Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2017, Síða 16

16 – Sjómannablaðið Víkingur
Vorum við að dóla úti fyrir Garð-
skaga, 15 mínútur yfir fjögur og viss-
um ekki til annars, en að Súlan væri all-
nokkuð á undan okkur. Var vont í sjó og
sigldum við hægt fyrir Skagann. Allt í
einu sá einn skipsmanna, sem var stadd-
ur í brúnni, rauðan blossa út um hliðar-
gluggann bakborðsmegin. Vissi hann, að
þarna gat ekki verið um neitt annað að
ræða en neyðarblys, svo hann gerði mér
strax aðvart. Snerum við þá strax og
sáum fyrst bátinn með mönnunum í, á
öldunum, en stuttu síðar, og skammt
frá hinn gúmmíbátinn, sem var á hvolfi.
Tókst okkur mjög fljótt að bjarga
mönnunum úr gúmmíbátnum um borð.
Var þeim bjargað um borð á laginu, eða
þegar aldan bar gúmmíbátinn upp að
hlið Sigurkarfa. Síðan tókum við báða
bátana inn og drifum skipbrotsmennina
niður í káetu, þar sem þeir skiptu um föt
og hlýjuðu sér, enda voru þeir orðnir
velktir eftir tveggja tíma hrakning sjó-
votir í gúmmíbátnum.
Síðan vorum við að Ióna á staðnum,
þar sem Súlan fórst, í rúma tvo tíma, en
sáum ekkert, sem gat bent til þess að
fleiri menn væru ofansjávar. Að vísu var
dálítið brak, skilrúm o. fl. á floti, auk
olíubrákar, en fleira var ekki að sjá.“
Skipstjóri í landi
Eftir 30 ár á sjónum kom Grímur í land,
rétt að ná virðulegum fimmtugsaldri. En
hugur hans var bundinn við hafið. Og
nú hefst ótrúleg afrekssaga í lífi þessa
manns með stóru, þykku sjómannshend-
urnar. Hann byrjar að kanna útgerðar-
sögu Íslendinga og útfæra hana í smíðis-
gripum sem eru svo meistaralega vel
gerðir að þeir vekja athygli um allt land
og út fyrir landsteina. Áður en yfir lýkur
hefur Grímur smíðað á fimmta hundrað
skipslíkön sem eru svo nákvæm eftirlík-
ing skipa sem eitt sinn sigldu um saltan
sjó að jafnvel hundvönum sjóhundum
vöknar um augu að skoða gamla bátinn
sinn þó margfalt smærri sé í sniðum. En
hlutföllin eru rétt, það er karakter í skip-
um Gríms, engu er ofaukið og engu
gleymt. Þetta kom af verklaginu sem var
ekki bundið við handverkið eitt. Af því
er lítil saga.
Eitt sinn kom systurdóttir Gríms í
skúrinn þar sem hann var að smíða ör-
smátt stykki í bátslíkan. Hún undraðist
stórum og spurði: „Hvernig geturðu
þetta, hvernig geturðu smíðað svona
smáa og fíngerða hluti með þessar stóru
hendur?“
Grímur brosti, lyfti upp höndunum,
horfði á þær og sagði: „Það hefur ekkert
Guðmundur Þórarinn Ögmundsson og systursonur
hans, Grímur Karlsson. Myndin er tekin við sölt-
unarstöðina Neptún á Seyðisfirði sumarið 1962.
Þá var Grímur með Sigurkarfa.
Nei, ég lærði aldrei að smíða, sagði Grímur. „Ég var bara góður sjómaður og síðan voru mamma og pabbi
rosalega flink í höndunum.“ Stórar hendur skiptu ekki máli þegar kom að því að smíða litla hluti, það var
hugarfarið sem skildi á milli feigs og ófeigs í þeim efnum, var skoðun Gríms.