Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 29

HREINN PÁLSSON:
Silungur og lax 1 einu.
HINN 21. júlí í sumar vorum við
veiðifélagarnir Hjalti Þórarinsson, lækn-
ir, og ég að veiða úr bát í efra Neslandi í
Laxá í Þingeyjarsýslu, og reri Steingrím-
ur undir okkur.
„Ekkert, líf — enginn fiskur — liann
ætlar ekki að verða fjörugur í dag“, sagði
Steingrímur. Ekki missti hann samt á-
hugann, því hann reri vel og skáskar ána
þannig, að um leið og liann hélt bátn-
um upp í, lét hann síga yfir undir eystri
bakka árinnar og til baka aftur, og þann-
ig slag í slag, um leið og Iiann lét bátinn
reka aðeins neðar og neðar. Þannig færð-
ust „dorgir“ okkar Hjalta leitandi uin
alla ána, á þessum hluta hennar.
Þegar þetta hafði gengið nokkuð lengi,
verður Hjalti loks var. Smákippir og svo
búið. Jú, þar kom hann aftur, og eftir
kippi og hreyfingar litla stund, var hann
á. Ég dró inn mína línu, til þess að hún
flæktist ekki fyrir, og Steingrímur byrj-
aði að þoka bátnum að vestari bakka ár-
innar, því þreyta skyldi laxinn þaðan.
Komum við svo að landi og Hjalti steig
út úr bátnum og kom sér vel fyrir uppi
á bakkanum til að þreyta „pann stóra“.
„Ónei, liann er nú ekki stór“, sagði
Hjalti. ,,Jæ-ja“, sagði hann svo á eftir.
Ég stóð við hlið Hjalta lengi vel, en
þegar laxinn var kominn upp undir og
farinn að sýna kviðinn, gekk ég alveg
fram á bakkann til þess að sjá betur hve
stór liann væri.
„O jæja, ekki er hann nú stór, en
sæmilegur fiskur þó — en hver fjandinn
er þetta. Þarna er silungur að elta lax-
inn — eða annar lítill lax“. Sá ég nú lax-
af var dorgin í vasanum, hvert sem farið
var.
Snemma fór mig að langa til að halda
á stöng, eins og mennirnir við ána, sem
rann skammt frá. Þá ósk fékk ég ekki
uppfyllta fyrr en á fullorðinsárum, en
hún er nú orðin að veruleika.
Þótt mér hafi líklega farið mikið fram
við veiðar frá þessum æskudögum, þá
snertir hugsunin um þá mig alltaf með
tregablandinni eftirsjá. Já, þessir dagar
eiga stórt rúm í sjóði minninganna,
nreð bláa skugga í lygnum sjó, kríugarg
og mótorskelli. Kyrr sumarkvöld við gráa
fjöru, þegar silungarnir vöktu um allan
sjó og gerðu hringi á slétt vatn. Slíkar eru
fyrstu veiðiminningar rnanns, sem er lít,-
ill veiðimaður í eðli sínu, — miklu frem-
ur ástríðufullur nemandi, sem reynir að
brjóta sér leið á frainandi strönd, sem er
hulin augum allra nenia hinna fáu út-
völdu. Veiðiguðinn hefir markað sér sína
menn við önnur vötn en þessi hér. Hans
menn eru fáir, en þeir þekkjast hvar sem
þeir iara. Þeirra er veiðilánið, þeirra eru
straumvötnin.
Veiðimaíhirinn
25