Ský - 01.06.1997, Qupperneq 44

Hvannadalshnjúkur
Fingurbjörg við Mávabyggðir.
Skotið er á fundi í þok-
unni. Einar og Bjami segja
að ekkert vit sé í að halda
áfram förinni, því að
framundan þurfi að fara
leið þar sem á aðra hönd
sé hundrað metra þver-
hnípi og á hina stórvara-
samt sprungusvæði með
hyldjúpum ísgjám sem
færu létt með að gleypa
bílana. Eins og reyndum
fjallamönnum sæmir eru
þeir ekkert á því að taka
óþarfa áhættu.
Dagurinn hefur engu að
síður verið frábær. Ein-
hvem veginn hljómar það
þó ekkert sérlega vel að
þurfa að segja frá því að
ekki hafi verið fært á hæsta tind lands-
ins og að maður hafi í staðinn farið á
fjall sem heitir Fingurbjörg. Annað
tækifæri til þess að komast á Hvanna-
dalshnjúk kom hins vegar fyrr en okk-
ur grunaði.
um og til þess að létta þá stígum við
farþegarnir frá borði og göngum síð-
asta spottann upp á þennan þriðja
hæsta tind landsins. Utsýnið þaðan að
Hvannadalshnjúk er tignarlegt.
urinn teygir sig um það
bil 300 metra í átt til
himins frá gígnum, en
við ætlum að fara upp
norðan megin. Aður en
lagt er af stað spennir
Einar mannbrodda á leið-
angursmenn og festir
línu við öryggisbeltin
sem hver og einn er með.
Sjálfur er hann á fjalla-
skíðum með skinni undir.
Brattinn er aldrei yfir-
þyrmandi og færið ekki
mjög hart. Broddamir og
línan eru fyrst og fremst
til þess að sýna ýtrustu
varkámi.
Gangan upp tekur ekki
nema um það bil hálfa
klukkustund og er ekki mjög erfið. Út-
sýnið af hnjúknum er stórkostlegt.
Það er góð tilfinning að vera fáein
augnablik hæsti maður á Islandi.
Ferðin niður
Skotið er á fundi
í þokunni og ákveðið
að fresta för á
Hvannadalshnjúk.
Bjarni Skarphéðinn er í
rauða gallanum og
greinarhöfundur fyrir miðju.
Leiðin niður liggur eftir suðurhlið
Hvannadalshnjúks. Við erum ekki
búin að renna okkur lengi þegar Einar
stoppar, tekur af sér skíðin og rekur
niður ísöxi. Mér líst ekki á það sem ég
sé. Brekkan fellur skyndilega fram fyr-
ir sig og þaðan sem ég stend er ekki
hægt að sjá hvað framundan er. Útsýn-
ið á vinstri hönd er ekki uppörvandi.
Þar er tíu til fimmtán metra lóðréttur
ísveggur sem virðist ná alla leið undir
okkur. Einar hughreystir okkur með
því að fyrir neðan sé um það bil tíu
metra geil í veggnum þar sem hægt sé
að renna sér niður. „En hún er nokkuð
brött,“ bætir hann við. Allir komast þó
klakklaust niður á gíg.
Eftir að við höfum lagt marflata
hjamsléttuna á Öræfajökli að baki
hefst síðasti áfangi ferðar-
innar. Einar fer fyrir
hópnum og á miðri
leið fömm við inn
í skýjabakka.
Einar skýtur á
Nú til dags þykir það ekki frétt-
næmt að Hvannadalshnjúkur sé klif-
inn. Það er þó ekki hægt að neita því
að það fari glímuskjálfti um mann
þegar staðið er augliti til auglitis við
þennan frægasta tind landsins. Hnjúk-
Næsta tilraun
„Sæll Jón, hvernig líst ykkur á að
reyna aftur eftir tvo daga? Veðurspáin
gæti varla verið betri.“ Maðurinn í
símanum er Einar Rúnar leiðsögumað-
ur og það eru liðnir fimm dagar síðan
við vorum á Vatnajökli. Tilboðið
hljómar óneitanlega freistandi, sér-
staklega í ljósi þess að vegna snjó-
bráðnunar em að verða síðustu forvöð
að renna sér á skíðum alla leiðina nið-
ur á undirlendið. Það er því erfitt að
segja nei. Aðrar áætlanir verða að
víkja.
Sjö dögum síðar emm við því komin
aftur að rótum Breiðamerkurjökuls.
Ferðin upp er endurtekið efnið, nema
hvað, nú er bjart yfir Öræfajökli. Innan
tíðar eru Mávabyggðir að baki og
við erum komin í Hermanna-
skarð þar sem snúið var
við síðast. í hlíðum
Snæbreiðar lenda
bílarnir í fyrsta
skipti í vandræð-