Kirkjublaðið - 17.12.1945, Qupperneq 13

KIRKJUBLAÐIÐ JÓLIN 1945
11
kreppu og hverskyns önnur stórviðri, sem koma í
kjölfar styrjalda, og viðbúið er að skelli á okkur sem
öðrum. Að hver einstaklingur geri sitt til þess að
varðveita það, sem áunnizt hefir.
Stórþjóðirnar kvarta nú sáran. Hvað þá um okkur
svo fámenna þjóð?
En verum þess minnug, að þá fyrst er lagður ör-
uggur grundvöllur að hinu unga lýðveldi, óskabarni
voru, að friður og eining ríki með þjóðfélaginu hið
innra. Því að hvert það ríkí, sem sjálfu sér er sundur-
þykkt, fær ekki staðizt.
Og um æskuna, sem á að vera arftaki þessa óska-
barns okkar, er það að segja, að ekkert má láta ógert
til þess að undirbúa hana sem bezt undir það hlut-
verk, sem hennar bíður. Og það gerum við bezt með
því að vinna að því að kynslóðin unga megi nema
land í heimi fagnaðarerindisins. Að beina sjónum
hennar að fyrirmyndinni beztu — Jesú Kristi — svo
geisli af ljóma hans falli inn í sál hennar. Mestu máli
skiptir, að hinn ungi maður og unga kona öðlist frið
hið innra með sjálfum sér, þá þarf ekki að óttast
um frið og einingu þeirra við náungann, samborgar-
ana og þjóðfélagið.
Já, kristnum æskuna! ölum upp vel kristna og dáð-
ríka æsku. Með því er lagður hornsteinninn að heilla-
vænlegri framtíð hennar og landsins, sem hún á að
erfa.
„Verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á guðsríkis braut“.
Þorsteinn Valdimarsson stud. theol.:
(Þýdd).
SLff,ai
ó ód
Vors bikars hinztu dregg —ogdýpraþó!—vérsupum.
Fyrir dreyraþyrstum geir, fyrir básúnunnar dyn,
fyrir herskaranna þótta, fyrir þrumuskeytanna hvin
að þrotnum bjargarlindum — og dýpra þó — vér
krupum.
f báli hefjast turnar úr brunarústum svörtum.
Vor börn af hungri kveina, hver hetja fallin er,
hver mey af föntum svívirt. Allt, allt sem augað sér,
er eldur, rotnun, dauði í leik að skelfdum hjörtum.
Hér, gegnum virki og borg, streymir sífellt særðra
blóð.
Senn hafa fljót vor runnið í nítján ára slóð,
af líkum nærri stífluð, um land í glötun sokkið.
Samt dylst ég ennþá þess, sem er þyngra en hungur-
morð,
þyngra feiknstöfum öllum um plágum slegna storð
— að ljós svo margrar sálar er löngu af myrkri
slokkið.
A. Gryphius.
Vex hrísla — hver veit hver,
og hvar í skógi? —
vex rós — en hver veit hver,
og hvar í garði? —
nú þegar bornar braut
— skil það, ó, sál! —
á þinni gröf að vökvast
og að vaxa.
Tveir fákar standa á beit
á bökkum fljótsins,
til bæjar heim þeir renna
léttum stökkum.
Þeir munu senn þitt lík
fetum flytja,
ef til vill fyr
en þeirra hófum
skeifur losna,
er ég skína sé.
Háskólaka pellan.
Mörike.