Úrval - 01.06.1957, Side 93

,MEÐ ÞRAUTSEIGJU SIGRUM VIÐ'
URVAL
rædd fram og aftur, oft í marga
klukkutíma. Þegar mennirnir
lögðust síðan til svefns í svefn-
pokum sínum, dreymdi þá lysti-
legustu matardrauma. Það var
tilbreytingarleysi fæðunnar og
hungrið, sem orsakaði þá. Memi-
ina dreymdi þessa drauma nótt
eftir nótt og þeir töluðu um þá
sín á milli og lýstu þeim hver
fyrir öðrum. Þessir draumar
voru yfirleitt mjög líkir; þeir
snerust um uppljómaða veizlu-
sali, spegla og gullskraut;
veizluborð, sem svignuðu undan
gómsætum kökum og ávöxtum;
undurfagrar konur, sem báru
gestum heita drykki — en þeg-
ar soltinn heimskautsfarinn ætl-
aði að rétta höndina eftir skál
eða glasi, þá féll ílátið á gólfið
og brotnaði, en maðurinn vakn-
aði við stormgný og ísdrunur.
Menn töluðu aðallega um veðrið
og matinn, en þó var ísrekið
ef til vill alvarlegasta umhugs-
unarefnið. Mælingar Worsleys
skipstjóra leiddu í Ijós, að
stormar höfðu nú meiri áhrif
á ísrekið en straumar. Shackle-
ton var þeirrar skoðunar, að
ísinn í Weddellhafinu væri á
stöðugri hringrás. Ef þeim tæk-
ist að hafast við á jakanum,
myndu þeir færast smámsam-
an norður á bóginn og komast í
færi við auðan sjó áður en lyki.
I lok desember, þegar suð-
lægur vindur hafði blásið í tvær
vikur, fór ísinn að gliðna í sund-
ur og meyrna, en þrátt fyrir
það vildu Ieiðangursmenn ólmir
leggja upp í nýja för yfir ísinn.
Lagt var af stað 23. desember.
Flaska með miða var grafin nið-
ur í fönnina. Á miðanum stóð:
„„Endurance" hefur brotnað í
ísnum og skipið hefur verið yf-
irgefið. Staða 65°5' s.br., 51°35'
v.I. Við höldum í vesturátt. Öll-
um líður vel. 23. desember 1915.
E. H. Shackleton." Menn hvíld-
ust á daginn og héldu göngunni
áfram á nóttunni. Veðrið var
gott. Vorsólin skein á stirðnaða
ísauðnina. Ferðin var erfið. Það
varð oft að höggva braut gegn-
um háa ísveggi og stundum
brotnuðu sleðarnir undan þunga
bátanna. En þetta var tilbreyt-
ing samanborið við lífið á ísjak-
anum og allir voru bjartsýnir.
Einn af leiðangursmönnum
skrifar í dagbók sína: „Þetta
er erfitt, frumstætt og hressandi;
líf . . . Enginn daglegur þvott-
ur, engir diskar, engin fata-
skipti. Maður sefur næstum því
á berum snjónum, stritar eins
og maður megnar og fær aðeins
satt sárasta hungrið."
Eftir þrotlaust strit í heila
viku, höfðu leiðangursmenn
ekki komizt nema sjö mílur á-
leiðis að takmarkinu. Þeir höfðu
margsinnis lenti í bráðri lífs-
hættu, þegar ísjaki hafði brost-
ið undan þeim að næturlagi,
þannig að stundum höfðu svefn-
pokarnir hangið milli skaranna.
Hinn 29. desember skrifar
Shackleton: „Við höfum brot-
izt áfram í sjö daga, vistir eru
orðnar hnappar og mennirnir
91