Úrval - 01.06.1944, Blaðsíða 37

FYLGDARMEYJAR
35
ganga hlið við hlið eftir gang-
stéttunum. Þær ganga hægt,
staðnæmast við búðarglugga,
skríkja lágt og bera sig með
tign og yndisþokka. Þær leiðast
eins og stöilur og tala saman
eins og þær séu nákunnugar.
Þær eru oftast á líkum aldri og
báðar jafn glæsilega búnar. En
önnur er ávallt lagleg, án þess
að hægt sé að segja að hún sé
beinlínis fögur. Andlit hennar
er eitt af þeim, sem ekkert
verður um sagt. Vegfarandi
myndi ekki líta aftur til þess
að skoða það nánar, en ef hann
sæi það af tilviljun, væri honum
ekki ógeðfellt að horfa á það.
Hin er ávallt herfilega Ijót, svo
Ijót, að hún vekur hjá manni
óþægilega andúð, sem gagn-
tekur mann, og knýr mann til
að gera samanburð á henni og
förunaut hennar.
Játið, að þér hafið látið veiða
yður í gildruna og að þér hafið
veitt þessum tveim konum eftir-
för. Ef ófríða konan hefði verið
ein síns liðs, myndi hún hafa
gert yður skelkaðan. Hin, með
snotra andlitið, hefði ekki vakið
neinar tilfinningar í brjósti
yðar. En þær voru saman, og
það hve önnur var ófríð jók
fegurð hinnar.
Jæja, látið mig segja yður, að
ófreskjan, hin herfilega ljóta
kona, er frá miðlunarskrifstofu
Durandeaus. Hún er ein af
fylgdarmeyjum stofnunarinnar.
Snillingurinn Durandeau hefir
leigt laglegu konunni hana fyrir
fimm franka um klukkutímann.
Sagan er svona: Durandeau
er maður frumlegur. Árum
saman andvarpaði hann, þegar
hann hugsaði til þess, að enginn
hafði getað grætt svo mikið
sem einn skilding á verzlun með
ljótar stúlkur. Hvað viðvíkur
verzlun með fallegar stúlkur,
þá er það vafasamur starfi, og
eg fullvissa yður um, að
Durandeau, sem er gæddur
samvizkusemi hins auðuga
manns, hefir aldrei lagt slíkt
fyrir sig.
Dag nokkurn datt honum allt
í einu snjallræði í hug. Þetta
skeði í einum svip eins og títt er
um mikla uppf inningamenn.
Hann var á rölti eftir strætinu,
þegar hann kom auga á tvær
stúlkur, aðra fallega, en hina
ófríða. Og þegar hann fór að
horfa á þær, varð honum ljóst,
að ófríða stúlkan var einskonar
búningur, sem Iét fegurð hinnar
njóta sín betur.
Durandeau fór heim til sín,