Úrval - 01.06.1944, Blaðsíða 38

;6
ÚRVAL
til þess að hugsa málið. Þessi
verzlunarrekstur sem hann
hafði í huga, krafðist ákaflega
mikillar varfærni. Hann ætlaði
ekki rjúka í framkvæmdir, sem
væru að vísu skemmtilegar, ef
þær heppnuðust, en hlægilegar,
ef þær misheppnuðust. Hann
eyddi nóttinni í útreikninga og
lestur þeirra heimspekiskrifa,
sem ræða af mestri sannfæringu
um heimsku karlmanna og
hégómagirnd kvenna. I dögun
hafði hann tekið ákvörðun sína:
útreikningar hans höfðu reynzt
hagstæðir, og heimspekingarnir
höfðu gefið mannkyninu svo
slæma einkunn, að hann taldi
sér þegar vísa marga viðskipta-
vini.
Ef ég væri meiri ritsnillingur
en ég er, skyldi ég skrifa söguna
um miðlunarskrifstofu Duran-
deaus. Það yrði bæði skopleg og
sorgleg saga, full af tárum og
hlátursköllum.
Það var meiri erfiðleikum
bundið að ná í varninginn en
Durandeau hafði búizt við. Þar
sem hann vildi hrinda málinu í
framkvæmd strax, lét hann sér
nægja að festa litla pappírs-
miða á tré á afskekktum stöð-
um. Á miðana var skrifað:
„Ófríðar, ungar stúlkur óskast
í létta atvinnu".
Hann beið í viku, en engin
ófríð stúlka kom. Fimm eða
sex laglegar stúlkur komu og
báðu hálfgrátandi um vinnu;
þær urðu að velja milli hungurs
eða spillingar og héldu, að þær
gætu bjargað sér með vinnu.
Durandeau, sem kom þetta
mjög á óvart, sagði þeim hvað
eftir annað, að þær væru lagleg-
ar og kæmu því ekki til greina.
En þær héldu því fram, að þær
væru ljótar, og það væri eintóm
kurteisi og mannvonzka af hans
hálfu að telja þær laglegar. I
dag hafa þær orðið að selja
fegurðina, sem þær voru gædd-
ar, af því að þær gátu ekki selt
ljótleikann, sem þær voru ekki
gæddar.
Þegar Durandeau rak sig á
þetta, skyldi hann, að það eru
aðeins laglegarstúlkur, semhafa
hugrekki til þess að látast vera
ljótar. Hvað hinum síðarnefndu
viðvíkur, munu þær aldrei koma
af sjálfsdáðum og játa, að þær
hafi alltof stóran munn og allt-
of lítil augu.
Durandeau hætti við tilkynn-
ingarnar. Hann tók nokkra
miðlara í þjónustu sína og sendi
þá út um borgina í leit að