Úrval - 01.06.1957, Qupperneq 91

,MEÐ ÞRAUTSEIGJU SIGRUM VIÐ"
ÚRVAL
þessu áfalli í marga mánuði, og
ég hafði hundrað sinnum athug-
að alla möguleika til bjargar.
En hugsanirnar, sem sóttu að
mér þegar ég gekk þarna fram
og aftur í myrkinu, voru ekki
uppörvandi. Nú var það aðal-
verkefni mitt að bjarga mönn-
unurn, og ef það átti að takast,
varð ég að beita vilja mínum
og þreki til hins ítrasta og not-
færa mér alla þá reynslu, sem
ég hafði öðlazt á heimskauts-
ferðum mínum. Þetta hlaut að
verða löng og hörð barátta.
Rólyndi og skynsamlegar áætl-
anir voru skilyrði þess, að við
kæmumst allir lífs af. Maður
verður að lag'a sig eftir nýjum
aðstæðum, þegar hinar gömlu
hafa verið að engu gerðar.“
Fyrsti morgunninn á ísjakan-
um var kaldur og ömurlegur.
Shackleton gekk, ásamt tveim
mönnum öðrum, milli tjaldanna,
og bauð heitan drykk til hress-
ingar. Þeir tjaldbúar, sem tóku
þessari umhyggjusemi sem sjálf-
sögðum hlut, fengu eftirfarandi
ofanígjöf. ,,Ef einhverjir óska
að fá skó sína burstaða, eru þeir
beðnir að rétta þá út fyrir tjald.
skörina.“ Sumir hrópuðu:
„Halló, kokkur, ég vil fá sterkt
te“ og aðrir: ,,Ég vil fá veikt
te, please.“ Shackleton skrifar:
„Mér þótti þessi talsmáti at-
hygiisverður frá sálfræðilegu
sjónarmiði. Þessir menn voru
staddir á hafísjaka, sem gat
brostið þá og þegar; það voru
litlir möguleikar .á því að þeif
kæmust lífs af, og samt gerðu
þeir að gamni sínu og tóku líf-
inu með jafnaðargeði."
Shackleton safnaði mönnum
sínum saman og lýsti erfiðleik-
unum, sem í vændum voru —
en hann skýrði einnig frá því,
hvernig hægt væri að sigrasí
á þessum erfiðleikum. Hann
sagði, að þeir vrðu að halda
yfir ísinn í áttina til Paulet-
eyjar, straumurinn myndi
verða þeim hagstæður fyrst um
sinn. Skipsbátana yrðu þeir að
draga á sleðunum, og því gætu
þeir ekki flutt með sér nema
það lífsnauðsynlegasta af birgð-
urn og útbúnaði. Enginn mátti
hafa meira af persónlegum far-
angri meðferðis en sem svaraði
1 kg. Hann bjóst við að nær
ströndinni væri auður sjór, og
þá gætu þeir siglt bátunum. Ef
allir gerðu skyldu sína og
treystu honum, kvaðst hann
þess fullviss, að þeir myndu
bjargast. Þetta var djarft lof-
orð!
Allir hlutir fengu skyndiléga
nýtt gildi; öllum óþarfa og ó-
hófsvarningi siðmenningarmnar
var fórnað: vindlingaveskjum
úr gulli og silfri, peningum,
vönduðum seðlaveskjum. Shack.
leton reif tvö blöð úr Biblíunni,
sem Alexandrine drottning hafði
gefið leiðangrinum. Annað blað-
ið var með áritun drottningar,
hitt var úr Jobsbók, þar sem
eftirvarandi vers eru skráð (3.8,
29—30):
.89