Veiðimaðurinn - 01.03.1952, Qupperneq 4

ímyndaðar unaðssemdir ókominna daga
og ára, sem blákaldur veruleikinn getur
átt til að breyta í vonbrigði og harma.
Merk kona, sem mikið liefir lært af
lífinu, kemst svo að orði í ritgerð um
tómstundaiðju, að „einhver aumlegasta
vesalmennska mannlegrar tilveru sé að
láta sér leiðast", því að þá eigi maður
sjálfur á hættu að verða leiðinlegur. Það
er ágætt að horfa björtum augum á fram-
tíðina, en það er afleitur óvani, að láta
sér leiðast eftir henni. Það er hægt að
skemmta sér \ið fallega framtíðar-
drauma, sem byggðir eru á endurminn-
ingum liðinna hamingjustunda, ásamt
nýjum óskum og vonum, en það má ekki
skemma þá með eirðarlausri þrá eftir að
þeir rætist. Og það er meira að segja
ekki nauðsynlegt að þeir rætist allir.
Hamingja og lífsfylling hinnar líðandi
stundar getur m. a. tærið fólgin í því,
að dreyma um fegurð og ímyndaða at-
burði, sem aldrei verða til annarsstaðar
en í hugarheimi þess, sem fæst við slíkan
skáldskap. Og þegar við hugleiðum,
hvað þær stundir eru í rauninni stuttar
og fáar, sem við höfum tækifæri til þess
að iðka hlutrænt þau hugðarefni, sem
lieilla okkur mest, þá skiljum við að það
veldur miklu um lífsgleði okkar, hvort
okkur tekst að brúa bilið milli hinna
raunverulegu atburða með endurminn-
ingum og óskadraumum. Þeir, sem kunna
þá list, eru oftast ánægðir og aldrei í
vandræðum með tímann.
\7eiðimenn eiga mörgum öðrum frein-
ur að liafa skilyrði til þess að læra þessa
list. íþrótt okkar veitir tækifæri til svo
fjölþættrar ánægju, að þar má sífellt taka
af sjóði töfrandi minninga og finna til-
efni hugljúfra og heillandi drauma.
Þegar sól hækkar á lofti og líða tek-
ur að vori, förum við að athuga veiði-
áhöldin. Við tökum fluguboxin út úr
skápnum og gætum að hvaða tegundir
vanti, eða hverju við þurfum að bæta við
þær, sem fyrir eru. Við rekumst þá ef
til vill á eina eða fleiri flugur, sem rifja
upp fyrir okkur svo margar minningar,
að kvöidið er liðið áður en við vitum.
En við erum þá líka, ef til vill, búnir
að vera uppi í Borgarfirði eða norður í
Aðaldal, veiða nokkra laxa og njóta nátt-
úrufegurðar í félagsskap góðra vina,
allt eftir því, hve vel okkur hefir tekizt
að láta hugann og ímyndunaraflið vinna.
Og svo er ekkert líklegra en að þessi
ágæta veiðiferð, eða önnur eins góð, haldi
áfram alla nóttina, svo við vöknum full-
ir af lífsgleði og endurnærðir eftir dvöl-
ina í hinum dýrðlegu veiðilöndum
draumanna. Stengurnar, hjólin, línurn-
ar og yfirleitt öll veiðitækin tala sínu
hljóða máli á svona stundum. Hvert sinn,
sem við handleikum þessa hluti, opna
þeir okkur sýn inn í heim, sem ekki
verður frá okkur tekinn, hvernig sem
allt veltist, — heim endurminninganna
um hollar gleðistundir og heillandi leik
í hópi kátra vina. Að sjálfsögðu er það
margt fleira en laxveiðiáhöldin sem
slíkum geðhrifum getur valdið. Það fer
eftir því hver maðurinn er og hvaða
hugðarefni hann velur sér. En hvaða störf
sem menn stunda og hver sem hugðar-
efni þeirra eru, þá verða þeir aldrei
hamingjusamir eða ánægðir, nema gleði-
stundirnar endist þeim lengur en rétt á
meðan atburðurinn eða verknaðurinn
sem gleðinni veldur, stendur yfir. Það
er sagt að með aldrinum lærist mönn-
um að meta minningarnar um hið liðna
2
Veioimaðurinm