Kraftur - 2023, Blaðsíða 14

Hverfulleiki lífsins og vonin að vopni
aftur á fimmtudegi og fara heim um kvöldmat.
Viku síðar átti ég síðan að leggjast aftur inn
á 11G í varnareinangrun á meðan versti hluti
meðferðarinnar gengi yfir.
Allt gekk þetta samkvæmt áætlun en í að drag-
and um missti ég algjörlega trúnna á lækna-
vísindun um. Það var gefið að ég yrði mjög lasin,
fengi til dæmis einhverja sýkingu á meðan ég
væri alveg ónæmisbæld, og ég var handviss
um að læknarnir myndu ekki geta læknað mig.
Þeim tókst ekki að bjarga vinkonu minni svo af
hverju ættu þeir að geta bjargað mér? Þeir vissu
augljóslega ekkert hvað þeir væru að gera.
Ofsakvíðakast á bráðamóttöku
Ég ræddi þetta í þaula við lækninn minn sem
hlustaði gaumgæfilega og gerði svo sitt besta til
að sannfæra mig um að ég myndi ekki deyja. Ég
trúði honum ekki og óttinn við dauðann varð
yfirþyrmandi. Ofan í tortryggnina og óttann kom
svo samviskubit yfir því að vera á lífi. Af hverju
dó vinkona mín en ekki ég? Hvaða sanngirni og
réttlæti var í því? Ekkert.
Flest gekk eins og læknirinn hafði spáð fyrir hér
um fyrir utan eitt. Ég var útskrifuð af 11G, fór
heim og allt leit þokkalega út. Eitthvað gerðist
svo heima sem gerði það að verkum að ég varð
ennþá veikari en ég hafði verið í einangruninni.
Sambýlismaður minn hringdi í heimahjúkrunina
sem var enn með mig á sínum snærum.
Hjúkrunarfræðingurinn á vakt sendi okkur á
bráðamóttökuna.
Þar sem ég sat grátandi í hjólastól á biðstofunni á
bráðamóttökunni með 40 stiga hita og hækkandi
leið mér eins og ég væri nær dauða en lífi. Ég
stoppaði stutt á biðstofunni og fékk sérherbergi
(með sérsalerni) inni á bráðadeildinni. Algjör
lúxus þótt enginn gluggi væri á herberginu.
Þegar upp í sjúkrarúm var komið tók við eitthvað
sem ég get ekki lýst öðruvísi en ofsakvíðakasti.
Ég öskurgrenjaði með tilheyrandi látum og
ekkasogum á milli þess sem ég sagði manninum
mínum að ég væri að fara að deyja. Allt sem ég
hafði óttast, allt sem ég hafði verið fullviss um að
myndi gerast – var að fara að gerast. Læknarnir
vissu augljóslega ekkert hvað væri í gangi og ég
var að fara að deyja.
Sorg og reiði, bugun og leiði
Ég dó augljóslega ekki. Þremur mánuðum eftir
dvölina á bráðamóttökunni var ég aftur mætt á
11G í stofnfrumumeðferð númer 2. Hún gekk að
öllu leyti betur en sú fyrri, ég varð ekki eins lasin
og endaði ekki á bráðamóttöku eftir útskrift.
Síðustu mánuðir hafa farið í endurhæfingu, meðal
annars í Ljósinu og á Reykjalundi, og ég er byrjuð
í viðhaldsmeðferð.
Líkamlega endurhæfingin hefur gengið betur
en sú andlega. Síðustu vikur hef ég upplifað alls
konar tilfinningar sem ég tók meðvitaða ákvörðun
um að bæla niður til að koma hausnum á réttan
stað fyrir stofnfrumumeðferðirnar. Sorg og reiði,
bugun og leiði.
Kraftur
B
ls
.1
4