Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2010, Blaðsíða 25

Sjómannablaðið Víkingur – 25
Nokkrar frásagnir fararstjórans um lífi ð í Austur-Þýska-
landi.
Það verður lengi í minnum haft þegar við lágum á hliðinu hjá
þeim í Volkswerft Stralsund án þess að eiga séns í að komast
inn, þrátt fyrir að vera búin að skrifa og hringja til allra, sem
áttu að skipta máli þarna í verksmiðjunni. Auðvitað fékk mað-
ur á tilfinninguna að þeir hefðu alls ekki frétt af byltingunni
þarna um árið.
En ég var að rifja upp sögur af því hvað stífni og þjónustu-
lund í gamla Austur- Þýskalandi var oft yfirþyrmandi. Á veit-
ingastöðum var staðan gjarnan þannig að þjónarnir settu skilti
með „frátekið/reserviert“ á hluta af borðunum í veitingasalnum
til þess einfaldlega að hafa minna að gera. Það skipti þá engu
máli þó að röð fólks biði fyrir utan.
Mér er minnistætt hvað ég var fyrst hissa þegar ég tók eftir
því að Austur- Þjóðverjarnir pöntuðu sé mjög oft 2-3 drykki í
einu. Ég fékk svo skýringuna, sem var sú að það væri alveg
óvíst að þjónninn kæmi nokkuð aftur.
En Austur-Þjóðverjarnir voru góðir í að gera sjálfir grín að
sér og sínum. Þegar mér fannst jólagæsin í Leipzig frekar
kjötlítil og mögur fékk ég þá skýringu að Í Vestur- Evrópu væru
gæsirnar aldar á alskyns hormónum, í Austur-Þýskalandi væru
hormónalyfin aftur öll notuð í að byggja upp íþróttamennina.
Sögurnar af ráðamönnum eru líka margar skondnar. Eitt sinn
var Erich Honecker leiðtogi Austur-Þýskalands að metast um
kjör verkamanna sinna við Gorbatschow og Ronald Reagan.
Fyrst lýsir Reagan kjörum verkamanns í Bandaríkjunum og
segir: „Í Bandaríkjunum þénar verkamaðurinn 1000 dollara á
mánuði, hann þarf að lifa á 500, en leggur 500 fyrir til að eiga í
næstu kreppu.“
Við þetta bætir Gorbatschow að í Sovétríkjunum þéni verka-
maðurinn 1000 rúblur á mánuði, sem hann eyði öllum í fram-
færslu sína, sem sé allt í lagi því það sé engin hætta á kreppu í
Sovétríkjunum.
Þeir líta svo til Honeckers og það stendur ekki á svari: „Í
Austur-Þýskalandi þénar verkamaðurinn 1000 austur þýsk
mörk á mánuði, en hann eyðir 2000, og ekki spyrja mig
hvernig hann fer að því!“
Þá er líka skemmtileg sagan af því þegar Erich Honecker
kemur á Alexanderplatz í Berlín og sér þar langa röð fólks, sem
hann heldur að bíði eftir að fá eitthvað spennandi keypt. Hann
ákveður að fara aftast í röðina og sjá hvað sé í boði. Hann er
ekki búinn að vera lengi í röðinni þegar fólkið tekur að tínast í
burtu og á nokkrum mínútum er bara einn eftir á undan hon-
um og á honum mikið brottfararsnið. Honecker stoppar hann
og spyr eftir hverju fólkið hafi eiginlega verið að bíða. Maður-
inn svarar: „Við ætluðum öll að sækja um að fá að flytja frá
Austur- Þýskalandi, en fyrst þú ert að fara þá erum við alveg til
í að vera hér áfram.“
Hér sést yfi r eina sumarleyfaparadísina sem alþýðulýðveldið var búið að koma á fót fyrir þegna sína en aðeins útvaldir fengu að heimsækja. Takið eftir, sólstólarnir
voru hreyfanlegir þannig að sá sem hafði hlammað sér þar niður gæti notið sólarinnar sem best. Ekki dónalegt eftir margra ára dvöl í biðröð eftir réttlætinu.
Stæltir íþróttamenn,
horaðar gæsir
Húsið á myndinni er nú ekki beint beisið. Fararstjórinn okkar sagði okkur að
fyrir sameiningu hefðu mörg hús litið svona út í austurhlutanum og vegir verið
illa farnir, holóttir og illa við haldið. Nú heyrir það til undantekninga að sjá
svona tilhaft hús í austurhlutanum og vegirnir eru síst verri fyrir austan.