Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Side 43

kvaddi nieð knrt og pí eftir ca. 40 mín.
Tvo fékk ég þennan dag. Þriðjudagurinn
var heimfarardagurinn, þá færði ég mig
neðar nreð ánni og fékk leyfi hjá bónd-
anum á Neðri-Bakka að reyna þar, með-
an ég biði eftir bílnum. Þar tókst mér
að ná í tvo, annan 6 pd. en hinn 17 pd.
Það var sá stærsti sem ég fékk í ferðinni.
Ég segi ekkert frá ferðinni lieim, nema
hún gekk vel. Hins vegar ætla ég að minn-
ast dálítið á móttökurnar, sem ég fékk,
þegar ég kom heim.
Þegar báturinn átti skammt. eftir ófar-
ið að bryggjunni sá ég að tveir vinir mín-
ir voru mættir. Þeir voru brosleitir,
það sá ég strax. Þeir hafa sjálfsagt búizt
við að ég kæmi öngulsár til baka, enda
var það vonlegt, því útlitið var ekki bjart
þegar farið var á stað. Eg f'ann það á mér,
að þeir mundu vera komnir í tvennum
tilgangi, til að bjóða mig velkominn
iieirn og til þess að stríða mér með afla-
leysinu og skemmta sér þannig á minn
kostnað. Sem betur fór yrði þeim nú ekki
kápan ttr því klæðinu 1 þetta sinn. Fyrsta
kveðjan idjóðaði svona: „Blessaður, við
erunr hér með fimm tonna trukk undir
veiðina, heldurðu að liann dugi“, sagði
annar, en liinn bætti við: „Annars sæki ég
bara jeppann lieinr, það ætti að nægja“.
Ég var búinn að setja upp raunasvip, tók
sanrt kveðjununr en svaraði lrinu litlu til.
Eg hugsaði að það væri bezt að vera
sr olítið daufur r dálkinn. Nú var bát-
urinn konrinn fast að bryggjunni og þeir
réttu franr lrramnrana og við tókumst í
hendur. „Jæja, fékkstu nokkuð?“ „Ekki
silungsbröndu", svara ég. „Það var skítt“,
segir annar, „en varztu ekkert var við
lax“, segir þá hinn. „Jú, ég varð var“,
svara ég. Nú verða þeir báðir eitt stórt
spurningarmerki. „Jæja, svo þú lrefur þá
fengið eitthvað", sögðu báðir í einu, og
slunraði ireldur í þeim. „Hve marga
fékkstu“, sögðu báðir í kór. „Það er bezt
að þið getið“, sagði ég. „Þú hefur fengið
einn“, segir sá fyrri. „Fleiri“, segi ég.
„Tvo“ segir hinn. Svona lréldu þeir á-
franr að geta, þangað til þeir voru komnir
upp í 7, en ég sagði alltaf „fleiri". Þá
sögðu þeir: „Hættu nú að snjóa, við er-
unr steinhættir að trúa“. „Þú ert ófor-
betranlegur, sannleiksástinni lrefur stór-
hrakað við þessa ferðina og nráttti lrún þó
sízt við því“.
„Jæja, drengir, ég ska) nú hætta að
kvelja ykkur, ég fékk nákvæmlega 2 sinn-
um 7.“ Efasvipurinn, senr var konrinn á
þá, hvarf nú allt í einu, því nú voru þeir
orðnir fullvissir unr að allt senr ég hafði
sagt þeim, væri tómur tilbúningur og
gort.
„Við viljunr ekki heyra nreira af þessu,
farðu að rétta okkur upp draslið. Eg fór
svo að rétta þeinr upp dótið, stígvélin,
maðkakassann, bakpokann og stöngina.
Ég verð nú að taka það franr að ég lrafði
skipt veiðinni í 3 poka. I einunr voru 7 í
öðrunr 5 og í þeinr þriðja voru 2, þeir,
senr ég veiddi síðast, 6 og 17 pd. Þegar
þeir voru búnir að taka á móti dótinu
rétti annar fram lrendina og ætlaði að
kippa mér upp á bryggjuna, en ég bað
lrann liinkra við, því ég ætti hérna poka-
snígil efti-r. Ég skauzt aftur í skýlið og
konr með pokann, senr þessir tveir voru í.
Vinirnir urðti lrálf undrandi. Hann kem-
ur þá með einhverja veiði. Nú, þetta er
bara orkan-fiskur, sá stærri. Meðan þeir
voru að svala forvitninni sótti ég þarrrr
Vl.im.M AÐURIW
39