Veiðimaðurinn - 01.03.1952, Blaðsíða 18

allt of lítið af slíkum málflutningi átt
sér stað í málgagni okkar. Eða finnst þér
það ekki?“
„Ekki get ég neitað því — og vissulega
er liér um að ræða málefni, sem margir
ættu að silja ræða. Tökum til dæmis
stangafjöldann í ánum. Það eru jafnan
mjög skiptar skoðanir um það, hvað liver
veiðiá þoli margar stengur. Unr netin
og önnur slík veiðitæki eru allir sam-
mála, að þau þurfa að liverfa, þó að þar
sé uin mjög viðkvæmt mál að ræða og
við ramman reip að draga víða — enda
ekki fáanlegar breytingar í þeim efnum,
nema með aðstoð Alþingis. En á sama
tíma sem okkur stangaveiðimönnunum
finnst sjálfsagt að fjarlægja þessi veiði-
tæki — verðuin \ ið einnig að vera kröfu-
liarðir um það, að leggja ekki of margar
stengur á veiðiárnar. Eða er þetta ekki
það, sem þú áttir við áðan?“
„Nákvæmlega eins og ég vildi það sagt
liafa. En hér er hvorki tími né ástæða til
að fara vit í einstök atriði í þessum efnum.
Hinsvegar væri gott, að veiðimenn íhug-
uðu þetta mjög vel þar sem þeir þekkja
til, og er mér þá ekki grunlaust um að
margir myndu komast að þeirri niður-
stöðu, að með lióflegu stangaálagi á árn-
ar, muni veiðivonin aukast verulega —
jafnmargir laxar veiðast úr ánum á færri
stengur, með betri meðferð þó —
„Þú minntist á það áðan, að ausa
þyrfti klaki í árnar. Hér er að vísu sterkt
kveðið að orði — en teygjanlegt þó — og
hverjar eru þá uppástungur þínar í því
efni?“
„Þær gætu verið margar — og í þessum
efnum er vafalaust um fleiri leiðir, mis-
jafnlega góðar, að ræða. Ég hefi hugleitt
mál þetta mikið — því að mér hefir oft
á tíðum sárnað, þegar ég hefi liitt að
rnáli vini mína og veiðifélaga, sem hafa
verið að koma úr veiðiferð, er kostað
liefir þá offjár, og ekkert gefið þeim í
aðra hönd annað en vonbrigði og leið-
indi, vegna algjörs aflaleysis — sem heíði
v erið hægt að koma í veg fyrir að nokkru
eða verulegu leyti með sæmilegri for-
sjálni — fórnfýsi og hyggindum.
Það, sem ég á við, þegar ég tók þannig
til orða, að ausa þurfi klaki í árnar, er
að sérhver laxveiðiá á landinu fái svo
mikið af seiðum áriega sem fróðustu
menn í þessum efnum telja að hún þurfi
mest, um víst árabil, s\o að hún verði
sem bezt til stangaveiði —, sem sagt: að
ekkert verði til sparað til að auka fiski-
stofninn í ánum upp í það mesta, sem
hver á getur alið við venjulegar aðstæð-
ur, og að síðan megi ekki vanrækja að
viðhalda þessum stofni. — Samtímis
þessu þarf að hefja skipulagðar tilraunir
með það, að fjölga laxveiðiám, setja seiði
í ár, þar sem lax hefir ekki áður gengið,
og láta ekki bugast þó að árangurinn
komi ekki í ljós á fyrsta áratugnum.
Hér er um margar ljómandi fallegar ár
að ræða, sem of langt mál yrði að nefna
á þessu stigi málsins.
Og nú kem ég að atriði, sem mér lief-
ir jafnan verið einkar hugleikið, en það
er, hvort ekki megi bæta stofninn í án-
um. Á ég þar aðallega við stærð og þyngd
laxanna.
Veiðiskýrslur undanfarandi ára bera
það ótvírætt með sér, að tvær ár skera
sig algerlega úr hvað meðalþyngd veiddra
laxa snertir. Eru það Laxá í Þingeyjai'-
sýslu og Víðidalsá í Húnavatnssýslu.
Vafalaust gegnir svipuðu máli um Sogið.
Þessar ;ir vil ég gera að nokkurskonar
16
' Veidimacurinn