Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.2014, Blaðsíða 6

6 – Sjómannablaðið Víkingur
fræðinginn og læt hann vita hvað sé á
döfinni en það voru vanalega 12 til 15
fiskifræðingar um borð. Hann byrjar að
malda eitthvað í móinn enda blankalogn
og sléttur sjór. Mér verður þá hugsað 30
ár aftur í tímann þegar við hímdum und-
ir salthúsveggnum í Keflavík. Þar stóð ég
og hlustaði á karlana spá í veðrið og lét
þá í raun og veru ákveða fyrir mig hvað
gera skyldi – róa eða ekki. Sjálfur hafði
ég enga sjálfstæða skoðun og átti mikið
ólært. Eftir þessa nótt forðum lofaði ég
sjálfum mér því að fara ekkert eftir ósk-
um annarra eða ábendingum enda – eins
og ég er þegar búinn að segja – er það
starf skipstjóra að taka endanlega
ákvörðun.
Fiskifræðingurinn mátti því rausa eins
og hann vildi þarna í blíðunni á Mexíkó-
flóa, ég hafði gert upp hug minn. Við
sigldum beinustu leið í var og upp að
bryggju. Morguninn eftir var orðin mikil
breyting á veðrinu. Hvirfilbylurinn var
kominn inn á flóann eins og spáð var en
tók þá allt í einu vinkilbeygju í austur,
þvert yfir Flórída og út á haf. En eins og
allir vita er oft erfitt að spá í háttalag
hvirfilbylja er stjórnast mest af nálægum
lægðum og hæðum. Skemmst er að
minnast Katrínu sem kom einnig inn á
flóann á milli Kúbu og Yucatan og
stefndi í norðvestur. En Katrína tók enga
vinkilbeygju heldur hélt sínu striki, rúst-
aði milljónaborgina New-Orleans og
lagði tæplega tvö þúsund manns í gröf-
ina með einum eða öðrum hætti. Síðan
eru ekki nema átta ár.
Nú var hins vegar allt gengið niður
hjá okkur og lagt af stað aftur. Oregon II
er með tvær vélar. Venjulega var aðeins
keyrt á annarri en nú voru báðar í gangi
til að vinna upp tapaðan tíma sem gekk
ágætlega og enginn þurfti neitt að kvarta.
Bræla efst á óskalistanum
Á Cape Cod er lítill bær Wood Hale
skammt fyrir sunnan Boston. Þar er stór
rannsóknastöð og tvö skip, Delaware II
og Albatros. Ég var búinn að leggja drög
að því við Holder aðmírál, sem var yfir-
maður minn með aðsetur í Norfolk, að fá
mig fluttan til Wood Hale ef losnaði þar
pláss. Þetta var orðið ansi þreytandi fyrir
mig. Í þau átta ár sem ég var þarna suð-
ur frá komst ég ekki heim nema einu
sinni á ári. Frá Woods Hale var hins
vegar ekki nema klukkutíma akstur heim
til mín.
Loksins kom að því að ég fékk mig
færðan. Skipstjórinn á Delaware II hætti
og ég tók við af honum og var með skip-
ið í átta ár.
Eitt sinni er við vorum við rannsóknir
á Georges Bank, sem er 100-150 sjómílur
austur af Boston, kom tilkynning um
djúpa víðáttumikla lægð er væri á hægri
ferð norðaustur. Eftir veðurfræðingunum
að dæma átti lægðin að fara á haf út fyrir
sunnan okkur og því ekki að hafa nein
áhrif þar sem við vorum staddir.
Við spána var svo hnýtt stormaðvörun
er átti að teygja sig einar 300 mílur út
frá lægðarmiðjunni. Þetta fannst mér
ekki passa saman og lagðist hálf illa í
mig. Ég kalla svo í yfirfiskifræðinginn og
segi honum að ég ætli í land því mér lít-
ist ekki á spána. Hann var ekki alls kost-
ar sáttur enda logn og sléttur sjór. Ég
benti honum þá á að það væri betra að
fara núna á meðan væri ferðaveður. Varð
mér nú hugsað til næturinnar forðum út
af Garðskaga þegar ég lofaði sjálfum mér
að fara ætíð eftir eigin dómgreind en
ekki annarra.
Er skemmst frá því að segja að við
sigldum til hafnar. Þegar ég fór í koju
um kvöldið var enn blankalogn. Ég var
hálf órólegur yfir þessu og óskaði einskis
heitar en að nú ryki hann upp með
stormi og vonsku – það er víst ekki oft
að skipstjóri óskar eftir slíku veðri. Um
morguninn klæði ég mig og fer út á dekk
og viti menn, þá er komið snarvitlaust
veður, rigning og rok. Ég skal fúslega
viðurkenna að mér létti mikið. Það hefði
verið hálf ömurlegt að liggja við bryggju
í góðviðri, logni og sólskini. En þarna
sátum við fastir í tvo daga og nú komu
hinir sömu og höfðu nöldrað mest yfir
því að fara í land, klöppuðu mér á bakið
og hrósuðu mér á hvert reipi. Svona er
nú þetta.
Ætlar hann nú að drepa okkur?
Mér dettur í hug atvik, þegar ég er að
skrifa þetta, sem skeði þegar ég var á
Þórólfi fyrir margt löngu. Við vorum á
leið til Englands í söluferð og leiðinda
veður. Við vorum aftur í borðsal að
drekka kaffi þá segir einn: Ætlar karl-
fjandinn að fara í Pentilinn og drepa
okkur alla?Delaware II í heimahöfn í Pascagoula, Mississippi.