Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Qupperneq 31

liyl. Hann kastaði nú í hylinn, en varð
ekki var strax. Sem ég nú stóð á syðri
bakka árinnar hugsaði ég, að engu myndi
spillt þó ég renndi líka. Næstum strax
eftir að færið kom í vatnið varð ég var.
Eg beið rólegur á meðan hann festi
sig. Þegar hér var komið sögu, þóttist ég
sjá á tilburðum Einars, að einnig hann
liefði orðið var. Skipti nú engum togurn,
að minn lax var fastur á og synti hann
rösklega um liylinn. f sömu andránni var
líka á hjá Einari og hóf sá lax einnig
strax virðingarverðar tilraunir til að
endurheimta frelsi sitt. Við félagarnir
vorum auðvitað hæst ánægðir og veifuð-
um brosandi hvor til annars. Mér var
strax ljós sú yfirvofandi hætta, að línur
okkar flæktust saman og slitnuðu og
hug'ðist ég því „leiða“ minn lax niður
fyrir liylinn og landa honum þar. Mér
auðnaðist þó ekki að framkvæma þetta
og varð mér nú brátt ljóst, að ekki var
allt með felldu, heldur sýndi sig, að ég
gat með minni stöng stjórnað öllum
hreyfingum F.inars og átökum. Virtist
því sem laxarnir væru þegar flæktir sam-
an og fannst okkur nú óvænlega horfa
og töldum allar líkur til, að annar þeirra
eða báðir rnyndu slitna af. Það hvarfl-
a'ði þó ekki að okkur að gefast upp að
óreyndu, enda höfðurn við fullan hug á
að ná báðum löxunum. Við félagarnir
höfðum mjög sterkan útbúnað, og það
kom sér sannarlega vel í þeim feiknar-
legu átökum, sem í hönd fóru. Fyrst í
stað var eins og laxarnir væru að kanna
styrkleika okkar, síðan færðust þeir mjög
í aukana og brátt var orustan í algleym-
ingi. Barst nú leikurinn vítt um hylinn
og veitti ýmsum betur. Lengi vel mátti
vart á milli sjá, livort rnundi að lokum
þyngra á metunum, hetjuleg barátta lax-
anna fyrir endurheimt frelsis síns e'ða
kænska og snilli veiðigarpanna. Þegar
þessu hafði fram farið um all-langa hríð
tóku laxarnir þó að dasast og bárust
þeir þá að bakkanum mín megin og fóru
nú að sína kviðinn. Eltir átökunum að
dæma bjuggumst við fastlega við því, að
báðir laxarnir væru stórir og fallegir og
vorurn við þess albrinir að áætla þunga
þeirra strax og þeim þóknaðist að sýna
sig betur. En hvernig sem við hvesstum
sjónir okkar sáum við nú ekki nema
einn lax og hann var ekkerti óskaplega
stór! Sú kaldhæðnislega staðreynd varð
okkur þá ljós, að við höfðum allan tím-
ann verið að þreyta eina laxskepnu og
hvorn annan. Þótti okkur nú harla lítið
til garpsskapar okkar koma og leikurinn
ójafn og rann þá af okkur mesti víga-
móðurinn. Landaði ég nú laxinum auð-
veldlega nokkru neðan við hylinn og
var hann lerkaður mjög eftir þessi tvö-
földu átök og rnát-ti sig vart hræra. Einar
öslaði í skyndi yfir ána og komum við
jafnsnemma að laxinum og skyldi nú
skorið úr því, hvor okkar hefði veitt
hann. Hvorugur gat þó lirósað sigri, pví
að laxinn hafði magagleypt báða öngl-
ana og hefir því sýnilega ekki viljað gera
upp á milli okkar. Þetta var aðeins 13
punda lax, en ef það hefði verið stór-
lax, þá er ekki að efa, að tilburðir okkar
félaganna hefði orðið enn broslegri.
Þess munu mörg dæmi, að tveir hafi
landað sama laxinum, þannig að öngull
annars hefir krækzt í línu eða lax, en hitt
mun næsta fátítt, að laxinn magagleypi
hjá báðum, eins og hér greinir frá.
Veiðima«urin.n
27