Heilbrigt líf - 01.06.1942, Qupperneq 127

»
menn gera sér yfirleitt hugmynd um, að það valdi alltaf
meiri þjáningum, en aðrir sjúkdómar, sem draga til dauða.
En því miður eru sumir aðrir banvænir sjúkdómar alveg
eins erfiðir og krabbamein, þó að þeir standi oftast skem-
ur. Ég nefni lífhimnubólgu, gallsteina, nýrnaveiki, suma
sjúkdóma í lungum og hjarta og gigtarsjúkdóma — en skal
ekki fara nánar út í þá sálma. En sami sjúkdómurinn get-
ur verið mjög misjafnlega langvinnur eða kvalafullur,
alveg eftir atvikum. Það fer eftir svo mörgu: aldri, sam-
blandi við aðra sjúkdóma, hversu magnaðir sýklarnir eru,
o. fl. atriði, sem ekki verða hér upp talin.
Hvernig, sem vér veltum þessu fyrir oss, verðum vér að
horfast í augu við þá beizku staðreynd, að mannsævinni
eru takmörk sett, og að vér eigum fyrir höndum að veikj-
ast og kveðja þennan heim. En lífið er fagurt — þrátt
fyrir allt — það eru fáir, sem deyja saddir lífdaga. Það
er eins og Matthías Jochumsson segir á einum stað um
lífslöngun sína í ellinni: „Við förum að eins og börnin, sem
ekki vilja hátta og leggjast út af, þó að kveldúlfurinn sé
löngu í þau kominn“.
Ég hefi heyrt leikmenn fjargviðrast mjög út af þeim
dánarorsökum, sem algengar eru, einkanlega meinsemdum.
En þá mætti spyrja: Úr hverju eiga menn þá að deyja?
Til dæmis um, hve erfitt er að segja fyrir um, hvaða
banvænn sjúkdómur megi teljast þungbærastur eða léttast-
ur, skal ég segja frá dálitlu atviki, sem gerðist fyrir fáum
dögum. Ég sat á tali við mjög reyndan og lærðan lækni
þessa bæjar, sem á íangri læknisævi sinni hefir stundað
fjölda sjúklinga og staðið við margan banabeð. Við vor-
um að spjalla saman um sitt af hverju, óviðkomandi lækn-
ingum. En svo segi ég við hann— svona upp úr þurru:
„Segðu mér, collega, svo við tökum upp annað hjal. Hvaða
Heilbrigt Uf
125