Rökkur - 01.04.1949, Blaðsíða 50

50
RÖKKUR
notum en oftar ekki og það
er einmitt einkenni þessa
sjúkdóms, sem er ákaflega
þrálátur og erfiður viðfangs.
Tíðara hjá
karlmönnum.
Annars er það sannleikur-
inn, að karlmönnum, ungum
og gömlum, hættir meira til
þess að fá þenna kvilla en
konum. Fyrir nokkuru fór
fram rannsókn í samskóla
og reyndist þá sjötta hver
stúlka með fótaraka en tveir
af hverjum þremur piltum.
Sumir telja, að þetta stafi af
því, að karlmenn eru tíðari
gestir í sundlaugum og al-
menningssteypiböðum, en þar
eru hin ákjósanlegustu skil-
yrði fyrir sveppina til að
dafna. Sérfræðingar telja, að
hver maður liafi kvilla þenn-
an, hafi einhvern tíma þjáðzt
af honum eða muni einhvern
tíma fá hann. Hver sem hefir
fengið verulega slæmt „til-
felli“ veit, að þetta getur lagt
mann í rúmið ekki síður en
fótbrot. Þessi brennandi
fleiður, sem sumir hafa milli
tánna eða undir iljunum, eru
eins og brunasár.
A stríðsárunum jókst
þetta ákaflega í Bandaríkj-
unum. Þá urðu hermenn æv-
inlega að standa eða ganga
ákaflega mikið —- jafnvel
þótt vélahernaðurinn væri
kominn til sögunnar — og
þessu fylgdi að loft komst
illa að fótunum. Sveppirnir
dafna aldrei betur en þegar
mönnum er mjög heitt á fót-
unuin og ef þeir vökna að
auki, þá eru sveppirnir harð-
ánægðir. Það kom Iíka á dag-
inn að sveppirnir sóttu mest
á hermenn á Kyrrahafseyj-
unum og lagði fleiri menn í
rúmið en kynsjúkdómar.
Allir jafn-
réttháir.
A ensku máli er þessi sjiik-
dómur kallaður „íþrótta-
mannsfótur“, en það er ekki
rétt, því að hann sækir ekk-
ert frekar á iþróttamenn en
aðra. Þú þarft ekki að vera
neinn hlaupagikkur til þess
að fá kvillann. Menn geta
meira að segja fengið ná-
skylda veiki i hársvörðinn o£
margir þjást af flösu, sem
stafar af hinu saina — svepp-
um. En annars hafa svepp-
irnir sótt mest á fætur manna
frá þvi að sögur hófust.
Þó var það ekki fyrr en i
heimsstyrjöldimn fyrri, sem
menn fóru almennt að veita
þessu athygli. Halda sumir,
að þá liafi þessi kvilli verið
talinn einskonar útbrot eða