Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Blaðsíða 39

„Ég sé að orð mín valda þér miklum
heilabrotum, drengur minn. Það væri því
kannski réttast að opna kistuna, áður en
við höldum lengra, og líta á það sem þar
er geymt“.
Um leið og liann sagði þetta, stakk
Jrann hendinni niður í vasann og dró
þaðan upp stakan, þungan lykil, ein-
kennilegan í lagimr. Dauft bros færðist
yfir andlit lrans, hann stóð upp og ég
gekk á eftir honum yfir gljábónað gólfið.
Húsinu liafði verið læst undir nóttina
og ganrla ráðskonan var löngu gengin til
náða. F.ina mannveran á fótum, auk okk-
ar, var því Abdul gamli Ghani, sem hafði
borið okkur vínið fyrr um kvöldið, en
hann lá nú sennilega, að sið landa sinna
sofandi á búrgólfinu í hinum enda húss-
ins.
Vindar Atlantshafsins ýlfruðu ámát-
lega umhverfis húsið, hristu og skóku
greinar furutrjánna og lömdu lágvöxn-
um vafningsviðnum reiðilega við dimm-
ar rúðurnar.
Ofurstinn lagðist á linén framan \ ið
kistuna. Lykillinn gekk stirðlega inn í
skráargatið, enda langt síðan það hafði
verið notað. Lokið var stirt í lrjörunum,
svo honum reyndist dálítið erfitt að lyfta
því, og þess vegna gekk ég nær, til þess
að rétta hjálparhönd, en þá gaf það
skyndilega eftir og hrökk upp með dálitl-
um rykk.
Á næsta andartaki hrökk ég til baka,
með uppglennt augu, og rak upp skelf-
ingaróp!
Undarlegan, þungan þef lagði upp úr
kistunni, sem hafði verið svo lengi lokuð,
og þessi þefur bar hug minn með leiftur-
hraða yfir allar þær þúsundir mílna, sem
nú skildu mig frá lrinum ilmsterku Aust-
urlöndum. Það var hinn ólýsanlegi ilmur
pálmaolíunnar og sterki olíuþefur, sem
leggur af öllum bræðrum vorum þar aust-
urfrá.
Ofurstinn greip um liandlegginn á mér
um leið og ég hörfaði undan: „Rólegur,
drengur minn, rólegur!" sagði lrann og
hló stuttum, þurrum hlátri. „Reyndu að
standa á fótunum, Alastair!" hrópaði
hann með myndugleik.
„En hamingjan góða, ofursti!" stundi
ég upp. „Þetta var svo óvænt! Hvers
vegna bjóstu mig ekki undir þetta?“
maldaði ég í móinn og brosti eins og
hálfviti, meðan sá gamli gekk upp og nið-
ur af innibyrgðum hlátri og sneri upp á
grátt yfirskeggið fullur kátínu.
„Glas af víni lianda herra Alastair!"
sagði ltann á indversku. Ég sneri mér
snöggt við og sá að garnli þjónninn stóð
rétt fyrir aftan okkur í indverskri kveðju-
stöðu, þögull og óræður á svip.
„Ég vissi að þetta mundi draga hann
að“, sagði Mulligatawny og linykkti höfð-
inu í áttina til Abduls Ghani, til merkis
um að hann ætti við ltann, meðan garnli
þjónninn var að liella portvíninu í glas-
ið nritt. „Jhápoo var sjaldan í vandræð-
um með að liafa upp á þeim!“
„Ég drekk þá minni Jhápoos!“ ltróp-
aði ég um leið og ég renndi út úr glasintt
og fann heitt blóðið streyma aftur um
æðar mínar. „Skál fyrir Jhápoo! — og ég
vona að ellin hrósi aldrei sigri yfir hon-
um“.
„Heyr, Alastair!" hrópaði ofurstinn og
klappaði á bakið á mér. „Ég segi þér satt,
drengur rninn, að sá sem ég lék þetta við
síðast — eða ætti ég heldttr að segja síð-
Vf.iðimaðurinn
37