Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Blaðsíða 31

legra. Þér kastið línunni í boga upp á
við og þannig kemur beitan þungt nið-
ur á vatnsflötinn. Þér eigið að kasta í
boga niður á við. Með því móti hækkar
agnið í smásveig upp á við um leið og
kastið er að vetða á enda runnið,
beitan leggst á vatnsflötinn, lífræn og
eðlileg, allt eftir leikni og ef til vill sálar-
ástandi veiðimannsins. Svo er það nú
toppurinn hann hefur sínu ákveðna hlut-
verki að gegna. Með því að hreyfa hann
mjög liægt upp og niður kemur hreyfing
á beituna. Það liggur í augurn uppi að
fiskar synda varla beint strik. Lífræn
lireyfing myndast einmitt með því að
lireyfa toppinn örlítið. Við komum nú
að veiðihjólinu og fiskilínunni. Það er
augljóst, að ef rnaður vindur línuna upp
á veiðihjólið stanzlaust, þá fær fiskurinn
mjög takmarkaðan möguleika til að
Jilaupa á agnið. Aftur á móti, ef við gef-
um honum tíma með þeim hætti, að
um leið og við byrjum að vinda línuna
inn á hjólið, teljum við: 1—2—3 og allt
upp í 5 til 6 og stönzum andartak og
liöldum þannig áfrarn þar til Jínan er
öll, fer vart hjá því að fiskur hlaupi á
agnið, ef liann er á annað borð viðlátinn.
Við heyrum rnenn oft segja: „Hann tók
rétt við fætur mér,“ og það sannar að
línan var of ört undin inn á veiðihjólið
og enginn möguleiki skapaðist fyrr en
ljeitan hægði á sér aí eðlilegum ástæðum.
Mig langar til að segja yður frá minni
fyrstu veiðiferð. Ég notaði kaststöng, eins
og við gerum nú. Vinur föður míns
hafði boðið okkur að dvelja á sveitarsetri
sínu um eina helgi. Hann átti ítök í
veiðiá. Við héldum af stað niður áð ánni
snemma á sunnudagsmorgni. Veður var
fagurt og smáar vindgárur ýfðu yfirborð
vatnsins öðru hvoru. Mér var vísað á
veiðistað og þeir liurfu mér síðan sjónum.
Ég kastaði þvert á strauminn eins og ég
hafði séð aðra gera. Ég fékk engan fisk,
þó fannst mér eitt sinn vera þrifið í beit-
una. Nú eftir fjölda ára er ég ekki viss
um, hvort það var fiskur eða bara fóstur-
jörðin. Þeir komu nú labbandi til mín
og voru kampakátir, þeir höfðu fengið
nokkra veiði. Faðir minn spurði: „Hefur
þú orðið var?“ Ég ætlaði að svara honurn,
en gestgjafi okkar varð fyrri til. Hann
mælti svo: „Sérðu hvernig hann ber sig
að. Það er rétt eins og að hann sé að
mala kaffi fyrir önnnu sína, svo ört vind-
ur liann línuna inn. Nýgenginn fiskur
hefði ekki roð við honum, að við ekki
tölum um fiskinn hér, sem er leginn og
auk þess hreinustu letingjar“. Hér er
sagan öll. Ég man aðferðir þær, sem ég
hefi greint frá, ungur að árum, og vil ég
nú miðla yður af reynslu minni. Fi til vill
getið þér svo miðlað öðrum og takist svo
vel til, þá er betur farið en heima setið“.
Hann gekk nú mjög rólega að pjönkum
sínum og fór að losa um kaststöngina.
Mér var það verulegt áhugamál að skoða
veiðitæki hans. Kaststöng,in var í tveimur
pörtium. Hardy Marshall, lengd ca. 9 fet.
Hjólið sem liann notaði í þetta skipti var
„Pflueger supreme“. Auk þess hafði liann
meðferðis Hardy-kasthjól, sem ég get ekki
lýst frekar, þar sem hann leysti það
ekki úr umbúðum. Hann gekk nú rólega
út á klöppina og virti umhverfið fyrir sér,
kastaði síðan beitunni sem var „Devon
minno“ og dró að landi þriggja punda sjó-
Inrting. Það þarf ekki áð orðlengja það
V’HÐIMAÐURI.NN
29