Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2010, Síða 35

Sprunga hafði opnast aftan við 3. lest,
rétt framan við yfirbygginguna. Veðrið
var jafn vitlaust og daginn áður og öld-
urnar, sem voru um 300 metra langar,
náðu allt að 40 feta hæð. Nú var aðeins
eitt að gera, að reyna að þétta sprung-
urnar, ella væri sögu skipsins og þeirra
um borð lokið. Nokkrir hraustustu há-
setanna fóru út á dekk undir stjórn Jans-
sens bátsmanns. Rifan í dekkinu var um
hálf önnur tomma á breidd, tækist þeim
að mjókka hana, þótt ekki væri nema til
helminga var von til að halda mætti
skipinu það þurru, að dælurnar hefðu
við. Það verndaði einnig varninginn í
lestinni og drægi úr hættunni á að
sprungan stækkaði. En hvað átti að gera
í fárviðri og haugasjó? Fyrsta verkið var
að strengja víra milli allra hugsanlegra
festinga sitt hvorum megin við sprung-
una, sem var sjálfsögð öryggisráðstöfun.
Við það gekk sprungan nokkuð saman.
Næst var að smíða „ramma“ utan um
sprunguna og fylla hana með sements-
hræru og strengja síðan segldúk yfir allt
saman. Þetta tókst og reyndist það svo
vatnshelt, að lítill sjór komst í skipið og
dælurnar höfðu ágætlega við. Sprungur
gengu niður báðar síðurnar, þær voru
miklu mjórri og engin ráð til að eiga
neitt við þær.
„Við höfðum náð stjórn á sprungunni
og lekanum af hennar völdum og skipið
tók ekki meiri sjó inn en að dælurnar
önnuðu honum,“ sagði Janssens við
sjóréttinn. Carlsen sá, að skipið var ekki
lengur í bráðri hættu og sendi útgerðar-
manninum, Hans
Isbrandtsen,
skeyti um það,
sem gerst hafði.
Carlsen gekk síðan á fund farþega sinna,
en margir þeirra voru, auk óttans vegnað
fárviðrisins, illa haldnir af sjóveiki. Hann
sagði þeim, að nú væri engin hætta á
ferðum, þegar veðrið lægði yrði annað
tveggja leitað næstu hafnar eða
siglt til New York.
Föstudagurinn 28. desember rann
upp, jafn grár og illilegur og dagurinn á
undan. Þó hafði vindinn lægt dálítið og
um stund sá til sólar, örlítil var sú skíma
samt, því innan tíðar hvessti aftur og
vindurinn, sem blés til skiptis frá suð-
vestri til norðvesturs, óx hratt, vindstigin
urðu níu, þau urðu tíu, ellefu og að lok-
um tólf; kuldaskil fóru yfir eins og ill-
skeyttur óvættur. Ölduhæðin var nánast
hin sama og verið hafði.
Um morgunin stóð Carlsen í brúnni
og stýrði skipi sínu gengum sjóina, ýmist
HETJA í hafsnauð
Flying Enterprise lagðist á hliðina og reisti sig ekki við aftur.
Síðasta sigling (sjá kortið)
SKIPSTJÓRINN
Hendrik Kurt Carlsen fæddist árið 1914 í Bagsværd, skammt
norður af Kaupmannahöfn. Hann var af fátæku fólki og átti ekki
kost langrar skólamenntunar. Hafið heillaði hann frá barnæsku og
eftir fermingu komst hann til sjós, fyrst sem liðléttingur, en hann
var duglegur og 18 ára komst hann í stýrimannaskóla í Kaup-
mannahöfn. Árið 1936, þá 22 ára, fékk hann full skipstjórnar-
réttindi í Danmörku. Árið 1938 flutti hann til Bandaríkjanna og
fékk skömmmu síðar sömu réttindi þar í landi. Hann var ákveðinn
og öflugur í starfi. „Ég heyrði hann aldrei brýna raustina; ef hann
gaf skipun vissu allir, að hann ætlaðist til, að henni yrði framfylgt“
sagði Charles Weeks, skipstjóri, sem sigldi með Carlsen sem
annar stýrimaður. Carlsen kvæntist danskri stúlku, Agrnesi, og
þau eignuðust tvær dætur. Carlsen fékk annað skip, Flying Enter-
prise II og um helmingur áhafnarinnar fylgdi honum.
Carlsen lést í október 1989, en hann hafði þá um skeið barist við
Alzheimersjúkdóminn, sem sneið honum þröngan stakk síðustu
árin. Ösku hans var dreift yfir staðinn þar sem Flying Enterprise
sökk, um 41 sjómílu frá Falmouth og liggur nú á rúmlega 80
metra dýpi. Morgunblaðið minntist hans 14. október 1989, rakti
hetjudáð hans og sagði: „Morgunblaðið skýrði einnig frá því að
hann hefði á yngri árum verið skipverji á leiguskipi Eimskipa-
félagsins og ætti marga góða kunningja í Reykjavík.“
Sjómannablaðið Víkingur – 35