Leikhúsmál - 01.06.1950, Blaðsíða 28

28
Leikhúsmál
Islandsklukkan: I Almannagjá. Varðmaður (Vald. Helgas.) Snæfríður og Eydalín.
og ljósameistarana, sem allir hafa af hendi
innt hið ágætasta verk. Þó hefur leikstjóran-
um ekki tekizt að blása lífi í 6. leiksvið 2.
þáttar og 10. leiksvið 3. þáttar, þar sem hinir
dæmdu skipta á milli sín „replikunum11, né
heldur í 6. leiksvið 3. báttar, er bau Arnæus
og Snæfríður íslandssól ræðast við úti í Kaup-
inhafn. En ekki gef ég leikstjóranum þetta
að sök, svo leiðinleg eru þessi atriði frá hendi
höfundarins.
í íslandsklukkunni ber mergt fyrir augu
áhorfandans. Eymd og vesaldómur, auðnu-
leysingjar, bjánar og húsgangslýður er þar á
hverju leiti, en upp úr sortanum stíga tvær
mannverur, er bregða birtu í kringum sig:
Snæfríður íslandssól — hið ljósa man — og
Arnas Arnæus, hinn ágæti menntafrömuður,
kyrr í fasi og „svipurinn í senn mjúkur og
dapur.“ En minnisstæðastur verður manni
þó kotbóndinn á Rein, — Jón Hreggviðsson.
Hortugur og ósvífinn og ósveigjanlegur hvað
sem á dynur, en undir niðri gæddur góðri
kímni (humor), sem hann lætur stundum
skína í. íslendingseðlið holdi klætt, er að
lokum sigraði yfir erlendu kúgunarvaldi.
Aðalhlutverkið í leikritinu, Snæfríði dóttur
Eydalíns lögmanns, fór frú Herdís Þorvalds-
dóttir með fyrstu sjö sýningarnar. En þá varð
hún að hætta um sinn og tók þá Guðbjörg
Þorbjarnardóttur við hlutverkinu. Var leikur
frú Herdísar allur hinn ágætasti, reisn henn-
ar góð og fas og framkoma virðuleg, raddblær-
inn viðfeldinn og málfar hennar, sem jafnan
endranær, skýrt og eðlilegt. Leikur Guð-
bjargar Þorbjarnardóttur var einnig prýðis-
góður. Hún minnti að vísu í leik sínum á
fyrirrennarar sinn í hlutverkinu, en hjá því
varð vitanlega ekki komizt. Leikurinn varð
að vera í beim skorðum, sem honum hafði í
upphafi verið settar af hendi leikstjórans. En
leikur ungfrúarinnar bar þess vott að hún
býr yfir góðri leikgáfu og að óhætt er að fela