Úrval - 01.06.1944, Blaðsíða 59

LlKIÐ VIÐ BORÐIÐ
57
að fara að hátta. Hann settist
við borðið og barðist við svefn-
inn. Þreytan yfirbugaði hann.
Höfuð hans seig niður á bringu.
Grá morgunskíman vakti
hann. Charles Carney sat aftur
á móti honum. Augu hans
störðu út í bláinn.
„Guð hjálpi mér“, skrifaði
Estelow. Það var það síðasta,
sem stóð í dagbókinni.
Björgunarmennirnir, tveir
skógarverðir, læknir og Clark,
símamaðurinn í Norður-Vík,
þrömmuðu þreytulega á snjó-
þrúgunum sínum upp síðustu
brekkuna í áttina til kofans.
Þar sáust engin lífsmerki. Eng-
inn reykur upp úr reykháfnum.
Mannaspor mynduðu djúpan
troðning frá kofanum út í snjó-
skafl, sem hafði verið holaður
•einkennilega að innan. Læknir-
inn hratt upp hurðinni. Inni var
nístandi kuldi og steinhljóð. Við
borðið sátu tveir dauðir menn.
Báðir höfðu skotsár á höfði.
Höfuðið á Estelow hafði hnigið
niður í blóðpoll, sem nú var
storknaður. Marghleypan lá á
gólfinu fyrir neðan hægri hönd
hans, sem hékk máttlaus niður.
Carney sa't eins og hann hefði
verið skorðaður í stólinn. Aug-
un voru opin og svipurinn ró-
legur. „Morð og sjálfsmorð".
hrópaði símamaðurinn. „Vesa-
lingarnir"
Læknirinn rannsakaði líkin.
Hann þreifaði á enni Cameys.
„Ekki morð“, sagði hann.
„Hér er ekkert blóð. Maðurinn
hefur verið dauður, þegar hann
var skotinn og ég held frosinn“,
Björgunarmennimir litu
íbyggilega hver á annan.
Annar skógarvörðurinn tók
dagbók Estelow og rétti læknin-
um hana. Hann las hana gaum-
gæfilega, síðan fór hann út og
athugaði slóðina í snjónum.
Þegar hann kom inn, kveikti
hann sér í pípu, reykti hana
hugsandi, og að lokum sagði
hann.
„Vinir, vegna fjölskyldu
hinna dánu, bið ég ykkur að
halda þessu leyndu. Ég er lík-
skoðari. Embættisúrskurður
minn er, að Charles Camey og
Steve Estelow hafa dáið af
kulda og hungri. Skiljið þið
það?
Mennirnir kinkuðu kolli til
samþykkis. En símamaðurinn
í Norður-Vík sagði lágt og hik-
andi:
„Ég myndi sofa betur, ef ég
8