Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Blaðsíða 36

Fiskurinn var hættur að taka, en ég
rölti þó þarna eftir mýrarbakkanum og
kastaði við og við um leið og ég gekk,
þangað til ég fann allt í einu, að ég hafði
fest í stærri fiski en ég hafði orðið var við
það sem af var þessum degi. Ég þreytti
hann þangað til hann lagðist á hliðina og
ætlaði þá bæði að hálf lyfta honum og
hálf draga hann yfir slýbelti, en þá heyrði
ég svolítinn smell, örlítið skvamp og síð-
an rétti stöngin úr sér!
í sama bili heyrði ég niðurbældan
hlátur og leit við. Rétt fyrir aftan mig og
dálítið til hægri sat gamli maðurinn, sem
ég hafði átt hinn óskemmtilega fund með
skömmu áður. Nú virtist liggja miklu
betur á honum.
„Það er óþægilegt að landa þeim
hérna“, mælti hann.
Ég kinkaði kolli.
„Er þetta indverskur cheroot, sem þér
eruð að reykja?“ spurði hann.
„Já,“ svaraði ég þurrlega.
„Og reykir hann meira að segja alveg
upp!“ sagði hann eins og við sjálfan sig.
„Eruð þér í orlofi?"
Ég leit á hann aftur. Já, auðvitað —
hann var gamall uppgjafa herforingi úr
indverska hernum. Hafði ekki Frazer
kallað hann „ofurstann“? Ég var stein-
hissa á glámskyggni minni. Framkoma
hans öll, hörkusvipurinn, brúni liturinn
og hrnkkurnar aftan á hálsinum — það
leyndi sér ekki.
„Já“, svaraði ég, og mér var sam-
stundis runnin öll reiði, því svona fljótt
segja þau til sín bróðurböndin milli
þeirra manna, sem hafa dvalist þarna
eystra. „Má ég bjóða yður einn, herra?“
bætti ég við, um leið og ég dró upp
vindlahylkið og rétti honum. Þannig
hófst kunningsskapur okkar.
Það leið ekki langur tími unz ofurstinn
— sem ég ætla að kalla Mulligatawny —
bauð mér að flytja með föggur mínar úr
gistihúsi Frazers í hið einkar notalega
veiðihús sitt, þar sem þessi nýi vinur
minn dvaldi að jafnaði mestan hluta
ársins. „Ég var alltaf skógargöltur", sagði
hann méð afsökunarbrosi, „og mér er al-
veg nóg að skreppa til bæjarins við og
við eða fara í stuttar heimsóknir til þess-
ara fáu gömlu fauska úr mínum hópi,
sem hafa sezt að í Englandi. Þú getur
kallað þetta heimili mitt!“ — og um leið
og hann sagði þetta, lyfti hann brúnni,
ellihrukkóttri hendinni, benti út yfir
svipþungar hæðirnar, luisið, umgirt
trjám og iðjagrænum grasvelli, og lygnan
enda víkurinnar, sem endurspeglaði dökk
furutrén, og þar sem litla skemmtisnekkj-
an hans lá við duflið sitt.
Ég ætla ekki að tefja frásögnina með
því að lýsa nákvæmlega þessari óviðjafn-
anlegu mánaðardvöl minni í Alt-na-
skiach — hinum bráðskemmtilegu dýra-
veiðum, haust-Iaxveiðinni eða skemmti-
ferðunum á snekkjunni meðfram vestur-
ströndinni með sinni sérkennilegu heill-
andi fegurð, þar sem þrumandi Atlanz-
hafið teygir sig inn í hvern krók og
kima. Ég mun ávallt minnast þessara
daga með mikilli gleði og þakklátum
huga, og yfir þeirri minningu er sérstak-
ur ljómi frá daglegum samvistum við
mann, sem var í óvenjulega ríkum mæli
gæddur háttprýði og persónutöfrum, sem
nú virðast orðnir fremur sjaldgæfir eigin-
leikar. Mér varð mjög hlýtt til Mulligat-
awnys gamla. Þegar ég heyrði lát hans
34
Vehhmabuunn