Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Blaðsíða 8

af þrem ám: Vesturá, Austurá og Núpsá,
en er þær hafa allar runni'ð saman, heita
þær einu nafni Miðfjarðará, en vatna-
svæðið allt er í daglegu tali kallað Mið-
fjarðará.
Um kl. 1.30 var búið að setja saman
og flest fólkið hafði lokið við a'ð borða,
en fimm aðrir voru þarna með okkur. Þá
fórum við mamma niður að ánni og út á
stóran stein, er þar stóð lítið eitt úti í
ánni, og nú átti að kenna mér að vei'ða.
Mamma hafði veitt eina sjö eða átta laxa
áður og mátti því kallast vel að sér í list-
inni miðað við mig. Áin er nokkuð breið
og grunn þarna, en fyrir framan steininn
var fremur mjó en djúp renna, svo það lá
í augum uppi, að þar hlaut allur laxinn
að fara upp. En svo var bara að vita,
hvort nokkur lax hefði stanzað þarna á
leiðinni til hrygningarstöðvanna. Fyrst
sýndi mamma mér, hvernig ég átti að
fara að. Hún kastaði upp í strenginn og
lét beituna svo berast niður liann allan.
Síðan reyndi ég. í þriðja sinn, sem ég
henti, fann ég þungan kipp og síðan ann-
an. Það var sem rafstraumur lysti mig.
Hárin risu á höfði mér, hjarta'ð í mér
stöðvaðist sem snöggvast, en tók síðan
kipp og sló ákaflega, og rödd mín var hás,
er ég stundi upp: „Hann er við“. „Láttu
liggja dálitla stund, rólegur”, sagði
mamma, og var þó engu rórra en mér, og
eftir svo sem eina mínútu eða varla það,
sem mér fannst þó sem lieil eilífð, sagði
hún: „Svona“. Ég lét ekki segja mér það
tvisvar og reisti stöngina rólega, en á-
kveðið. Og sjá, liann var á! Þeirri frum-
stæ'ðu gleði, sem ég fyltist, verður ekki
með orðum lýst.
Líklega lief ég' æpt heróp, því að
skyndilega komu allir hlaupandi ofan úr
veiðihúsinu. Nú kváðu við hróp og köll,
en ráðleggingum rigndi yfir mig: „Látt’-
ann ekki fara niðr’ettir", — „lækkaðu
ekki stöngina“. Og svo: „Fjári er hann
vænn — líklega ein 15 pund.“ — „Sko
strákinn, þetta gat ’ann“! Ég varð svo
ruglaður og æstur af öllu þessu, að ég
fékk pabba stöngina og bað hann bless-
aðan um að þreyta laxinn, og eftir stund-
arkorn lá liann spriklandi, spegilfagur og
grálúsugur á bakkanum. Hann vó 9 pund
(og hefur ekki stækkað síðan). Ég beit af
honum veiðiuggann, því það hafði ég
heyrt að væri gæfumerki, að bíta veiði-
uggann af fyrsta laxinum. Síðan kyngdi
ég honum og taldi þá loks að allt væri
fullkomnað.
Ekki renndi ég aftur, en annar veiði-
maður lá á steininum allan daginn, en
varð ekki var. Enginn annar lax kom á
land þann dag, og kenndu menn það sól-
skininu og kölluðu það heppni eina í
mér að fá fisk, þegar sólin var hæst á lofti.
Daginn eftir fram að hádegi veiddi
enginn neitt, og þótti mörgum litlar horf
ur á veiði. Um kl. 1,30, þegar menn voru
að rabba um veiðina og horfurnar eftir
konunglega máltíð, læddist ég út og tók
stöngina hennar mömmu og hélt niður
á steininn. Á leiðinni sá ég 5 stálbláa
skugga niðri í hylnum. Ég þóttist vita að
þetta væru laxar, og komst nú heldur en
ekki í veiðihug. Er ég kom út á steininn,
beitti ég í flýti og renndi sem fyrri dag-
inn. Ég hafði varla rennt, er tekið var
hraustlega í. Aftur kenndi ég hinnar
sömu tilfinningar og áður, e'ða ef til vill
öllu magnaðri, því að nú var ég einn, og
þennan lax ætlaði ég að þreyta sjálfur
6
Veioimaðurinn