Borgfirðingabók - 01.12.2016, Blaðsíða 66

66
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2016
Það var ekki ósvipað og að hreinsa illgresi úr fögrum gróðurreit, að
eyða illgresinu, hlúa að því góða og það var ekki unnið fyrir gýg. Eins
og garðræktarmanninum er ánægja og nautn að sjá hið illa eyðast og hið
verðmæta og fagra þroskast, er hestamanninum líka nautn og ánægja að
eyða því sem ekki á að vera og þroska og glæða hið fagra og góða. Þetta
er tamn ingin og þetta er það sem gerir hestamennskuna svo verðmæta
og gefur henni menningarlegt gildi. Því miður er ég hræddur um að á
þessu sé ekki eins mikill skilningur meðal hestamanna eins og þyrfti
að vera. Það er ekki höfuðatriði að sitja klofvega á hestbaki, þótt það
sé auð vitað gott, það gefur þá að minnsta kosti hreint loft í lungun.
Aðal atriðið er að ná leikni í að hreinsa það illa og góða, að temja hestinn
á drengilegan og prúðmannlegan hátt. Það er list og öll sönn list hefir
menn ingarlegt gildi og það gefur hestamennskunni sitt aðalgildi.
Svo ómannblendinn var þessi hestur að það mátti helst enginn maður
nema ég snerta hann eða gera neitt við hann eða fyrir hann. Ég járnaði
hann jafnan sjálfur en ófrávíkjanleg krafa hestsins var það að ég tæki
fótinn upp en svo mátti ég afhenda þar hverjum sem var og þá hreyfði
hann sig ekki. Þetta þótti einstaka manni óvirðing við sig og vildu reyna
en þá þýddi ekki að hugsa meira um járningu þann daginn. Sjaldan lét
ég aðra menn ríða hestinum en þá sjaldan að það gerðist var ekki hægt
að komast á bak á hann nema að ég héldi í tauminn en þá var allt í lagi.
Þá sýndi hann stillingu og lagði fram gæði sín. Þeir fáu sem reyndu að
beisla hann, eða að leggja á hann hnakk, urðu að láta í minni pokann.
Það var ekki heiglum hent. Einu sinni leyfði ég vegavinnumönnum að
beisla hann þar sem hann var að koma úr ferðalagi og var með beisli um
hálsinn en þá komu fyrst til baka tveir slasaðir og svo síðar hinir allir,
með beislið en Brúnn fór frjáls ferða sinna.
Vorið 1935 í veikindaforföllum mínum ætlaði Kristófer á Hamri að
raka af hestinum mínum þar. Brúnn þakkaði fyrir og þrætti og varð að
sleppa honum með sinn hárlubba, þar til ég kom til, og var hann þó
einn í húsi og þegar þetta gerðist búinn að vera reiðhestur minn í 9 ár.
Ég þurfti ekki að óttast að hestinum væri stolið. Til gamans og saman-
burðar má geta þess að þarna á Hamri var annar minna hesta, Styggi-
Rauður frá Aðalbóli sem ég kallaði Faxa og var um skeið einhver frægasti
villihestur á landinu en hann var handsamaður og klipptur eins og hver
annar, enda þótt Brúnn neitaði. Þessir þokkapiltar voru reiðhestar mínir
hvor með öðrum í mörg ár og ég hafði þá stundum í mikil ferðalög.