Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2010, Blaðsíða 24

Um miðjan ágúst síðastliðinn fór ég ásamt eiginkonu
minni til Norður-Þýskalands, þess hluta landsins sem um
skeið tilheyrði Austur-Þýskalandi. Þar sem í ferðinni var fyrir-
hugað að heimsækja borgina Stralsund ákvað ég að heimsækja
Stralsund Wolksverk, taka þar myndir og ef vel tækist til að
eiga viðtal við einhvern þann sem komið hafði að smíði Stral-
sundaranna svokölluðu.
Til þess að tryggja nú sem bestan árangur af heimsókninni
hafði ég, með góðum fyrirvara, samband við ferðaskrifstofuna
sem skipulagði ferðina, „Bændaferðir“, og óskaði eftir því að
hún kæmi þessari ósk minni á framfæri við stöðina. Mér var
afar vel tekið á skrifstofunni sem hafði strax samband við far-
arstjórann Kristínu Jóhannsdóttur frá Vestmannaeyjun sem
hafði búið í Austur-Þýskalandi í um 20 ára skeið. Kristín gekk
strax í það að hafa samband við stöðina með ósk um að fá að
skoða hana.
Hún óskaði fyrst eftir því fá að koma þangað með allan
hópinn en það kom víst ekki til greina. Aftur á móti virtist allt í
lagi að við kæmum í heimsókn. Spurt var um tilefni og það sagt
vera að ég væri að skrifa grein um skipin 12 sem þarna voru
smíðuð á árunum frá 1957 til og með 1960. Þá var spurt hvort
ég væri blaðamaður og óskað eftir skriflegri staðfestingu þar
um.
Af því tilefni hafði ég samband við Jón Hjaltason ritstjóra
Víkingsins og bað hann að útbúa trúverðugt skjal þar um sem
hann gerði. Fyrsta morguninn í Stralsund var hafist handa við
að undirbúa heimsókn í stöðina. Kristín hringdi til þeirra og
fékk þau svör að við værum velkomin um ellefuleytið en hún
skyldi hringja áður en lagt yrði af stað.
Á tilsettum tíma var aftur hringt en þá hafði greinilega eitt-
hvað breyst; nú var allt fullt af ljónum í veginum. Kannski voru
þeir ekki mættir sem höfðu það hlutverk hjá stöðinni að taka á
móti gestum. Okkur var því boðið að hringja eftir svona hálf-
tíma. Það var gert en ennþá voru þau sem áttu að taka á móti
okkur týnd og tröllum gefin. Þannig leið tíminn þar til við
ákváðum að fara nú bara á staðinn og láta á það reyna hvort við
kæmust inn. Það var gert en án árangurs við hliðið var varð-
maður sem hafnaði því alfarið að hleypa okkur inn á stöðvar-
svæðið.
Eftir að hafa tekið myndirnar sem hér fylgja með var snúið
til baka og farið uppá hótel. Hjá hótel-staffinu reyndum við að
afla upplýsinga um afhverju við fengum ekki að skoða stöðina.
Þar fengust ekki aðrar skýringar en þær að stöðin væri yfirleitt
ekki til sýnis fyrir ókunnuga. Íslendingarnir í hópnum skýrðu
þessa fýluför okkar á þann veg að það væri svo skammt um
liðið síðan allt í landiu gekk fyrir skriflegum leyfum af öllum
gerðum og það væri bara enn svo mikið til af formum sem væri
verið að fylla út án þess að nokkrum væri tilgangurinn ljós.
Kannski það.
Á myndinni sést aðkoman að stöðinni mjög vel. Í búrinu, þar sem opni glugginn
er til vinstri á myndinni, var aðsetur vaktmannsins. Því miður hafði hann
vikið frá glugganum þegar myndin var tekin. Í nálægð bar fas, útlit og þefur
það með sér að hann væri ekki að koma beint af AA fundi. Ef við látum hugann
reika til baka má reikna með að á árunum 1957-’60 hafi íslensku eftirlitsmenn-
irnir, vélstjórarnir Jóhann Þorláksson og Kári S. Kristjánsson átt mörg sporin
einmitt framhjá eftirlitsglugganum.
Ferð til Stralsund
Hér stöndum við Kristín, farastjóri, fyrir utan hliðið að hinni frægu skipa-
smíðastöð í Stralsund. Myndina tók ung stúlka sem var að koma á reiðhjólinu
sínu út um hið gullna hlið. Við spurðum hana hvort hún gæti bara ekki lóðsað
okkur um stöðina en það kvað hún af og frá og svo virtist sem spurningin ein
hefði hrætt hana því í framhaldinu leit hún fl óttalegu augnaráði til allra átta.
Skipasmíðastöðin séð út um gluggann á rútunni á brúnni sem tengir fastalandið
við eyjuna Rügen. Eins og sjá tengjast margar byggingar stöðinni.
24 – Sjómannablaðið Víkingur