Heilbrigt líf - 01.06.1942, Qupperneq 124

þeim læknum, sem láta engan bilbug á sér sjá, eða finna,
þó að sjúklingurinn sé haldinn vonlausum sjúkdómi —
leggja aldrei árar í bát, en finna alltaf einhver úrræði til
þess að bæta hag hans.
Læknarnir geta, sem betur fer, stundum glaðst yfir til- -
ætluðum árangri í viðureigninni við krabbamein. En því
miður verða þeir oftar vonsviknir. Það á ekki illa við í
þessu sambandi, sú auðmýkt, sem felst í gömlu spakmæli
franskra lækna — á þessa leið: Læknirinn getur stundum
læknað hinn sjúka, oft sefað þjáningar, en alltaf borið
huggunarorð („Le médecin peut parfois guerir, souvent
soulager, toujours consoler").
Líklega vinna læknar að fáu eins kappsamlega á vís-
indastofnunum og rannsóknarstofum víðs vegar um lönd,
eins og að komast fyrir orsakir krabbameins og finna ör-
uggari lækningu, en nú þekkist. Ég sé enga ástæðu til að
örvænta um, að það muni lánast, þótt það verði kannske
ekki fyrr en eftir okkar dag, sem nú lifum. Sú trú styrk-
ist mjög, þegar litið er til þess, að læknavísindin hafa út-
rýmt ýmsum skæðum drepsóttum, og tekizt að vinna bug á
áður ólæknandi sjúkdómum, svo sem stífkrampa, skyrbjúg
og sykursýki, sem lagði að velli menn á öllum aldri, en er
nú fyrir fáum árum orðin viðráðanleg veiki. Líka má vísa
til þeirra ævintýra, sem nú gerast með því að nota kemisk
efni til lækninga á bráðri lungnabólgu, næmri heilahimnu-
bólgu, barnsfararsótt og kynsjúkdómum —- svo ég nefni
nokkur dæmi. Einhvern tíma kemur vonandi að því, að
eins verði ráðið niðurlögum krabbameinsins.
Ein afleiðingin af því, að krabbameinið er venjulega
talið vonlaust og kvalafullt, eru þau óheilindi, sem eiga
sér stað milli læknis og sjúklings um eðli sjúkdómsins.
Læknum er óljúft að kveða þennan dóm upp við sjúkling-
122
!
Heilbrigt líf