Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Blaðsíða 49

en biðja liann vandræðalega afsökunar á
lyktinni af þessum „indverska merkis-
grip“ rnínurn og koma síðan kistunni
fyrir í farangursvagninum lijá vörðun-
um. Og þegar ég komst loks á áfanga-
stað minn, var eins og þessi dæmalausa
kista liéldi áfram að draga áð sér at-
hygli með óhugnanlegum hætti, því ég
var varla byrjaður að koma mér fyrir í
liinum nýju heimkynnum, þegar nýr
þjónn, sem ég hafði ráðið, sást spretta á
fætur í ofboði, rétt við kistuna. Þá kom
það einnig fyrir, að Jones litli kom hlaup-
andi inn til mín eitt kvöldið, til þess áð
fá lánaðan pólóstaf, og þurfti þá endilega
að hittast svo á, að ég var að bogra yfir
opinni kistunni, í eina skiptið, sem mér
datt í hug að opna hana, til þess að ganga
úr skugga um hvort Jhápoo stæðist árásir
mölsins. Þegar ég heyrði fótatakið, skellti
ég lokinu niður, eins og bjáni, og þótt
gesturinn kæmist ekki áð leyndarmálinu,
varð þetta atvik til þess, að koma af stað
ertni og óþægindum, sem ég þurfti að
berjast við í mörg ár.
Þetta eru aðeins öríá dæmi um þá
erfiðleika, sem ég fjakaði mér, tneð því
að takast hugsunarlaust á hendur, að
reka erindi Mullingatawnys ofursta.
Loks kom svo fórnarathöfnin — brenni-
lórnin! Kvöld nokkurt, þegar ég var að
koma heim frá því áð borða með mönn-
um mínum, tók ég eftir daufiun ljós-
bjarma, sem ég átti ekki von á, inni í
skálanum mínum. Ég læddist hljóðlega
heirn að dyrunum, með staf í liendi, og
fann að mjög slæman þef lagði um allt
húsið. Á mottunni lá dálítil lmiga af
grjónum, fjórðungur af kókoshnetu og
þrjár litlar morgunfrúr, en framan við
kistuna hafði verið látin fitug og óþrifa-
leg klessa af ryðleir, og á henni var
klunnaleg leirskál með svolitlum olíu-
bleyttum bómullarkveik, sem sendi blakt-
andi loga og sótugan reykjarstrók upp í
loftiö.
Nú var mælirinn fullur. Ég hafði fram
að þessu haldið í kistuna af eintómri for-
vitni, í stað þess að fara eftir ráðum of-
urstans. Mig langaði í aðra röndina til
þess að sjá, hvernig framhaldið yrði —
eða livort nokkurt framhald yrði — á
þessari einkennilegu sögu, sem gatnli
maðurinn hafði sýnilega trúað sjálfur,
þótt hann reyndi að Ineiða yfir það með
því, að hafa á frásögninni gamansaman
vantrúarblæ. En eins og nt'i var komið
ntálum, þótti mér ég þurfa að gjalda
þessa forvitni mína of dýru verði. Ég dró
stólinn að skrifborðinu og hripaði nokkr-
ar línur á tniða. Kistan skyldi flutt burt
daginn eftir.
Að svo búnu gekk ég reiður fram í
dyrnar og ætlaði að kalla á þjóninn, til
þess að skipa honunt að fjarlægja fórnar-
draslið — leifum þess, sem þegar var
brunnið, bafði ég sjálfur fleygt — en þá
kom ntér til hugar, að með því kynni ég
að vekja óþarflega mikla athygli á lilutn-
um, sem þeir voru að sýna lotningu.
Ég sneri mér við, títtdi draslið upp sjálf-
ur og svipaðist um eftir stað, þar sem
ég gæti falið það fyrir forvitnum augum.
Þá datt ntér það snjallræði í hug, að láta
Jhápoo geyma það sjálfan!
Lyklarnir rnínir voru faldir á öruggum
stað, og þegar ég hafði grafið þá upp,
opnaði ég hvílu Jhápoos gætilega og lyfti
upp lokinu.
Þegar ég hafði lagt hjá honiun fórn-
45
Vehiimauurinn