Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Blaðsíða 50

argripi hins ókunna eiganda tók ég eftir
því, að útlit draugslegrar múmíunnar var
eitthvað frábrugðið því, sem ég átti von
á. Mér virtist vera fínni gljái á húðinni,
eins og hann hefði allur verið fægður
upp. Svolítið ryklag, sem ég liafði tekið
eftir fyrir skömnni, var nú horfið, og á
augabrún líksins var rauðleit arða, álíka
stór og loðað gæti við og borizt með fing-
urgóm, er hefði snert á fitugum ryðleirn-
um og ekki verið þurrkað nógu vel af á
eftir.
Ég sneri mér við og litaðist um með
óhug. Ekkert. hljóð rauf kyrrð næturinn-
ar nema væl reikandi sjakala í órafjar-
lægð. Gegnum galopnar dyrnar og glugg-
ana sá upp í stjörnubjartan himininn. Ég
stóð dálitla stund í djúpum hugsunum
og með höndina á kistulokinu. Nokkrar
rottur skutust með hávaða bak við þilj-
urnar í loftinu yfir höfði mér. Ég lagði
lokið liægt aftur, læsti kistunni og fór að
hátta.
Morguninn eftir reif ég miðann.
•
Nú höfðu liðið eitthvað um átján mán-
uðir og ráð þau, sem ég hafði fundið, til
þess að verja kistuna og sjálfan mig fyrir
frekari hnýsni, höfðu reynst svo vel, að
ég hafði næstum því gleymt henni. Að
vísu liöfðu gerst nokkur óskiljanleg atvik
rétt eftir að ég kom henni fyrir, en nú
var orðið svo langt síðan nokkuð hafði
skeð, að í hinum slitróttu bréfaskiptum
okkar Mulligatawny gamla vorum við
gersamlega hættir að minnast á Jhápoo.
Enn var „hitatíminn" runninn upp, og
Jrar sem þannig stóð á þetta árið, að ég
komst ekki í mína venjulegu veiðileið-
angra, útvegaði ég mér nokkurra daga
fjarvistarleyfi og sendi dálítinn viðlegu-
útbúnað í gamalt indverskt virki á af-
skekktri hæð, um það bil fimmtíu mílur
fyrir norðan bækistöð mína.
Þessi forni kastali, eða háreisti merkis-
steinn, gnæfði þarna yfir ræktaðar ekr-
urnar í kring, krýndur hálfhrundum
hrjóstvirkjum. Múrsteinninn var orðinn
svartur af elli og hinar áleitnu rætur pip-
altrésins, sem ekkert láta hefta för sína,
höfðu hægt og bítandi borað sér leið
gegnum múrinn.
Efst var sléttur flötur og á honum
nokkur traust, görnul steinhlið og ind-
verskar hvolfbyggingar, sem höfðu staðist
tímans tönn og villimennsku hinna mó-
hameðsku sigurvegara. I svölum skugga
þessara mannvirkja hafði mínum fá-
breytta útbúnaði verið komið fvrir svo
að vel mátti við una.
Við höfðum heyrt að eitthvað af villi-
svínum væri þarna í grenndinni, og ég
hafði lofað að ganga úr skugga um, hvort
líkurnar fyrir svínaveiðum væru svo góð-
ar, að ég gæti boðið til mín nokkrum
kunningjum frá herstöðinni. En þarna
var líka „vatnsþró“ eða tilbúið stiiðu
vatn, sem hið einangraða setulið virkisins
hafði gert sér, til þess að hafa nægilegt
vatn á liðnum róstutímum, og þar var
dálítið um vænni tegundina af fiski þeim,
sem Indverjar nefna murral og segja tná
að geti lifáð bæði í vatni og á landi, Á
sléttunum fyrir neðan reikúðu margar
hjarðir a* antilópum, og þótt þesd hæð-
armunur frá umhverfinu hafi lijdega
ekki verið nema nokkur hundruð fet,
var gott að geta hörfað þangað undan
brennandi hita hins indverska sumars.
Ég hafði ætlað mér áð fara á fæt.ur fvr-
4fi
Vr.lÐIMAÐURINN'