Úrval - 01.06.1944, Blaðsíða 69

67
Stundarfjórðungi seinna kom
læknirinn út úr lækningastóf-
unni og tilkýnnti að uppskurð-
urinn hefði lánazt. Sjúkrabíllinn
var kominn, og flutti hann hjón-
in á burt, en verðirnir tóku
lækninn í umsjá sína.
Á meðan á ferðinni til New
York stóð, var maðurinn í öng-
um sínum og óhuggandi. Konan
hafði ekki raknað úr svæfing-
unni, þegar frægur heilaskurð-
læknir tók hana til rannsóknar.
„Flýtið yður,“ grátbað maður-
inn lækninn. „Það hefir hent
hana ógurlegt ólán, en því er
kannske hægt að bjarga, ef rétt
er að farið.“
Læknirinn var mjög hissa,
þegar hann hafði lokið rannsókn
sinni. „Ég skil hvorki upp né
niður í þessu,“ sagði hann.
„Konunni er borgið. Það hefir
verið gerður á henni snilldar-
uppskurður. En það, sem furð-
ar mig mest, er það að eftir
því sem ég veit bezt er ekki
nema einn maður í heiminum,
sem hefir næga kunnáttu og
snilld til að gera svona upp-
skurð. En sá maður hefir verið
í geðveikrahæli í sex ár.“
jJETIL STÚLKA sat niðursokkin í vinnu sína í kennslustofunni,
og kennarinn lék forvitni á að vita, hvaða viðfangsefni hefði
fangað þannig hug hennar, og spurði: „Hvað ertu að gera,
Gréta litla?"
„Eg er að teikna guð,“ svaraði hún.
„En ekki veizt þú, hvernig guð lítur út,“ sagði kennarinn.
„Eg veit það ekki,“ svaraði Gréta litla. „Þess vegna er ég að
teikna hann. Mig langar til að sjá hvernig hann lítur út.“
— Hermann Styler.
J^ÆKNIR var vakinn upp um miðja nótt í vonzkuveðri og beð-
inn að koma til að skoða konu í nágrenninu, sem nýlega
hafði fengið síma. Þegar þangað kom, var ekkert alvarlegt að
konunni, og læknir var heldur gramur yfir að hafa verið ónáð-
aður að óþörfu, því að vel hefði mátt bíða til morguns. En til
að bæta gráu ofan á svart sagði konan: „Það er gott að hafa
síma, læknir góður. Mér hefði ekki dottið í hug að senda vinnu-
manninn út í svona veður til að sækja lækni.“