Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Síða 7

legum hlutum i lífi hans. Hann hlakkar
til nýs dags og sofnar inn i sœluveröld að
kvöldi. Og þannig er þetta um okkur,
sem fyrir snertingu við veiðistöngina
höfum öðlast þann hæfileika, að geta
breytt okkur aftur i drengi öðru hverju.
Við sjdum undur og ævintýri, þar sem
aðrir sjá aðeins gráan hversdagsleikann.
Steirin, sem myndar straumbrot úti i
ánni, getur i okkar augum verið staðselt-
ur með svo meistaralegum hætti, að við
leljurn hann ótvirætt vitni um óskeikul-
leikann i virmubrögðum skaþarans, þótt
aðrir, sem gengið hafa þarna framhjá
i áratugi, hafi aldrei leitt hug að þess-
um steini né gert sér þess grein, að það
breytti nokkru, þótt honum hefði ver-
ið kornið fyrir tíu föðmum ofar eða neð-
ar. Þeir sjá ekki heldur að vissir blettir
á vatninu séu öðrurn fegurri, og allra
sízt dettur þeim i hug að meta fegurð-
ina eftir því, hvernig gervifluga flýtur
þar, þegar henni hefur verið kastað út
i strauminn. Og það er enginn að ætl-
ast til þess af fullorðnu fólki! En
„drengurinn", sem stendur með stöng-
ina sína við ána og horfir vonaraugum
út á þennan blett, í sælli von um að
fallegur lax gríþi gervifluguna hans,
cins og 18. júlí 1956, kl. 23 min. gengin
i tiu — hann sér þarna ekkert nema
fegurð, og bíður þess eins, að ævintýrið
gerist aftur. Það má vel vera, að hann
brosi að sjálfum sér siðar, þegar hann
er aftur kominn i sitin hversdagslega
ham, en hann átti þessa stund einn sum-
ardag, og minningin um hana verður
ekki frá honum teián. Þeir dagar koma,
er hann þarf á henni að halda, og verð-
ur afar þakklátur fyrir að eiga hana.
Kvörn tirnans malar án afláts. Ars-
tiðir koma og fara, og samkvæmt þvi
reglubundna lögmáli lifir nú skammt
þessa vetrar og vorið er að taka við. Sjó-
birtings-timinn er að byrja og margir
kornnir í veiðihug. Það er ótrúlega slutt
síðan í seþtember i fyrra, þegar við
lítum aftur. Raunar er sagt, og mun vist
rétt vera, að eftir þvi sem fólk eldist,
finnist því timinn fljótari að liða. Lík-
lega gildir þetta lögmál lika i veiði-
skapnum. Meðan við erum þar byrjend-
ur, biðum við þess með mikilli eftir-
væntingu að veturinn líði og veiðitim-
inn hefjist aftur. En þegar við höfum
„hlaupið af okkur hornin“ verður til-
hlökkunin ekki eins óþreyjufull, þótt
hugurinn hvarfli tíðum til þess, sem i
vændum er. Við vitum að þessir dagar
korna, og við vitum lika hve undur fljót-
ir þeir eru að liða, og þess vegna getur
jafnvel farið svo, þegar að þeim er að
koma, að kviðinn fyrir því, hve fljótt
þeir liði, verði tilhlökkuninni yfirsterk-
ari á stundum. Og skilji nú hver sem
skilið getur, kann einhver að hugsa, og
ef til vill sumir veiðimenn. En verið
þið rólegir, drengir. Þetta á eftir að
koma yfir ykkur, ef þið hafið ekki orðið
þess varir enn. Hér gegnir svipuðu rnáli
og í sögunni um manninn, sem seint
á langri veiðimannsævi fékk stóra fisk-
inn sinn. Hann settist hjá fiskinum,
horfði lengi á hann hugsandi og sagði
við félaga sína: „Vitanlega œtti ég að
vera glaður — og ég er glaður — en
sarnt get ég varla varizt gráti. Eg er bú-
inn að bíða eftir þessum fiski í tugi ára,
og nú þegar hann liggur hérna við hlið-
ina á mér, finnst mér að hér eftir verði
Vkhíimaihirinn
3