Morgunblaðið - 23.12.2021, Page 12

12 DAGLEGT LÍF
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. DESEMBER 2021
vfs.is
VERKFÆRASALAN • SÍÐUMÚLA 9, REYKJAVÍK • DALSHRAUNI 13, HAFNARFIRÐI • TRYGGVABRAUT 24, AKUREYRI • S: 560 8888 • vfs.is
Kristín Heiða Kristinsdóttir
khk@mbl.is
É
g gaf þeim aldrei nöfn,
þetta voru bara dúkk-
urnar mínar og þær
stóðu undir því að vera
þær sjálfar. Mér þótt sérstaklega
vænt um þessa stóru, ég var alltaf
að passa hana og fyrir mér hefur
hún alltaf verið lítið barn. Hinar
dúkkurnar voru meira leikfélagar,“
segir Ágústa Halldórsdóttir sem
hefur geymt gömlu brúðurnar sínar
frá bernskudögum vandlega í rúm-
lega sextíu ár.
„Þessi stóra var aðal, enda var
hún langstærst í dúkkuhópnum og
mér fannst ég þurfa að gæta henn-
ar vel. Hún var næstum jafnstór og
ég þegar ég fékk hana, sennilega
um 1959 þegar ég var fimm ára.
Hún var í miklu uppáhaldi hjá mér
og ég druslaðist með hana alla
daga. Hún kom frá Ameríku, for-
eldrar mínir báðu vin sinn, sem var
að sigla á skipum til annarra heims-
álfa, að kaupa hana í einni ferðinni.
Mér fannst gaman að hún var með
gat í munni og fyrir vikið gat ég
gefið henni að drekka úr pela og
hún pissaði í bleyju,“ segir Ágústa
og bætir við að smekkbuxurnar sem
stóra brúðan klæðist hafi fylgt
henni frá því hún fékk hana í hend-
ur fimm ára stúlka.
„Þessi dúkka er sterkbyggð og
þoldi ýmislegt og fyrir vikið var ég
alveg til í að leyfa vinkonum mínum
að prófa að leika sér með hana, en
hún var fyrst og fremst mín, það
var alveg klárt,“ segir Ágústa sem á
fimm árum eldri systur, Dóru, en
sú var ekki mikið fyrir dúkkur og
fyrir vikið var enginn slagur á milli
þeirra systra um brúðurnar. Í ljósi
þess hversu hrifin Ágústa var af
stóru dúkkunni sinni er ekki úr vegi
að spyrja hvort hún hafi sóst eftir
því að passa börn.
„Ég prófaði það þegar ég var
átta eða níu ára, passaði tvisvar en
komst að því að það var ekkert fyr-
ir mig. Ég fann strax að ég hafði
engan áhuga á því, dúkkan mín var
miklu meðfærilegri, enda hafði hún
engar skoðanir og hlýddi mér í einu
og öllu,“ segir Ágústa og hlær.
Synirnir vildu ekki brúður
Allra fyrsta dúkkan sem
Ágústa eignaðist er lítil mjúk brúða
með koppa í hnjám og ef hún er
kreist þá tístir í henni. Önnur
dúkka í sömu stærð er svaka skvísa
með eyrnalokka og henni fylgdu há-
ir hælaskór.
„Öllum fannst hún æðisleg. Ég
á tvær sem eru stærri en þessar
litlu og minni en sú stóra, en þær
eru orðnar brothættar, plastið sem
þær eru úr er orðið stökkt. Fyrir
vikið geymi ég þær í kassa svo þær
verði ekki fyrir hnjaski. Ég á líka
barbídúkkur og í þeim hópi er einn
táningur, tvö smábörn, þrjár konur
og einn karl. Þær komu með nöfn-
um, ein heitir til dæmis Tressí og
það var hægt að toga hárið á henni
upp úr höfðinu til að hafa það síðara
og snúa einhverju í bakinu til að
stytta það aftur. Önnur heitir Jenný
og svo eru Ken og Barbí, þau eru í
brúðarklæðum. Ég átti eina dúkku
sem er dökk á hörund og var strák-
ur í sjóliðafötum, en ég hef því mið-
ur týnt honum,“ segir Ágústa og
bætir við að ein brúðan hennar sé
ekki tekin fram fyrir viðtalið, því
hún er laus í öllum útlimum og
hausinn við það að detta af. Hún
leitar nú einhvers sem gæti gert við
hana.
„Ætli mínar bernskubrúður
séu ekki samtals tíu til fimmtán, ég
var með sérstakan kassa fyrir þær í
geymslunni sem ég raðaði þeim
mjög vandlega í. Þeim fylgir mikið
af smáum hlutum og alls konar dúll-
eríi sem ég vil síður að skemmist.
