Úrval - 01.06.1944, Blaðsíða 94

92
TJRVAL
upp aðra skammbyssuna og
skaut tveim skotum upp í loftið.
Á samri stund birtist bifreið
á næsta leiti, og bifreiðarstjóri
og bryti veittu þeim félögum
,,te og með því“ af mikilli rausn.
Félagar Suffolks komust aldrei
að því, að þarna höfðu þeir
verið staddir steinsnar frá
höfuðbóli hans. En eftir þetta
trúðu þeir því, að honum væri
flestir hlutir mögulegir.
Þegar lokið var einhverju
starfi, sem vel hafði lánazt,
var Suffolk vanur að gera sér
og mönnum sínum glaðan dag
og það þá ekki síður rækilega
en unnið hafði verið að starfinu
sjálfu. Hann tók þá alla aðstoð-
armennina upp í trogið og ók
með þá til Kempinski-gilda-
skálans, rétt hjá Picadilly
Cirkus, en þar var jafnan borð
til reiðu handa honum og fylgd-
arliði hans. Einu gilti, á hverj-
um tíma dags hann bar þar að
garði, eða hvernig menn voru
til fara. Prúðbúnu gestirnir
urðu venjulega stórum hneyksl-
aðir, þegar þessi hópur óþveg-
inna „þorpara“ ruddist inn á þá,
— þangað til einhver varð til
þess að hvísla: „Þetta er jarlinn
af Suffolk."
Suffolk mun hafa haft eitt-
hvert hugboð um sín eigin
endalok. Hann sagði stundum
við yfirþjóninn hjá Kempinski,
þegar hann var að kveðja:
„Felix, það er viðbúið, að eitt-
hvert kvöldið komi hingað að-
eins litli-fingur eða stakt eyra
til kveldverðar. Vertu góður við
það, Felix, hvað svo sem það
kann að vera, því að það verður
þá allt og sumt, sem eftir er af
mér“.
Felix hefir enn tilbúið borð
handa honum á hverju kveldi.
„Það er svipað og í kirkjunni,“
segir hann til skýringar, „þegar
kveikt er á kerti til minningar
um einhvern, sem horfinn er“.
Endalok Suffolks urðu með
þeim atvikum, sem hann hefði
sjálfur talið „helvízkan klaufa-
skap“. Starfsmenn hans höfðu
lagt ákaflega mikið á sig um
tíma, og hann hafði ráðgert að
fara með þá heim á óðal sitt og
láta þá hvíla sig þar hálfsmán-
aðar tíma. En heimili sínu hafði
hann breytt í sjúkrahús og
hressingarhæli fyrir hermenn.
Þeir vörðu síðustu starfstím-
unum til þess að taka til hjá sér
og koma öllu í röð og reglu.
Meðal annars höfðu þeir í fór-
um sínum stóra sprengju, sem
einhverra hluta vegnahafðiver-