Framkvæmdafréttir Vegagerðarinnar - 10.03.2021, Qupperneq 6

6 Framkvæmdafréttir nr. 710
2. tbl. 29. árg.
Framkvæmdafréttir nr. 710
2. tbl. 29. árg.
7
Á árunum 1967 til 1969 varð sú bylting í brúaflokknum
að tjaldbúskapur lagðist af að mestu en íbúðarskúrar
voru teknir í notkun í staðinn. Þó fylgdu flokkum áfram
2-3 tjöld árin sem ég var í brúavinnu og nokkur ár þar
á eftir.
Þessi fyrsta kynslóð nýrrar gerðar íbúðarskúra
var með svefnplássi fyrir fjóra í einu rými (8 bil). Í sitt-
hvorum gaflinum hékk koja þvert á veggnum en síðan
voru tvö rúm langs eftir skúrnum. Síðar voru smíðaðir
aðeins stærri skúrar (10 bil) sem skiptust í tvö tveggja
manna herbergi. Þetta voru ágætar vistarverur og það
fór vel um menn þótt þröngt væri. Skúrarnir voru vel
einangraðir og vönduð smíði. Tæknimenn Vegagerðar-
innar hönnuðu þá og brúasmiðirnir sáu um smíðina á
veturna, víða um land.
[…]
Einn steinolíuofn (Husquarna) var í miðjum
íbúðarskúr og olíutankur hékk á öðrum skúrgaflinum
að utanverðu. Með því að banka í tankinn heyrði maður
hvað steinolían stóð hátt í tankinum. En ofnarnir voru
dálítið erfiðir í notkun, það gat sest sót í þá og þurfti þá
að þrífa brennsluhólfið og kveikinn ef það gerðist. Það
var sóðalegt starf. Íbúarnir voru ekki alltaf sammála
um hve mikið átti að hita upp. Það gat verið svalt niðri
við gólf í skúrnum en molluheitt í efri kojunum því hitinn
leitaði upp.
Íbúarnir báru ábyrgð á sínum skúr og urðu að sjá
um þrif innanhúss og tiltekt í sínum frítíma. Litlir opnir
skápar voru við endana á kojunum í gaflinum. Þar var
hægt að hengja upp föt en annars voru fötin geymd í
ferðatöskum sem hægt var að setja undir rúm. Snæri
var oftast bundið upp á milli þverbita í loftinu og voru
föt hengd þar upp til þerris. Lausar dýnur voru í kojun-
um og var persónulegum munum gjarnan stungið undir
þær, tóbaki og lesefni. Flestir sváfu með lak og sæng
en nokkrir voru með svefnpoka. Sumir settu teppi yfir
rúmin á daginn. Ekki man ég til þess að strákarnir sem
ég var með í skúr svæfu í náttfötum. Menn brugðu
sér bara úr vinnufötunum og sváfu í nærfötunum yfir
nóttina. Margir lögðu sig í hádeginu og var þá bara
lagst í rúmið í vinnufötunum.
[…]
Þessi fjögur sumur sem ég var í brúaflokknum
voru ekki snyrtiskúrar í flokknum, þ.e.a.s. með klósetti
og sturtum. Þeir komu síðar. Þvottaaðstaða var því
engin. Íbúarnir skiptust á að sækja vatn í blikkfötu í
hádeginu og setja á olíuofninn. Um kvöldið var vatnið
sæmilega heitt og dugði fyrir fjóra, a.m.k. til að þvo sér
um andlit og hendur. Ráðskonurnar voru alltaf með
stóran pott með vatni á olíueldavélinni í eldhússkúrnum
og það mátti semja við þær ef meiri þvottur stóð fyrir
dyrum, s.s. hárþvottur. Það gat gerst að menn yrðu að
þrauka í þrjár vikur án þess að komast í bað. Það kom
fyrir á góðviðrisdögum að menn böðuðu sig í ánni sem
verið var að brúa en auðvitað var það ansi kalt. Þessi
skortur á baðaðstöðu var sérstaklega tilfinnanlegur
eftir steypuvinnu þegar sementsryk hafði smogið um
allt.
Skúralífið
Góður félagi Gunnars hjá Vegagerðinni, Viktor Arnar Ingólfsson, m.a. brúarvinnufélagi
1969-1972, gerði ítarlega grein fyrir aðbúnaði og vinnutilhögun í brúarvinnu í átta
tölublöðum í Innanhúss blaði Vegagerðarinnar á árunum 2015 – 2016. Hér má sjá
örstutt brot.
↑
Matartími í brúavinnuflokki Huga
Jóhannessonar við Köldukvísl árið 1974.
Dæmigerður 24 manna eldhússkúr.
↖
Dæmigerður vegavinnuskúr sem tók við af
hvítu vegavinnutjöldunum.