Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Blaðsíða 34

arhvötin varð þó öllu öðru yfirsterkari,
því hugsunarlaust og algjörlega óafvit-
andi voru fætur mínir komnir á hreyf-
ingu og báru mig nú áfram upp á líf og
dauða eins hratt og framast var unnt.
Það hefur sjálfsagt verið broslegt að
sjá mig þar sem ég æddi áfram með ang-
istina uppmálaða í andliti og öllum
hreyfingum, haldandi á veiðistönginni
út frá mér í vinstri liendi, eins og löngu
spjóti. Veiðitaskan og flíkur mínar flaks-
andi út í loftið, líkt og illa upphengdur
þvottur á snúru í beljandi roki, en tvö
heiftúðug og mannýg naut á hælum mér.
Þó að ég neytti allrar orku, þá fannst
mér bilið milli mín og nautanna styttast
ískyggilega, enda fann ég krafta mína óð-
um þverra og flaug þá í hug, hvort Svarti-
dauðinn ætti nokkra sök á því, en hér var
ekki tími til heilabrota. Ég var nú farinn
að nálgast, girðinguna — þessa einu bjarg.
arvon — og einhvernveginn tókst mér að
ná í traustan stólpa og neytti nú allra
þeirra krafta, sem minn aumi líkami
gat framleitt — og mér var borgið, því
nú skildu fimm gaddavírsstrengir á milli
lífs og dauða. Þegar mér loks tókst með
erfiðismunum að brölta á fætur þar sem
ég lá utan við girðinguna, gaf ég óvinum
mínum langt nef, þar sem þeir rótuðu
upp jörðinni, og rölti af stað með fögnuð
í brjósti yfir unnu frelsi.
Nú segir ekki af ferðum mínum fyrr
en ég kam að Gljúfurhyl, en þangað
auðnaðist mér að ná í tæka tíð, því enn
var hann ósnertur. Ég vil nú í fáum orð-
um draga upp litla mynd af aðstöðu
veiðimanna við þennan eftirsótta hyl.
Norðan við hann, alla leið, eru háir og
þverhníptir klettar meðfram ánni. Ofan
s ið hann rennur áin í djúpu gljúfri, sem
ófært er öllu nema fuglinum fljúgandi og
stökkvandi laxi. Sunnan við hann er
landslagi þannig háttað, að neðst, tið
hann er góð eyri til löndunar, en ofan
við hana standa klettarnir, semsé beint
upp frá vatninu eins og að norðanverðu,
þó er hægt að fikra sig fram með hylnum,
framan í þeim, eftir smá nybbum, en
grængolandi dýpið er \ ið fætur manns.
Efst við liylinn er skarð í klettana, með
grasbrekku niður að ánni, og það er ekki
nokkrum vafa bundið, til hvers skapar-
inn hefur látið það verða til, því hvernig
ættu veiðimenn að komast að þessum
góða stað án þess!
Mér er það varla láandi þó að ég
fleygði mér niður í grasið, enda orðinn
hvíldar þurfi, og ekki er ósennilegt að
það hafi orðið til að bjarga lífi mínu, eins
og seinna kemur í Ijós.
Þea;ar ée hafði lemð a;óða stund oo-
andað að mér hinum seiðmagnaða ilmi
hinnar fjölskrúðugu brekku, fóru taugar
mínar heldur að róast, og þreytan að
hverfa, enda gat ég ekki á mér setið leng-
ur, en reis upp á olnboga og leit til ár-
innar, því forvitni var mér á að vita,
hvort ekki sæjust laxar í hylnum. O-jú,
þarna voru þeir blessaðir, víst einir 10
eða 12 í rennunni ofan við bylinn — ein-
mitt þar sem mér hafði aldrei brugðist
fiskur.
Nú var ekki hægt að liggja lengur, þó
eflaust, hefði það verið mér hollara, þar
sem ég riðaði í spori niður brekkuna, af
einhverjum óstyrkleika í hnjánum.
Líklega afleiðingar nautakapphlaupsins.
Ekki þurfti að efast um að góð og
rétt valin fluga mundi reynast vel nvina,
30
Veibimaðurinn