Leikhúsmál - 01.06.1950, Blaðsíða 15

Leikhúsmál
15
Leikhússalurinn.
daga. Aldrei hefur þróunin verið jafnör sem
hið síðustu ár, enda ráðizt í stórbrotin verk-
efni: „Pétur Gautur“, „Kaupmaðurinn í Fen-
eyjum“ og „Hamlet“ eru okkur í fersku
minni. Nýir leikarar bætast stöðugt í hóp-
inn og hljóta menntun í leikskólum utanlands
og innan, og þó að margir séu kallaðir en
færri útvaldir, skortir ekki trú og áhuga,
hreyfingu og líf.
íslenzk leiklist stendur á tímamótum. Mikil-
vægum áfanga er náð, tími kotungsháttarins
liðinn, og þarf væntanlega ekki lengur að
kvarta yfir ónógu olnbogarúmi, tímaskorti
og lélegum ytri aðstæðum. En framtíð Þjóð-
leikhússins er þó óráðin í mörgu, og mikil
ábyrgð og ærinn vandi hvílir á þeim mönn-
um, sem þar eiga að hafa forustu hin næstu
ár; hinu verður ekki að óreyndu trúað að
áhorfendur skorti eða þjóðin sýni leikhúsi
sínu tómlæti. Það hlýtur að verða megin-
starf leikhússins að kynna íslendingum hið
bezta úr leikrænum skáldskap framandi
þjóða, bæði sígild verk og nýtízk „óðals-
merkja Fróni djásn og gull“. En íslenzkt þjóð-
leikhús þarfnast innlendra leikrita, ef það á
ekki að kafna undir nafni, leiklistin getur
ekki náð fullum þroska nema hún fái að
glíma við þjóðleg viðfangsefni. Leikritin ís-
lenzku eru orðin furðumörg, þegar alls er
gætt, en það mun sannast sagna að flest séu
andvana fædd eða af miklum vanefnum gerð,
og muni aðeins fá eiga líf fyrir höndum; þessi
sorglega staðreynd hlaut að koma manni í
hug þegar leikhúsið var vígt. Á öðrum tug
aldarinnar var mikil framsókn og gróandi í
íslenzkri leikritun, en síðan afturför, á síð-
ustu árum hefur vart komið fram verk sem
leikhæft má kalla, þar ríkir auðn og tóm.
Er auðsætt að við svo búið má ekki lengur
standa, skáldin verða framar öllu að gefa sig
að samningu leikrita, enda er þar til frægðar
að vinna. Leikritun er vafalaust erfitt starf