Ég hef átt góðar stundir með öllum
þessum brúðum, þær sátu í stól-
unum sínum við borð og ég gaf
þeim te og kaffi að drekka úr bolla-
stelli, en ég átti undurfallegt postu-
línsbollastell sem því miður er týnt.
Mamma keypti föt á brúðurnar
mínar og góð nágrannakona heklaði
líka húfu á eina þeirra. Ég hef
geymt þær svona lengi af því ég vil
passa upp á þær, þetta er dót sem
ég vil ekki glata,“ segir Ágústa sem
á tvo syni en þegar þeir voru litlir
tíðkaðist ekki að strákar lékju sér
með brúður.
„Ég á tvær ömmustelpur, fimm
og átta ára, og ég tek dúkkurnar
mínar fram úr geymslu fyrir þær til
að leika með, ef þær eru í góðu
skapi. Ég setti þó til hliðar þær
brothættu sem ég þori ekki að láta
þær vera með, en sú stóra fær alltaf
að vera með, hún þolir allt og dett-
ur ekkert í sundur þótt togast sé á
um hana. Þær dröslast heilmikið
með hana, hún er svo spennandi
svona stór. Ein tapaði auga eftir að
barnabörnin komust í hana.“
Þegar Ágústa er spurð hvort
hún hafi ákveðið hvað verði um ger-
semarnar brúðurnar hennar þegar
fram líða stundir segir hún svo ekki
vera.
„Synir mínir hafa væntanlega
engan áhuga á að taka við brúð-
unum, en ömmustelpurnar gætu
mögulega viljað þær, það kemur í
ljós. Kannski gef ég þær á safn.“
Ágústa er dóttir hins ástsæla
myndlistarmanns og teiknara Hall-
dórs Péturssonar, sem frægur varð
m.a. fyrir teikningar sínar í bókinni
Helgi skoðar heiminn. Hún á í fór-
um sínum nokkrar myndir sem
pabbi hennar teiknaði af henni þeg-
ar hún var lítil telpa, á þeim aldri
sem hún eignaðist brúðurnar sínar.
„Ég held mikið upp á mynd-
irnar sem hann teiknaði af mér sem
stelpu. Pabbi var snöggur að rissa
upp okkur systkinin, við erum þrjú
og Pétur bróðir er líka teiknari, en
á allt öðru sviði en pabbi. Pabbi var
nánast sá eini sem var að teikna á
sínum tíma í bækur og annað, hann
var stanslaust að, enda var þetta
fullt starf hjá honum. Honum
fannst þetta ekki alvöruvinna og
hann tók ekki mikið fyrir mynd-
irnar sínar sem eru til út um allan
bæ. Hann var mikið á ferðalögum
með okkur þegar við vorum lítil og
hann var alltaf með augun á öllu
sem fyrir augu bar. Hann var
snöggur og næmur að finna út per-
sónuleika fólks sem hann teiknaði
og að láta hann skila sér yfir í
mynd. Pabbi teiknaði mikið í Mogg-
ann, á hverjum degi árum saman
kom ein mynd eftir hann í blaðinu.
Eftir að pabbi lést gáfum við systk-
inin til Þjóðminjasafnsins þær rúm-
lega sex þúsund myndir sem við
áttum í einkaeigu. Þetta eru bæði
teikningar og málverk ásamt gifs-
styttum sem pabbi var byrjaður að
gera seinni árin. Við Dóra systir
höfum setið við að skrá þetta allt
inn í Sarp, til að koma þessu inn í
kerfið hjá safninu þar sem þær
verða varðveittar.“
Hópur Tvær brothættar (með húfu og hettu), skvísa með eyrnalokka situr
hjá stóru dúkku og hjá henni önnur agnarsmá. Elsta dúkkan rjóð í kinnum.
Dýrmæti Tvær teikningar Halldórs Péturssonar, föður Ágústu, af henni.
Gagn og gaman Olíumynd eftir
Halldór af Ágústu dóttur sinni.
Geymir brúður bernskunnar
„Ég hef átt góðar stundir
með öllum þessum
brúðum, þær sátu í stól-
unum sínum við borð og
ég gaf þeim te og kaffi að
drekka úr bollastelli,“
segir Ágústa Halldórs-
dóttir, sem varðveitir vel
gersemar æskuáranna.
Morgunblaðið/Eggert
Fín Ágústa með stóru uppáhaldsdúkkuna sem hún leit á sem barnið sitt.