Úrval - 01.06.1957, Síða 7

ÓÐUR TIL LÍFSINS
ÚRVAL
an og móðirin verður að þurru
landi, strönd sem þessi litla
kvenvera skríður upp á, inn í
þann heim sem bíður hennar
eftir ógnir fæðingarhríðanna.
Svo sezt hún upp og skoðar á
sér fingurna: „góðan daginn,
þumalingur ... við skulum
reyna að vera vinir, við eigum
eftir að leika okkur lengi sam-
an!“ Gjöful brjóst móðurinnar,
dimm bjöllurödd föðurins, tif-
andi prjónar ömmu —- lokaður
heimur innileiks og hlýju um-
lykur hana. En hann opnast
smám saman, fyrst móti nán-
asta umhverfi og leiksystkinum
og síðan móti námi og skóla.
Ótal geðhrif og endurminn-
ingar — gleymdar eða hálf-
gleymdar — vakna hjá áhorf-
endum. Svona var það að fara
í hellisbúaJeik við mömmu og
pabba í myrkrinu undir mat-
borðinu. Svona var líðanin þeg-
ar maður var að krókna úr
kulda eftir að hafa týnt vettl-
ingunum, með sleðann í eftir-
dragi í þungri færð. Svona og
svona og svona.
Maður sér stundum á kvik-
mynd hvemig blómknappar opn-
ast, breiða úr sér, vaxa og visna,
allt á örskammri stundu. I þessu
leikriti er vaxtartíminn ennþá
samþjappaðri. Stundum verða
fáein orð að nægja til að lýsa
mörgum árum, þannig að mað-
ur skynjar gang daganna, vikn-
anna, mánaðanna og árstíðanna.
„Einn .. . tveir ... þrír! Mánu-
dagur . . . þriðjudagur . . . mið-
vikudagur! Febrúar... marz ...
apríH Vor ... sumar!
En mínútan er ekki alltaf
jafnlöngtímaeining í ævi manns-
ins. Lengstur, innihaldsríkastur,
er tíminn á bernskuárunum, því
að öll skilningarvit barnsins eru
svo næm og vakandi, þátttak-
an í öllu svo algjör. Ef við full-
orðna fólkið berum okkur sam-
an við barnið erum við nánast
svefngenglar: við sjáum svo lít-
ið, skynjum svo grunnt.
Það er dvalið hlutfallslega
lengi við bernsku stúlkunnar.
En hún heldur áfram að vaxa,
fær litlar þústir á barm sinn,
mátar fyrsta ballkjólinn, opnar
sig fyrir ástinni: „Segðu það
aftur ... og aftur ... og aftur.
Svona er það að elska, að glata
sjálfum sér, að leysast upp, að
gleyma sjálfum sér, að losna
úr viðjum. ... Ég er tré og þú
ert þúsimd fuglar sem þrengja
sér inn á milli greina minna,
inn í skuggann minn græna. Ég
er jörðin og þú er vatnið, sem
flýtur yfir mig og sekkur niður
í myrkrið, þar sem hið gamla
á að deyja og hið nýja að vaxa
upp. Ö, ástin mín, ég hef aldrei
vitað, að heimurinn væri svona
góður og að hið óþekkta værí
svona nálægt og leyndardóms.
fullt.“
Svo endurtekur sagan sig.
Hjalandi kornbarn liggur í körfu
og horfir á fingur sér: góðan
daginn, þumalfingur! Hann fel-
ur sig undir matborðinu og bylt-
ir sér í mislingaórum, bakar
5