Kraftur - 2023, Blaðsíða 26

Börnin gáfu mér styrk til að halda áfram
Hvað með börnin?
Kristjana og Atli eru sammála um að það hefði
verið vel þegið að fá aðeins meiri aðstoð með
börnin. En þau vita að fólk vill hjálpa en yfirleitt
veit það ekki hvernig. Svo eru bara allir uppteknir
við sitt, það eru allir á fullu og allir að glíma
við eitthvað. „Fyrri helming lyfjameðferðarinnar
fannst mér alveg ómögulegt að gera þetta með
tvö lítil börn en þegar fór að líða að lokum og
ég alveg búin á því fór ég að sjá fegurðina í því.
Þegar ég var örmagna á líkama og sál og fannst
ég ekki geta meir, fékk ég styrk til að halda áfram
vegna þeirra. Atli þurfti að vera mikið með börnin
og ég var hreinlega eins og einhver skuggi þarna
með þeim. Eins og einhver aukahlutur. Við erum
mjög þakklát fyrir alla þá hjálp sem við fengum
en eftir þessa reynslu hvet ég þá sem eru með
krabbameinssjúkling í sínum innsta hring að
bjóðast til að hjálpa til með börnin. Bara koma
og sækja þau og ekki láta aðstandandann eða
sjúklinginn um skipulagninguna. Það er alltaf
erfitt að biðja um aðstoð,“ bætir Kristjana við.
Atli og Kristjana reyndu að láta ástandið hafa
sem minnst áhrif á krakkana en vera samt
eins heiðarleg og unnt er við dóttur sína um
krabbameinið en með tilliti til aldurs hennar.
Sonur þeirra hefur meðtekið minna af því sem
hefur verið að gerast, enda einungis eins og hálfs
árs þegar ferlið hófst.
„Við leyfðum henni að sjá
lyfjabrunninn og töluðum
um krabbameinið við hana
en þegar hún spurði t.d. úr
hverju bróðir pabba dó þá
sögðum við henni ekki að
það hefði verið krabbamein.
Við vildum ekki að hún
myndi ekki tengja krabba-
meinið þannig,“ segir
Kristjana.
B
ls
.2
6
Það var erfitt fyrir börnin að hafa ekki móður
sína hjá sér. Kristjana hefur þurft að dvelja frá
börnunum t.d. tvær vikur á sjúkrahótelinu eftir
skurðaðgerðina. „Dóttir mín kíkti þá í heimsókn
og mamma mín þurfti að rífa hana hágrátandi
í burtu þegar hún þurfti að fara heim. Hún vildi
bara vera hjá mér og það tók mig alveg tvo daga
að jafna mig andlega á þessari heimsókn. Eftir
skurðaðgerðirnar var ég í margar vikur að verja
mig þegar hún kom að mér og sífellt að passa að
fá ekki högg á sárin. Ég held að hún hafi upplifað
það sem höfnun að mæta ekki opnum örmum
þegar hún kom til mín,“ segir Kristjana.
Þau segja dóttur þeirra tala um að hún eigi
mömmu með krabbamein í leikskólanum og ein
vinkona hennar á líka mömmu sem hefur gengið í
gegnum krabbameinsmeðferð. „Svo eru þessi börn
svo fyndin og hún þolir greinilega ekki ójafnvægið
sem henni finnst vera á mér núna. Í síðustu viku
sagði hún - mamma þú ert bara með eitt brjóst,
ég vildi að þú værir með tvö ennþá. Ég myndi
annað hvort vilja að þú værir með tvö brjóst eða
engin brjóst. Ég vona að þú fáir krabbamein í hitt
brjóstið svo það þurfi að taka það líka,“
segir Kristjana hlæjandi.
Kraftur Ljósmynd: Dagný Dögg Steinþórsdóttir