Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Blaðsíða 35

til þess að fá okkur frískt loft, og síðan
bætti hann við: „Hann er að vísu dálítið
svalur, en þú ættir nú samt að fá þar
nokkra fiska.“
Snemma morguninn eftir var ég kom-
inn upp að Dhu — eða „lit-la svarta vatn-
inu“. Þetta er langt og djúpt vatn með
dökkmórauðum lit, sýnilega í gömlum
jökuldal, sefrönd við bakkana og mýr-
lendi á alla vegu.
Silungurinn var yfirleitt smár og dökk-
ur á lit, en hann fór að taka svo vel flug-
una hjá mér, þegar leið fram á daginn, að
ég steingleymdi þeim fyrirmælum veit-
ingamannsins, frá því um morguninn, að
ég mæt-ti aðeins veiða frá austurbakkan-
um og yrði að gæta þess vandlega, að fara
ekki inn á landareign einhvers, sem hann
kallaði „ofurstann". En ég var svo heill-
áður af veiðiskapnum, að ég fór langt yf-
ir á vesturbakkann, án þess að hafa hug-
mynd um það.
Ég settist þar niður, til þess að skipta
um hnúta og sneri bakinu til lands. Þá
varð ég allt í einu var við fótatak í móun-
um á bak við mig, sá skugga við hlið mér
og heyrði kallað með þrumandi röddu:
„Hvern andskotann erúð þér að flækj-
ast hér inni á mínu veiðisvæði — og hver
eruð þér, herra minn?“
F.g leit upp og sá að hjá mér stóð þrek-
vaxinn, gamall maður, festulegur á svip,
í stuttbuxum o-g Norfolk-jakka, veður-
barinn og sólbrenndur, með dökk, hvöss
augu, sem horfðu ógnandi á mig. Það
kom víst eitthverfc fum á mig, þegar ég
áttaði mig á að ég hefði í hugsunarleysi
farið yfir takmörkin milli austur- og
vesturhliða vatnsins — og ég stamaði út
úr mér:
„Góðan daginn. Ég er víst að veiða hér
í óleyfi. En sannleikurinn er sá, að ég
steingleymdi því, að þetta er einkaeign,
hérna megin, og —“
„Já, ég kannast við þetta!“ svaraði sá
gamli hæðnislega. „Það er undarlegt,
livað hinn bakkinn freistar margra. Ult-
erioris ripœ amor*), ha? Ætli það hafi
ekki verið þrjóturinn hann Frazer í Loc-
hend, sem vísaði yður hingað.“
„Jú, hann gerði það“, svaraði ég, „en
liann tók skýrt fram, að ég mætti aðeins
veiða af aust-urbakkanum. Sökin er því
algerlega mín, en ekki hans“.
„Osvei!“ rumdi í þeim gamla. „Jæja,
því fyrr sem þér hypjið yður héðan, því
betra — og burt með yður á stundinni!
Heyrið þér hvað ég segi, herra minn?“
öskraði hann, þegar ég hélt áfram að
hnýta fluguna á, eins og ekkert hefði í
skorist. „Á stundinni, sagði ég!“
Hinn grófi skipunartónn gamla manns-
ins fór svo í taugarnar á mér, að ég reyndi
að draga tímann eins og ég gat. Ég vat-t
mjög hægt inn á hjólið, tók tvo eða þrjá
silunga, er lágu þarna í grasinu, og stakk
þeim rólega í veiðikörfuna, þrátt fyrir
reiðihnussið, sem ég heyrði á meðan. Síð-
an lagði ég frá mér stöngina, sneri baki
að hinum bálreiða eiganda vesturbakk-
ans á Dhu-vatninu, tók upp vindlahylkið
mitt, valdi mér einn af allra síðustu ind-
versku cheroots-vindlunum mínum og
kveikti í honum, hægt og vísindalega. Að
því búnu tók ég veiðiáhöldin og labbaði
af stað yfir á hinn bakkann, án þess að
líta við þeim gamla, og fór að kasta þar
aftur.
*) Forboðnir ávextir bragðast bezt. — ÞýÖ.
Veioimaburinn
33