Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Blaðsíða 14

Þegar ég var drenghnokki, var faðir
minn, sem var mikill veiðimaður, dag
nokkurn við veiðar í Mandingar í Gar-
hwal, en ég dundaði þar hjá honum á
bakkanum með prik og dós. í dósinni
hafði ég nokkur síli. Þau voru mjó eins
og þráðarspottar og ég ætlaði að fara
að hella þeim úr dósinni í sandinn.
Þá kallaði faðir rninn: „Nei! þetta máttu
ekki.“
Hann var með mikið hvítt skegg,
eins og ég núna, og þótt hann létist vera
reiður og augun skytu gneistum, gátum
við alltaf séð, hvort hann brosti, á því,
hvernig skeggið hristist. En ykkur skjátl-
ast, ef þið haldið að hægt sé að sjá það á
mér líka!
„Láttu þau aftur í ána“, mælti hann.
„Við skulum lofa þeim að stækka; þá
getur svo farið, að þú eigir eftir að hitta
þau einhvern tíma síðar á ævinni. Þú ert
ekki svo heimskur, að þú viljir höggva
skóginn að óþörfu. Þú veizt ekki nema
eitthvert þessara seiða eigi eftir að verða
metfiskurinn þinn. Þau eru lítil núna,
en þau stækka eins og þú sjálfur. Sjáðu
þennan hérna. Hann getur verið orðinn
hálft pund næsta ár og tekið hjá þér flug-
una, hérna sem við erum staddir núna.
Og þessi — hann verður máske fimm
pund og þú færð hann á spón, o.s.frv.
Þegar þú verður stærri, ferðu að veiða á
kaststöng, og þá geta þessir fiskar átt eftir
að veita þér mikla ánægju, og einhver
þeirra kynni að verða metfiskurinn —
mesta veiðiafrek ævi þinnar. Láttu þá
aftur í ána“.
Ég lilýddi og árið eftir fékk ég hálf
punds fisk á flugu á þessum sama stað.
Ég steikti hann þar á staðnum, og þótt
hann væri brenndur að utan, en hrár inn
við beinið og sandurinn af fingrunum á
mér marraði undir tönnunum, þótti mér
hann lostæti. Þetta var mjög snemma
morguns, og ég man eftir því, að þegar
sólin kom upp steig hitamóðan eins og
reykhaf upp af sléttu yfirborði árinnar.
Þá er bezti veiðitími sólarhringisns, áður
en hitinn verður of mikill. Blárauður
þröstur sat uppi í tré, sem var silfurglitr-
andi af daggperlum.
Við pabbi smíðuðum sjálfir öll okkar
veiðitæki og hnýttum flugurnar. Við
höfðum ekki efni á að kaupa hin fallegu
tæki, sem voru á boðstólum handa veiði-
mönnum. Hann greiddi þó einu sinni
bréfritara í þorpinu okkar fyrir að skrifa
eftir verðlista, sem við svo síðar skoðuð-
um saman hugfangnir. Gaman hefði ver-
ið að geta lesið það sem stóð undir mynd-
unum, en það kunnum við ekki.
Við sáum samt hvernig hlutirnir áttu
að vera, og þegar við fundum fjöður af
skjó eða páfugli í skóginum, hirtum við
hana vegna litfegurðarinnar. Eitt sinn
notuðum við gul hár af tigrisdýri og
veiddum á það marga silunga á straum-
harða kaflanum fyrir neðan Chenar-klak-
stöðina í Kashmír.
Fyrstu stengurnar mínar voru bambus-
prik, og var lengdin látin ráða, en seinna
gerði ég mér greenheartstöng og síðar
„spilt-cane“. Mér dettur hún alltaf í hug
þegar ég finn lykt af gljákvoðu.
Ég smíðaði mér nýja stöng á hverju
ári, og alltaf urðu þær stærri og stærri
og lengri lína á hjólinu. Ég hugsaði sem
svo, að óskafiskurinn minn, sá stærsti,
sem ég fengi, stækkaði og efldist með
hverju ári og myndi því fara út með
12
Vfidimaðurinn