Íslenzk fyndni - 01.06.1958, Síða 34

32
69.
J^YJÓLFUR hét maður Marteinsson. Hann dvaldist
lengst af á Austurlandi, en var sunnlenzkur að
ætt.
Hann var fjörmaður, en flasfenginn og gálaus í
orðum.
Einu sinni var hann á báti,. sem fórst í lendingu,
og drukknuðu allir nema hann.
Frá þeim atburði sagði Eyjólfur með þessum
orðum:
,.,Ég ólmaðist og ólmaðist og djöflaðist og djöfl-
aðist, þangað til ég komst í land, en hin helvítin
nenntu ekki að hreyfa sig og drápust allir.“
70.
gÓNDI EINN á Austfjörðum reið til kirkju með
barn sitt til skírnar. Hann lagði reifastrangann á
kirkjugarðinn og fór og flutti hest sinn.
Stúlka á kirkjustaðnum fann barnið og bar það
inn í kirkju.
Bóndi finnur nú ekki barnið. Hann heldur, að
hann hafi týnt því á leiðinni og fer að leita, en
finnur það vitanlega ekki.
Á leiðinni til kirkjunnar aftur mætir hann mönn-
um, sem segja honum, að nú sé verið að skíra barn-
ið inni í kirkjunni. Hann hraðar sér þá þangað, en
rekst í fátinu á klrkjuhornið og verður þá að orði:
„Það er asnalegur andskoti að geta hvergi sett
kirkjuna nema rétt á gangveginn."
I