Veiðimaðurinn - 01.03.1959, Blaðsíða 51

ir dögun á hverjum morgni og taka hest-
inn minn, sem ég hafði við rætur virkis
ins; en einn morguninn vaknaði ég
seinna en venjulega og lét því nægja, að
ganga með kíki út á yztu múra hins hálf-
hrunda virkis. Neðantil í hæðinni voru
djúp og þröng gil, og þar héldu sig
nokkrar antilópur, þar á meðal einstak-
lega fallegur, lítill hafur. Auk þessa sér-
staka augnayndis, var svo útsýnið vítt og
dýrlega fagurt.
Þetta litla virki var staðsett svo sem
500 fet upp af sléttunni, sem mátti lieita
samfelld flatneskja og endaði út við
dimmbláan sjóndeildarhringinn. í fjar-
lægð blöstu við akrar, þorp, trjálundir,
pálmarunnar og víðáttumiklar grundir —
allt sveipað daufri, rauðleitri rnóðu, sem
við og við blandaðist fjarlægum glampa
frá fleti stórfljótanna. En næst mér, eða
á að gizka fyrstu fimmtán mílurnar, var
ásýnd umhverfisins eins og snilldarlega
upphleypt. landabréf, þar sem öll staðar-
einkenni koma nákvæmlega frarn. Langt
til vinstri reis fölblár, skörðóttur hryggur
— frumskógahæðirnar, sem voru heldur
langt burtu, til þess að ég gæti farið
þangað í þessu stutta leyfi; en ovð fór
af því, að eitthvað af tígrisdýrum væri
þar á reiki, og þaðan mátti rekja bugð-
ótta og langa leið einnar af stóru þver-
ánum. Á köflum var farvegur hennar hul-
inn þykkurn frumskógi. Hún skipti slétt-
FORSÍÐUMYNDIN.
MYNDIN framan á kápunni er frá
Dimmuborgum við Mývatn. Á henni eru
fr.k. Guðný Jónsdóttir, Rvík og Borg-
ström jr. frá Svíþjóð.
Ljósm. Hans Malmberg.
unni í tvennt, rann þarna stutt, frá — tæpa
mílu eða þar um bil — og hélt svo áfram
í suðaustur unz hún sameinaðizt stór-
fljótinu.
Frá aðalupptökunum þarna langt uppi
í hæðunum tók bugðóttur lækur sig út
úr og rann í áttina þangað sem ég var,
breiddi þar úr sér, þegar liann fór að
minnka, og skiptist í marga smáfarvegi,
sem aftur dreifðust eins og hárnet um
gula og gróðurlitla hlíðina og leituðu
síðan aftur til upptaka sinna fyrir neð-
an stuðlabergshamarinn undir fótum
mér. Flestir þeirra síðastnefndu voru
þurr og gróðurlaus gil, en eftir einu
þeirra skoppaði svolítil sitra á lágum
bergstöllum og þar var fullt af hinum
ljósgræna og þétta karúnda og lantána
frumskógagróðri, og stungu hin blóð-
rauðu blóm hins síðarnefnda mjög fall-
ega í stúf við gular og skrælnaðar brekk-
urnar í kring. Eg sá páfuglahóp vera að
kroppa í útjaðri þessa litla frumskógar,
en það er nálega öruggt merki þess, að
uppspretta leynist á næstu grösum.
Nokkru neðar í hlíðinni kom lækurinn
aftur í ljós, í djúpri rennu, sem nálega
var hulin af þéttu bg hávöxnu þurrgresi.
Það var blæjalogn þennan morgun.
Meðan ég sat þarna og sötraði kaffið, sem
þjónninn hafði framreitt á steinrið við
ldiðína á mér, heyrði ég greinilegá há-
vaðann frá þorpunum lángt niðíi á slétt-
unni, þegar fólkið var að byrja nýjan,
langán og heitan dag. Akrarnir 'voru' áuð-
ir, þreskivellirnir hölðu verið hreinsaðir.
Hinn erfiði úppskerutími iridverska sáð-
manrisins var liðinn ltjá, og riú stóðu
hinar feikna löngu indversku giftingar-
athafnir sem hæzt. Dauft trumbuhljóð —
Vl'IUIMAÐURIW
47