinga-
sagna.
Við Sturla störfuðum saman
við embætti lögreglustjórans í
Reykjavík í um 10 ára skeið frá
1997. Sem saksóknara við emb-
ættið kom í minn hlut að fylgj-
ast með störfum lögfræðinganna
í lögfræðideild embættisins þar
sem Sturla var sérfræðingur á
sviði umferðarlagabrota. Sturla
leysti þau mál er komu á hans
borð vel af hendi og varð aldrei
óeðlilegur dráttur á málsmeð-
ferð hjá honum þótt oft væri
málafjöldinn mikill. Bar það vott
um skipulagshæfileika hans og
stöðuga viðleitni af hans hálfu til
að hafa gott yfirlit yfir stöðu
hvers máls sem hann bar
ábyrgð á. Í maí 2006 fór lög-
fræðideildin í nokkurra daga
kynnisferð til Kaupmannahafn-
ar. Margt var þar skoðað og
fræðst um hjá dönskum kolleg-
um okkar. Einn af hápunktun-
um var þó án efa þegar Sturla
gerðist leiðsögumaður okkar um
gömlu Kaupmannahöfn sem
hann þekkti óvenjuvel. Var sem
þar færi fræðimaður sem lengi
hefði kynnt sér sögu borgarinn-
ar.
Ekki verður skilið við að
minnast Sturlu án þess að nefna
ótvíræða hæfileika hans við tré-
smíðar. Þetta fór saman við
óvenjulega hjálpsemi við ætt-
ingja og vini og þykist ég vita að
á mörgum heimilum megi finna
afrakstur þessa. Segir mér svo
hugur að Sturla hafi virkilega
notið sín við smíðar og jafnvel
fundist meira til þeirra koma en
lögfræðinnar. Enn má nefna
áhuga hans á lestri rita okkar
öndvegishöfunda, einkum Hall-
dórs Laxness og Einars Ben., en
drjúgan hluta verka þeirra
kunni Sturla utanbókar. Minnist
ég þess að hafa verið staddur á
samkomu í hjúkrunarheimilinu
Sóltúni eftir að Sturla hóf dvöl
sína þar. Var þá meðal skemmti-
atriða að Sturla fór með kvæði
eftir Einar og fórst það vel. Má
segja að það hafi verið huggun
harmi gegn að Sturla fékk hald-
ið getu til að tjá sig í mæltu máli
nánast fram á síðasta dag.
Sturla Þórðarson hefur flutt
sitt síðasta mál og farið í sinn
hinsta reiðtúr. Góður drengur
hefur kvatt.
Now cracks a noble heart. Good
night, sweet prince;
And flights of angels sing thee to thy
rest.
(Ó ó, hér brestur hugumstórt hjarta.
Góðar nætur, kóngsson,
og syngi englar sálu þína í ró.)
(Shakespeare)
Egill Stephensen.
Það var mín gæfa fyrir rúm-
um 30 árum að lenda í hesthúsi
með Stulla, þegar ég flutti til
Reykjavíkur og vantaði pláss
fyrir hestana mína. Stulli tók
mig ungu stelpuna strax undir
sinn verndarvæng og sýndi mér
allar reiðleiðir út frá Víðidal,
sem hann þekkti út og inn enda
búinn að halda hesta í Reykjavík
frá því hann var ungur maður.
Stulli þekkti alla og allir þekktu
hann svo innan skamms hafði ég
kynnst fullt af fólki fyrir tilstilli
hans. Oft var gestkvæmt á kaffi-
stofunni enda Stulli mikill
kvæða- og sögumaður og hafði
gaman af að segja skemmtisög-
ur sem stundum guldu sannleik-
ans og hló manna hæst sínum
dillandi hlátri. Þegar Stulli fór
ríðandi hjá var eftir því tekið,
því hann átti alla tíð harðviljuga
og áberandi fallega gæðinga og
reið gjarnan hratt og hafði oft
einn til tvo hesta til reiðar. Þá
var haft á orði hvort hann væri
að sækja ljósmóður, en Stulla
fannst ekki taka því að vera að
einhverju drolli þegar ríða átti
Elliðavatnshringinn eða upp í
Hólmsheiði. Dugnaður, elja og
þor einkenndi hann alla tíð og
vílaði hann ekki fyrir sér að
byggja einbýlishús, sumarbú-
stað og hesthús svo fátt eitt sé
nefnt, samhliða krefjandi vinnu,
barnauppeldi og tímafreku
áhugamáli sem hestamennskan
er. Hann var líka einstaklega
bóngóður og var iðulega að
hjálpa vinum og fjölskyldu með
alls konar viðvik og smíðar enda
hagleikssmiður og úrræðagóður
í öllum framkvæmdum. Ég var
ein af þeim sem gátu alltaf leitað
til hans og er það ómetanlegt.
Bestu sælustundir Stulla voru í
sumarbústaðnum með elsku
Ástu sinni og krökkunum, og
ekki var verra að hafa góða bók
eða kvæðabók við höndina. Voru
kvæði Einars Ben í sérstöku
uppáhaldi hjá honum og hafði
hann þá einstöku náðargáfu að
kunna utan að ógrynni af kvæð-
um og kvæðabálkum. Þær eru
ógleymanlegar allar góðu stund-
irnar á kaffistofunni þar sem
cappuccino-kaffið var teygað í
lítravís, heimsmálin rædd og
farið með vísur.
Elsku Ásta, Kjartan, Halldór
og fjölskyldur, ég votta ykkur
innilega samúð, söknuðurinn er
mikill en minning um góðan
dreng mun lifa áfram í hjarta
okkar.
Í morgunljómann er lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo vítt sem er séð.
Sléttan, hún opnast sem óskrifað
blað,
þar akur ei blettur, þar skyggir ei
tréð.
(Einar Benediktsson)
Guðrún Oddsdóttir.
Fallinn er frá góður vinur
minn í 55 ár. Það er margs að
minnast frá samverustundum
okkar á langri lífsgöngu, en það
sem stendur upp úr er traust
vinátta alla tíð.
Samverustundir okkar Önnu,
fv. eiginkonu minnar, með þeim
Ástu og Stulla, eins og við köll-
uðum hann, voru margar og
ávallt mjög ánægjulegar. Vin-
átta okkar Sturlu var mjög mikil
og í síðustu heimsókn minni til
hans á hjúkrunarheimilið Sól-
tún, þar sem hann dvaldi um
árabil í afar góðri umönnun frá-
bærs hjúkrunarfólks, var ljóst
að hverju stefndi.
Frásagnarsnilld Sturlu af
helstu skáldjöfrum þjóðarinnar,
m.a. Einari Benediktssyni,
Hannesi Hafstein, Þorsteini Er-
lingssyni og Bólu-Hjálmari, svo
nokkrir séu nefndir, var einstök
og hann gat þulið kvæði eftir þá
allt til hins síðasta. Sturla var
víðlesinn og afar fróður um sögu
lands og þjóðar og líf og störf
okkar helstu skálda og menn-
ingarfrömuða þjóðarinnar.
Það var mikið áfall fyrir fjöl-
skyldu Sturlu og vini hans þegar
hann veiktist snögglega fyrir
Sturla Þórðarson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr
minningargreinum til birt-
ingar í öðrum miðlum nema
að fengnu samþykki.
www.mbl.is/andlat
Minningargreinar
Sími · 567 9110 · utfarir@utfarir.is · www.utfarir.is
Stofnað 1990
Traust fjölskyldufyrirtæki í áratugi
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744