Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2009, Qupperneq 28

Margt hefur verið ritað og rætt um
veiðieðlið. Fljótt á litið virðist
þetta vera inngróin þörf sem á fyrst og
fremst rætur sínar að rekja til fæðuöfl-
unar en hefur með tíð og tíma einnig
orðið að leik með látbragði, bæði hjá
mönnum og dýrum. Sjáið til dæmis
heimiliskettina sem liggja yfir bráð
sinni dagana langa og draga heim spör-
fugla eða hagamýs þótt matardallurinn
sé yfirfullur og hafi alltaf verið. Sjáið
líka litlu krakkana sem hanga á bryggj-
unum frá morgni til kvölds og koma
heim með björg í bú, ósjálega marhnúta
og skarkola sem enginn vill leggja sér
til munns. Ekki má heldur gleyma
minknum í hænsnabúinu sem drepur
sér til gamans eða bara af inngróinni
eðlisþörf, jafnvel þótt hann geti með
engu móti gert sér mat úr öllu því
fiðurfé sem liggur í valnum eftir góða
nótt í kofanum. Ég fór að hugsa um
þessa eðlisþörf og rifja upp alls kyns
kenningar um hana þegar ég var á leið
heim úr Litlá í Kelduhverfi 4. maí
síðastliðinn eftir góðan dag en ekki
mjög gjöfulan við ána.
Það hafði verið kalsasamt á bakkan-
um. Vindurinn var að snúast. Fyrst var
logn en síðan tók að dropa úr lofti. Hægt
og bítandi fór hann að blása af norðri og
rigningin færðist í aukana. Norðanáttin
var nístingsköld beint af hafi og regn-
droparnir eins og pínulitlir ísmolar þegar
þeir smugu ofan í hálsmálið. Ég renndi
flíspeysunni upp í háls og dró hettuna á
veiðistakknum upp yfir höfuðið.
Veiðifélaginn hafði á orði að ennþá
væri allt of kalt, það hefði vorað seint í
Kelduhverfi og ísinn væri bara nýlega
farinn af Skjálftavatninu þar sem Litlá á
upptök sín.
Stóri brúni urriðinn er ennþá uppi í
vatni, sagði hann og bætti við að fisk-
urinn kæmi niður í ána þegar hefði
hlýnað og flugnaklakið hæfist fyrir al-
vöru.
Einmitt í þeim töluðum orðum var
hrifsað í fluguna mína við ræsið efst á
svæði 6. Stöngin svignaði og síðan söng í
fluguhjólinu. Hjartað tók kipp og stutta
stund hvarf norðannepjan út í veður og
vind.
Eftir snarpa baráttu landaði ég 4ra
punda gullfallegum urriða, kannski þeim
fyrsta sem hafði vogað sér niður úr vatn-
inu og út í strauminn? Ég dáðist að fisk-
inum og sleppti honum aftur: Sjáumst
kannski í haust.
Þannig leið dagurinn. Fleiri stórir
fiskar gáfu sig ekki en norðanáttin gerð-
ist sífellt áleitnari. Hitastigið féll um eina
gráðu á klukkustund og fljótlega vorum
við komnir með myndarlega sultardropa
á nefið.
Við gáfumst upp um níuleytið og rölt-
um heim að bíl, alsælir eftir góðan dag
við ána þótt aflinn hafi ekki verið neitt
til að hrópa húrra fyrir.
Og nú vorum við sem sagt á heimleið,
dasaðir eftir útivist við ána, með þægi-
lega þreytutilfinningu um allan líkam-
ann. Við rifjuðum upp eftirminnilegasta
atvik dagsins, aðalpersónuna á leiksviði
þessarar veiðiferðar, og lesendum kann
ef til vill að þykja einkennilegt að sú
aðalpersóna var hundur af næsta bæ.
Við höfðum sem sagt reynt að full-
nægja veiðihvöt okkar ofarlega á svæði 6
þegar Border Collie blendingur kom
vappandi niður götuna frá Lundarbrekku
og virtist vilja taka þátt í leiknum.
Þetta var ósköp vinalegur hundur. Ég
klappaði honum og kjassaði, spjallaði
ofurlítið við hann um lífið í sveitinni en
sneri mér síðan aftur að veiðum. Þegar
ég leit við andartaki síðar var hundurinn
horfinn. Það var eins og jörðin hefði
gleypt hann.
Ég dró inn línuna og ákvað að
skyggnast um eftir dýrinu. Mér hafði
sýnst hann hverfa niður fyrir bakkann
við ræsið á veginum og varð forvitinn að
vita hvað hann væri að bardúsa, hvort
hann hefði ef til vill dottið í ána eða lent
í sjálfheldu.
Og þarna stóð hann í fjöruborðinu,
grafkyrr yfir spegilmynd sinni í vatninu.
Hvað er hann að brasa? hugsaði ég og
virti hvutta fyrir mér. Hann var spenntur
eins og bogastrengur, dró upp aðra fram-
Ragnar Hólm Ragnarsson
Um veiðieðlið
Veiðifélaginn Pálmi Gunnarsson kastar fl ugunni í norðannepjunni í Litlá.
28 – Sjómannablaðið Víkingur