Símablaðið - 01.12.1982, Blaðsíða 4

Meiri menntun
hæfara starfsfólk —
betri þjónusta
Ágúst Geirsson
Fra fyrstu tíð hefur F.Í.S. lagt mikla áherslu á menntun símamanna og þýðingu hennar fyrir
stéttina og ekki síður stofnunina, og þá þjónustu sem hún á að inna af hendi í þjóðfélaginu.
Strax við stofnun félagsins árið 1915 var ákveðið að gefa út sérstakt málgagn sem hefði ekki
hvað síst það hlutverk að fræða félagsmenn og reyndar allan almenning um þau fræði sem
starfsemi Símans byggði á, enda mjög takmörkuð þekking á þeim málum í landinu á þeim tíma.
1 fyrsta tölublaðinu af „Elektron“ rúmum mánuði síðar sagði í kynningu að það myndi
aðallega flytja „greinar og frjettir um firðritun og firðtölun“. Og í þessu fyrsta blaði eru m.a.
greinar, sem bera heitin: „Hvað er Volt, Anpére . . .?, „Þráðlaus firðritun“ og „Rafmagn,
súrefni og rafmagnssúrefni“.
Æ síðan hefur það verið hlutverk blaðsins og félagsins að halda uppi merki aukinnar fræðslu
og menntunar stéttarinnar. Stærsta framfaraskrefið í þeim efnum var að mínu áliti stigið með
stofnun formlegs skóla 1968. Þá hafði að vísu um langan tíma verið haldið uppi kennslu í
ýmsum greinum, en að áliti F.Í.S. voru kennslumál stofnunarinnar óskipuleg og of laus í
reipunum.
Félagið beitti sér mjög fyrir bættri meðferð þessara mála og eftir samninga þess við fjár-
málaráðuneytið um framhaldsnám tæknimanna í ársbyrjun 1966 jókst verulega þörfin á því
að þessi mál væru tekin fastari tökum. Með það að markmiði átti félagið viðræður við ráða-
menn stofnunarinnar, sem lauk með því að þáverandi póst- og símamálaráðherra Ingóifur
Jónsson gaf út reglugerðina um Póst- og símaskólann. Og þegar í Ijós kom að félagið fékk ekki
fulltrúa í þeirri 5 manna skólanefnd sem póst- og símamálastjóri skipaði samkv. reglugerðinni
setti ráðherra viðbótarákvæði sem tryggði félaginu fulltrúa til frambúðar í skólanefnd.
Frá stofnun skólans hefur orðið mjög jákvæð þróun í fræðslumálun stofnunarinnar, öll
aðstaða bætt, kennslan aukin og námið fært í fastara form. Betur má þó ef duga skal. Ennþá
erum við miklir eftirbátar kollega okkar á hinum norðurlöndunum, þar sem verulega stærri
hluti er lagður í kennslumálin, og ennþá er hér margt ógert eða lítt gert í þessum efnum.
Ekki er ástæða til neinnar svartsýni að þessu leyti, enda hefur verið vaxandi skilningur á
mikilvægi menntunar starfsmanna bæði frá sjónarhóli stofnunarinnar og starfsmanna sjálfra,
menntunar sem nauðsynleg er til að leysa þau verkefni sem stofnuninni er ætlað og menntunar
62 SÍMABLAÐIÐ