Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Blaðsíða 37

nokkrum árum síðar, varð mér mikið um
þá fregn.
Hús ofurstans var troðfullt af minjum,
og að langmestu leyti voru það hlutir,
sem hann hafði safnað á sínum langa
starfsferli í Indlandi. Rengluleg liorn
skozka rauðhjartarins, senr hann hafði
skotið þarna heima á Alt-na-skiach, voru
þótt falleg séu, mikil andstæða hinna
stóru og sveru indversku dýrahorna.
Þarna horfði þungbúið höfuð vísundar-
ins niður á glerskáp méð innlendum sjó-
fugium. En það sem mesta athygli vakti í
öllu safninu, var hinn gífurlegi fjöldi af
tígrisdýrafeldum, sem voru festir upp á
veggina, breiddir á gólfið og dreift í óliófi
um stóla og bekki, að ógieymdum upp-
settu tígrisdýrahöfðunum, sent skutu
grönum með óhugnanlegum hætti innan
við rúður glerskápanna. Ennfremur voru
í safninu tvær langar hillur, þar sem ein-
göngu var raðað bleikum hauskúpum af
óvenjulega stórum tígrisdýrum.
Iíg hafði oft orð á því vi'ð Mulligat-
awny gamla, hvílík feikn hann ætti af
tígrisdýraminjum, og svaraði Irann þá
venjulega á þessa leið: „Já, drengur
minn, en þetta er nú aðeins örlítill hluti,
sem ég hef haldið eftir, at Jrví mikla safni
senr ég flutti heim nreð nrér, þegar ég
lrætti störfum".
„Það er þá enginn smáræðis hópur,
senr þú hefur lagt að velli alls!“ sagði ég
og vildi gjarnan reyna að notfæra nrér
eittlrvað reynslu hans. „Og hvernig fórstu
áð þessu? Þú hlýtur að hafa fengið ó-
venjuleg tækifæri eða kunnað einhverjar
frábærar veiðiaðferðir —
En Jregar lrér var konrið sanrræðunum,
eyddi ofurstinn ævinlega talinu, og nrér
hafði enn aldrei tekizt að fá nokkurn
skapaðan hlut upp úr lionunr unr leynd-
ardóminn í sambandi við lreppni hans.
Einn var sá hlutur enn, sem vakti for-
vitni mína, en það var stór kista eða kassi
með óvenjulegri lögun og indversk smíði,
;í að giska þrjú fet á hæð og tvö á breidd.
Hirzla þessi stóð í forstofunni, beint und-
ir feldi af feikna stóru tígrisdýri, en upp-
sett liöfuð Jress stóð á hillu og fest við
vegginn fyrir ofan. Kistan eða skrínið,
virtist gert úr indverskunr svartviði og
var alsetf koparspöngum nreð hausstór-
unr nöglum, að indverskum liætti. Líktist
hún mjög peningakistunr indverskra
kaupmanna. !
Eftir útliti kistunnar að dænra nrátti
ætla að lrún væri gífurlega þung, en þeg-
ar ég rak nrig óvart á hana einn daginn,
komst ég að rann um, að hún var ótrú-
lega létt. Hún bar merki langrar notkun-
ar og mikilla ferðalaga, og ég hafði veitt
)>ví atlrygli, að augu ofurstans staðnæmd-
ust oft við hana, eins og annars hugar.
Eini nraðurinn, senr ég vissi til að snerti
á kistunni var Abdul Ghani, þögull og
trúr, austurlenzkur þjónn, sem jafnframt
var einkaþjónn lrúsbóndans og hafði ver-
ið lengi hjá honunr í Indlandi. Hann sá
ég í eitt eða tvö skipti vera að bóna kist-
una úr olíu, með tusku, á sinn þjóðlega
hátt.
Loks leið að þeirri stund, sem ég þurfti
að kveðja gestgjafa nrinn og halda á
brott. Ég þurfti að Irafa stutta viðdvöl í
borginni, og nú var aðeins einn dagur
þangað til von var á strandferðaskipinu,
er konr þarna vikulega, og átti nú að
flytja nrig suður á bóginn, en Jraðan var
ferðinni heitið til fjarlægrar herstöðvar
Veibimabihunn
35