Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Blaðsíða 30

JÓNAS ANDRÉSSON:
Loftköst.
ÉG var að veiðum að Hamarendum í
Hraunslandi við Ölfusá. Ég veiddi í vík-
inni fyrir neðan liamarinn, þá var annar
páskadagur fyrir 6 eða 7 árum. Nokkurt
slangur var af sjóbirtingi, sem af og til
bylti sér á sléttum vatnsfletinum. Ég
hafði fiskað nokkra, en veiði var yfirleitt
ekki ör. Ég heyrði að gengi'ð var eftir
hamrinum og varð litið upp. Ég sá að
þar stóð maður og horfði yfir víkina,
tyllti sér svo ni'ður á stein og sat þar góða
stund. Mér virtist hann vera Englend-
ingur og studdist sú skoðun mín við þá
staðreynd, að ég hafði séð ívar Guð-
mundsson, blaðamann, ásamt enska ræð-
ismanninum að veiðum uppi við hólana.
Ég kastaði nokkur köst, lagði síðan stöng-
ina frá mér, gekk upp undir hamarinn
og ávarpaði manninn og tjáði honum að
iiér væri þó nokkur fiskur og nægilega
rúmgott fyrir tvo. Elér er landslagi svo
háttað, að tvær liraunklappir skaga út í
ána með nokkru millibili, djúpur áll er
rétt fyrir framan og auðvelt að kasta færi
þangað út, jafnvel þótt veiðarfærin séu
miður fullkomin. Nú kom Englending-
urinn röltandi niður klöppina, sem ekki
er mjög brött, heilsaði þurrlega og mælti:
„Ég þakka“. Síðan settist hann á stein og
steinþagði. Ég hugsaði með mér: Skrítr
inn fugl er þessi og ekki ber á því að
liann sé veiðibráður. Það vildi nefnilega
svo til, að um leið og hann tyllti sér á
steininn, stökk mjög girnilegur sjóbirt-
ingur úti á víkinni. Ég leit til hans, en
ekki sá ég þess minnsta vott, að hann
væri snortinn. Ég spurði nú: „Ætlið þér
ekki að bleyta línuna?“ „Þökk“, svaraði
hann, „ef til vill bráðum".
Hann tók nú svo til máls: „Þér kastið
mjög langt.“ (Ég fullvissa þig um, les-
andi góður, að ég hækkaði um nokkrar
tommur). „Að veiða lax og raunar alla
fiska af laxaættinni eru námsgreinar, sem
krefjast athygli veiðimannsins óskiptr-
ar. Það er ævarandi framhaldsskóli
án tillits til aldurs. Viljaþrek er nauð-
synlegt, en alfa og omega er dreng-
skapur gagnvart veiðifélögum og yfir-
leitt öllum þeim sem þessar íþróttir
stunda. Og einnig gagnvart fiskinum.
En snúum okkur að því, sem ég minnt-
ist á áðan. Þér náið góðum köstum, en
með því er ekki allt fengið. Geri ráð fyrir
að við séum sammála urn að fiskurinn sé
í vatninu, en ekki í loftinu, því það væri
gagnstætt hans eðli. Þáð er þessvegna
ekkert megin skilyrði að kasta hátt, held-
ur hitt, að kasta rétt. Gamalt enskt mál-
tæki segir svo: „Enginn liefur gagn af
því auga sem liann ekki sér með“. —
Köstin mín eru þá blátt áfram loftköst,
hugsaði ég með sjálfum mér og minnk-
aði áþreifanlega og átti eftir að minnka
drjúgum betur. „Þér náið löngu kasti,
sem þó gæti verið mun lengra og lið-
28
Veiðimaðurinn